9 maanden er in, 9 maanden er uit

Na mijn miskraam in oktober 2018 had ik alle hoop verloren op een kindje. Ik was zo onzeker geworden en alle vertrouwen in mijn lijf kwijtgeraakt. Rationeel wist ik wel; dit komt goed. Maar gevoelsmatig kon ik daar niet bij.

Toen ik januari 2019 opnieuw twee roze streepjes zag op de Predictor zwangerschapstest maakte mijn hart een sprongetje. Mijn geluk kon niet op. Maar een uur later begon de angst te overheersen. Opnieuw zwanger betekende ook dat we dit kindje weer kwijt konden raken.. Continue bang dat het hartje plotseling was gestopt met kloppen. Ik kocht zelfs een doppler om zijn hartje dagelijks te kunnen horen. 

De maanden gingen voorbij. Ik heb een helse zwangerschap gehad. De hele zwangerschap misselijk, zo erg dat ik onderweg naar mijn werk regelmatig langs de snelweg stond over te geven. Bekkeninstabiliteit, waardoor mijn zenuwen in de benen soms afgekneld waren en ik mijn been niet meer kon bewegen. Carpaal tunnel syndroom, waardoor ik hele nachten niet kon slapen omdat mijn vingers brandde van de pijn. Maar alles was het waard zolang het goed ging met mijn kindje. Ons zoontje. Ons grote geluk. De regenboog na de storm.

Oktober 2019 werd hij geboren. Inmiddels 9 maanden oud. Ik heb hem 9 maanden onder mijn hart gedragen (oké 38+5) en nu alweer 9 maanden buiten de buik en in mijn hart. Onze miskraam maakte mij mama, maar hij liet mij mama zijn. ❤️