Het is alweer eventjes geleden dat ik mij laatste blog heb geschreven..

Joris is inmiddels alweer 14maanden en begint echt een grote, wijze en eigenzinnige jongen te worden.
Heerlijk dat ventje, zeker als je hem ook wekelijks stappen ziet maken. Dat doet je goed als ouders zijnde..

Wel zijn we het jaar echt slecht begonnen.
We kwamen in een nachtmerrie terecht, in 6 weken tijd ben ik mijn vader verloren.
Begin Januari kreeg hij te horen dat hij ziek was.
Hij had kanker! Na de bezoeken aan het ziekenhuis bleek uit de scans dat hij vanaf zijn hals tot aan zijn kruis vol zat met kanker, vrij kort daarna kregen we het bericht dat hij voor chemotherapie niet in aanmerking kwam omdat hij conditioneel dit niet aan zou kunnen. Wel was er bestraling mogelijk, dit heeft hij een keer mogen ondergaan. Waar hij zich daarna erg goed is gaan voelen, helaas was dat maar van korte duur.
Wat is hij in een korte tijd snel afgetakeld. Van een energievolle man naar een zieke futloze man.
Ik zag hem achteruit gaan.
Bed in de huiskamer, po-stoel ernaast..
Steeds hogere dosering van medicatie.

Vrijdag op zaterdag nacht begon Joris koorts te krijgen.. We dachten een verkoudheid en dat hij daar snel van zou opknappen.
De koorts bleef aanhouden en ook werd hij zieker.
De koorts liep op en besloten we om op zondagmiddag met Joris naar de HAP te gaan.
Longen geluisterd en de oren bekeken en bleek daar niks mee aan de hand te zijn.
Toch maakte de temperatuur meter zondagavond een uitschieter naar 39.7, waarop ik besloot om maandagochtend de HA te bellen om daar langs te kunnen.
Het eerste wat ik te horen kreeg was 'Schrik je daarvan? 39.7 koorts?' 'Jazeker ik schrok daar zeker van'. Ik hoefde me daar geen zorgen over te maken.
Ik ging met Joris weer naar huis. Met het bericht naar iedereen Joris is echt ziek, maar hij zou het moeten uitzieken.

De dagen daarna ging het niet beter en knapte Joris niet op. Het was echt een zielig mannetje! Er zat echt niks in..
Hij spuugde z'n flessen uit, wilde niks anders meer eten en zijn interesses in andere dingen waren helemaal weg. Echt weg!
De dinsdag dachten we dat we Joris weer zagen opknappen, maar helaas zagen we dat toch verkeerd.
Ik pakte Joris die woensdagochtend op m'n armen om hem toch maar met een goede bedoeling toch een fles proberen te geven.. Maar kreeg ik geen contact met Joris, pijnprikkel gegeven maar hij reageerde niet.
Met Joris was geen contact mee te krijgen.

Om 6.30u belde ik met de HAP, ik was zo emotioneel maar ze kon mij verstaan door de tranen heen. Er werd zosnel gehandeld dat er binnen no-time een ambulance op de stoep stond.
Dit ook omdat ik alleen thuis was maar ook dat ze begrepen dat hij echt ziek was.
Joris werd nagekeken door het ambulance personeel en daaruit werd al besloten 'Hij moet ingestuurd worden in het ziekenhuis.'
Het ambulance personeel had ook een traumahelikopter opgeroepen dit omdat de doktoren die daarop zitten met hun kennis ook konden beoordelen wat er gedaan moest worden.
Ook daaruit bleek uit op naar de SEH.

In de Maxi-cosi gewikkeld in een warm deken gingen ik en Joris met spoed naar het ziekenhuis (JBZ).
Inmiddels had ik door alle hectiek mijn partner gebeld, die thuis kwam waar heel de bovenverdieping vol stond met Ambulance personeel, personeel van de MMT en politie. Daarna is mijn partner naar het ziekenhuis gereden.
Op de SEH stonden ze klaar om Joris te ontvangen. Ook daar werd hij nagekeken en moesten we het verhaal doen.
Het was meteen duidelijk we zijn hier op het goede adres.
Zuurstof, verneveling, antibiotica, prednison en aan de monitor.
Joris had het RS-virus met daarbij een zware longontsteking en oorontsteking.

In de middag was er een bed en monitor beschikbaar voor Joris op de kinderafdeling.
Waar de behandeling voor Joris verder werd doorgezet zagen we hem iedere dag wat verbeteren.
In de nacht van vrijdag op zaterdag kon hij zonder zuurstof.
Had ik vanuit de verpleging 'geleerd' hoe zijn neus te spoelen en het toedienen van neusdruppels en het geven van antibiotica.
Al is dat met mijn zorg achtergrond geen onbekend iets.. Maar niks zo erg om met je eigen kind een 'gevecht' aan te gaan.

Na drie nachten en vier dagen in het ziekenhuis te zijn geweest mochten we weer op zaterdag aan het einde van de ochtend naar huis.
Joris moet thuis verder beter worden.

En wat wij, ik en mijn partner al dagen tegen elkaar zeiden nog voordat Joris het ziekenhuis in werd gestuurd.
'Joris is echt ziek, dit is Joris niet.'

Moeders en vaders volg altijd je gevoel, want dat klopt altijd! 

Bij mijn controle afspraak op 27 januari gaf ik aan dat ik absoluut niet wilde doorlopen tot aan 42-weken. De spanningen en mijn gedachte dat het alsnog 'mis' zou kunnen gaan was nog steeds aanwezig. Waar de controle afspraak gepland stond op 3 februari om waarschijnlijk gestript te worden keek ik zo ontzettend op naar die week. 

Op 21 juni 2022 hadden we onze eerste echo, ik kan jullie vertellen dat dit meer als spannend was. Gelukkig konden ze ons de hartslag al snel laten horen! 

Yes! Op 2 maart had ik een positieve zwangerschapstest in handen. Ik voelde aan alles in mijn lichaam dat het zo moest zijn.

Na mijn miskraam bleef mijn menstruatie uit. Ik heb het een paar weken de kans gegeven maar ben daarna alweer vlug richting het ziekenhuis gestapt zodat ze konden kijken waar het aan zou kunnen liggen.

>November 2021♡

April 2021♡

>♡Maart 2021