Van wachtweken tot ....

April 2021♡

We waren samen een weekendje weg naar Zeeland.

Ik zat nog steeds in mijn wachtweken, wat is dat spannend! Zeker omdat onze kinderwens zo sterk was.

Ik voelde me wat minder lekker, kreeg wat gevoelige borsten en zo ging t allemaal door.. Misselijkheid had ik geen last van. Achteraf was het allemaal een goed teken. Ik testte dat weekendje weg postief, ik kon het echt niet geloven dus deed toen we thuis waren van het weekendje weg weer een zwangerschapstest! Weer POSITIEF, gebeld naar het ziekenhuis en daar konden we al heel snel terecht. Met 5,5week kregen we een echo. Er was een vruchtje aanwezig, maar in dat vroege stadium konden ze nog geen hartje zien kloppen.

Een aantal weken erna moesten we weer naar het ziekenhuis, en daar zagen/hoorde we het hartje kloppen! We waren zo blij. Vanuit het ziekenhuis werden we overgezet naar de verloskundigepraktijk, even wat anders dan iedere keer naar het ziekenhuis toe!

We brachten een bezoekje aan de beide ouders, mijn broer en schoonzus. Zij waren blij verrast!

De termijnecho was goed! Dat konden we afstrepen, we leefden van week tot week. Toch zaten er ergens spanningen! Vooral omdat we al zoveel tegenslagen hadden gehad..

Begin mei hadden we de geslachtsbepalende echo,

en daar kregen we te horen dat we in verwachting waren van een meisje.❤

We waren zo blij, samen hebben we heerlijk in de bubbel geleefd. Wij wisten dat we een meisje kregen en niemand anders.

Bij de bekendmaking werd iedereen verrast, een meisje! Fantastisch, allemaal meiden in de familie.

Niks zou mooier zijn als de twee nichtjes samen op mochten groeien, drie maanden na elkaar zouden ze geboren worden. De twee nichtjes, en daarbij natuurlijk een grote nicht voor ons meisje van inmiddels alweer 4jaar. We hadden een ideaal beeld voor ons.

Eind Juli hadden we de 20-weken echo. Ik voelde me goed ik had geen reden waardoor ik zou moeten gaan twijfelen dat er iets niet goed zou zijn.

Er werden metingen gedaan, volgens de verloskundige zou ze wat kortere beentjes hebben. We maakte ons geen zorgen en wilde echt ons gaan voorbereiden op de komst van ons meisje. Omdat de 20-weken echo goed was, was het voor ons echt tijd om te gaan genieten. Inmiddels hadden we al flink wat spullen ingeslagen. En zoals iedereen ons kent zijn wij van goede voorbereidingen dus was Niels als druk bezig geweest met het mooi maken van de toekomstige babykamer, de juiste kleur zat op de muur.

Op 5 augustus ging ik ochtends naar de Prenatal, een winkel waar je dan bijna wekelijks komt.. Oeps!..

Vergadering op mijn werk en een theetje op de afdeling met een collega die helaas wegging.

Niels werkte toen nog de avonden en ik was alleen thuis, ik had m'n eten warm gemaakt en lekker gegeten.

Ik voelde me na het eten niet lekker, ik dacht grieperig te worden. Niels kwam thuis en ik vertelde tegen hem dat ik naar bed ging. Als ik dat zeg, dan voel ik me echt niet lekker. Eenmaal boven in bed werden de krampen heftiger, en was mijn gedachte als ik zo de nacht in moet gaan... Dan is het echt geen pretje. De pijn werd alleen maar heftiger, rond 23.30uur ben ik naar de wc gelopen. Waar ik een grote plas met water verloren ben. Geen idee wat dat toen voor betekenis had! Gebeld met de verloskundige en deze stond binnen een kwartier op de stoep. Controles gedaan en het hartje van ons meisje was nog steeds actief. Ze wilde ons insturen in het ziekenhuis, ze wist niet precies wat er aan de hand zou zijn. Gewoon even voor de zekerheid.

Om 00.30uur aangekomen op de verloskundigeafdeling, werden we meteen naar de kamer gewezen en kwamen er een binnen een korte tijd verpleging de kamer binnen gelopen.

De verloskundige maakte een echo, en keek vol verbazing naar het scherm en maakte daarna contact met ons. Haar gezicht ik zal het nooit vergeten.. 'Het is kut, echt het is kut!' Sprak ze uit.. 'Je bent al je vruchtwater kwijt'.. Dat was dus die plas water die ik verloren ben thuis op de wc!

De prognose was slecht, het werd ons verteld maar dat was de gedachte die we beide al hadden.. Een baby'tje van 21 weken is niet levensvatbaar.

We zaten daar als twee mensen waarbij de vloer onder onze voeten vandaan was gezakt, er gaan van alle gedachtes door je hoofd. Waarom? Hoezo? Waarom bij ons? Waar hebben we dit aan verdiend?

We hebben onze ouders gebeld en die zijn naar het ziekenhuis gekomen, de verpleegkundige had voor ons kunnen regelen dat gezien de bezoekersregeling met corona dat ze bij ons mochten zijn. Binnen een korte tijd stonden ze langs ons bed, verslagen en vol verdriet.

Ik moest in het ziekenhuis blijven dit omdat ik toch moest bevallen van ons meisje.

Ik werd overgebracht naar een andere kamer, waar wij samen die nacht konden blijven. Om 5.15uur zijn de ouders richting huis gegaan en wij hebben geprobeerd om onze 'rust' te pakken.

De nacht was echt een hel, het enigste wat ik kon was alleen maar huilen.. Maar het besef was er nog steeds niet.

Rond de klok van 9uur moest ik naar het toilet, ik ging het bed uit.. Waar ik een grote vloed met bloed verloor, ik ben naar de toilet gelopen en heb daar gewacht tot dat er verpleging naar ons toe kwam.

De verpleegkundige was me aan het wassen van onderen op het toilet, ze voelde dat ik al aan de gang was..

Eenmaal terug naar het bed, onder toezicht van de verpleegkundige, gynaecoloog en arts-gynaecologie ben ik bevallen van onze dochter Nora.

Eindelijk konden we zien hoe mooi ze was, en op wie ze leek! Ze was echt zo knap, ons meisje.

Na wat gesprekken, mochten we in de middag naar huis. Dat was ook iets wat ik heel graag wilde, naar huis! Waar uiteindelijk het gemis begint.. Nu nog steeds, ze hoort bij ons!

Van afscheidsdienst, naar weken tellen over hoelang het geleden is, voelen als de dag van gisteren, inmiddels de uitgerekende datum voorbij & en zonder jou het nieuwe jaar in! Wat is dit nog steeds onwerkelijk, er is geen boek voor wat je open kunt slaan om het te kunnen verwerken.

Ons verdriet zal er altijd zijn, maar onze postiviteit slaat ons er hier doorheen!

*Nora Schweig 06-08-2021 💖

Ik ben te volgen op Instagram; wensmama_91