Fulltime kolven

Toen ik zwanger was vroeg de verloskundige: “ga je borstvoeding of kunstvoeding geven?”. Ik antwoordde; “als het lukt dan ga ik voor borstvoeding, maar ik ga mezelf niet pijnigen”. Er was wat mij betreft niks mis met kunstvoeding. Vooral doen waar je je goed bij voelt. Stiekem was ik toch wel trots toen mijn kleine mannetje, geboren op 10 oktober 2019, voor het eerst aanhapte na een intens zware bevalling. Hij pakte de borst direct goed, er kwam meteen melk uit. Dit ging ons samen lukken.

De kraamverzorgster gaf aan dat mijn borsten gemaakt waren voor borstvoeding. Ik gaf enorm veel melk, al vanaf de 20 weken zwangerschap lekte ik aan alle kanten. Ook tijdens de kraamweek aan melk geen gebrek. Alles verliep soepel. Niks aan het handje. 

Tot dat de kleine man vanaf een week of twee extreem veel begon te spugen. Hij wilde niet neergelegd worden, zodra hij lag hoorde je braaksel omhoog komen. Een beetje terugvloeien hoorde erbij werd mij vertelt. 

Tot dat het alleen spugen met 4 weken over ging op intens krijsen iedere keer als hij aan de borst lag, als hij neergelegd werd en als hij spuugde. Hij wilde uit troost ieder uur drinken. Voeden op verzoek dacht ik; dus ik deed braaf wat mij was vertelt. Niet wetende dat mijn productie in extremen toenam. Zoveel dat mijn zoontje minder groeide, door te veel voormelk. Om verzadigd te raken dronk hij nog meer. We kwamen in een vicieuze cirkel terecht. Hij had honger en wilde eten, maar mijn borsten gaven overproductie. Hij had al last van reflux klachten, maar die werden nog erger door mijn overproductie. Want hij kreeg een te vol buikje met voormelk. Met 2 verschillende lactatiekundigen en heel wat honderden euro’s verder was het probleem nog steeds niet opgelost. 

Het leven was zwaar en ik had het gevoel dat ik psychisch ieder moment kon breken. Ieder uur kwam hij voor drinken. Ik sliep niet, want hij sliep alleen maar recht op: op mijn borst, in de wipstoel of maxicosi. Ik begon met fulltime kolven en de fles geven, om hem in ieder geval verzadigd te laten zijn. Daarnaast ging ik Johannes broodpitmeel geven om de borstvoeding te dikken. Hij kwam minder vaak voor voeding en had iets meer rust, maar reflux klachten had hij nog steeds en liggen wilde hij niet.

Na eindeloos zeuren bij de huisarts - want het CB nam mij niet bepaald serieus, daar kunnen we een hele blog over maken - hebben we maagzuurremmers gekregen. Twee dagen later had ik een hele andere baby. Hij wilde weer liggen, sliep weer. Krijste niet continue de boel bij elkaar.

Ik wilde weer zelf borstvoeding gaan geven. Maar helaas dacht de kleine man er anders over.. hij had zijn rust gevonden met de fles en borstvoeding was een groot drama geweest. Hij dronk alleen maar uit de fles en pakte de borst niet. Vanaf dat moment ben ik fulltime gaan kolven. Dag en nacht. 5 maanden lang. Soms met de elektrische kolf aan mijn borsten, terwijl ik de fles gaf. Met de kolf op vakantie. Met uitjes buiten de deur. Toen hij 6 maanden werd ben ik gestopt. Mijn productie trok het niet meer toen er vaste voeding bij kwam kijken. Het was goed zo. 6 maanden had hij borstvoeding gehad.. we hadden samen gestreden en geleden. Het was tijd voor rust.

Ik werd vaak voor gek verklaard. Ik heb mezelf vaak voor gek verklaard. Als ik terug denk aan dat gesprek met de verloskundige dan denk ik alleen maar; ik zou toch stoppen als het een gedoe werd? En heel eerlijk; ik zou niemand fulltime kolven aanraden als ik gebruik maak van mijn gezond verstand. Je bent dubbel zo lang met voeding bezig. Het wassen van de kolf spullen is een drama. Psychisch en lichamelijk had het een enorme impact. Maar stoppen met borstvoeding kon ik gevoelsmatig niet. Het idee dat mijn zoontje het witte goud kreeg, groeide van iets wat in mij werd gemaakt.. het was zo bijzonder. En ik ben eigenlijk ook trots dat ik er alles aan heb gedaan, mezelf bijna letterlijk heb gegeven, voor mijn zoontje.

En of ik het bij een tweede kindje weer zou doen? Geen idee. Ik kan nu wel zeggen met mijn verstand nee, maar de geschiedenis wijst uit dat ik als mama onder hormonen opeens anders besluit.