Januari 2018

Ik had een hekel aan vrouwen die een voorkeur hadden. Hoe kan je een voorkeur hebben? Er zijn vrouwen die helemaal niet zwanger kunnen raken of lang op dat geluk moeten wachten en een zware weg daar voor af moeten leggen.

Op 12 februari’20 had ik de 20 wkn echo. Omdat ik met mijn moeder naar de echo was geweest, wilde ik het geslacht van de tweeling niet weten. Ik wilde er samen met mijn partner achter komen op een leuke manier. Ik had besloten om 2 cupcakes te laten vullen en die dan samen op Valentijnsdag open te snijden.

Daar stond hij..

Hahaha even 1 voor alle moeders die gek worden van het thuis onderwijs met hun kroost. Ik lees net bij iemand die pedagogisch medewerker is..’ik vind andere kinderen leuk maar om die van mezelf thuis les te geven’..GEWELDIG!! We voelen met je mee. Op zich hebben we de eerste lockdown goed doorlopen, al vond mijn zoon het na een paar weken erg zwaar niet met vriendjes te kunnen spelen en dat mama de vervanging van de juf was. 

Gebeurtenissen in je jeugd en je opvoeding van huis uit kunnen veel invloed hebben op hoe jij later je kinderen opvoed. In alles zoek ik balans en we doen denk ik allemaal wat we denken dat het beste is.

Ik verstopte mij in de portiek. Was dit echt gebeurt? Had de vader van mijn buurmeisjes aan mij gezeten? Waar is het mis gegaan? Hoezo deed hij dit? WAAROM?? Aan wie ga ik dit vertellen? Mijn ouders ging ik het echt niet vertellen want zelfs op die leeftijd kon ik wel een scenario bedenken van een ingetrapte deur, een familie drama en mijn vader die in de gevangenis zou zitten voor moord. Zijn dochters dan? Dat waren mijn vriendinnetjes maar die zouden mij niet geloven want als zij mij zoiets zouden vertellen dat mijn vader dat met hun gedaan zou hebben, zou ik ze ook niet geloven. In mijn ogen zou iedere ouder je veilige haven moeten zijn, degene die je beschermt en je opvoed met veel liefde. Dus ondanks dat hij mij iets vreselijks had aangedaan kon ik mij voorstellen dat zij zo nooit over hun vader konden denken.

Haar verhaal (Deel 1)

Zelfs toen ik lang geleden het niet meer zag zitten, wilde ik door omdat ik toch geloofde dat het leven mooie dingen te bieden had. Jarenlange therapie volgde en bij een heftige gebeurtenis neem ik contact op voor ondersteuning. Ik wil alles uit het leven halen en nooit meer terug naar de rand van die bodemloze put. Maar hoe doe je dat als je kind overlijdt? Ik heb veel meegemaakt, veel overwonnen maar ik weet niet hoe moeders dat doen die dit meemaken. Ik maak het nu van dichtbij mee en ik vind het verdomd moeilijk om maar ‘gewoon’ verder te gaan. Want bij alles wat ik doe, alles wat ik wil posten denk ik..dit is totaal niet relevant want we krijgen hem er niet mee terug. Ook voelt het alsof ik haar achter laat als ik verder ga terwijl dat helemaal niet zo is. Ik leef en draag dit met haar. De onmacht speelt ook denk ik een grote rol. Niets gaat het beter maken. Toch ga ik weer posten want ik haal er ook plezier uit, het schrijven helpt mij weer dingen op orde te krijgen en gaandeweg hoop ik mijn weg er in te vinden. We praten gelukkig veel. Over alles, want zo is onze band. Van de dagelijkse dingen tot de bizarre toestanden die hierbij komen kijken. Soms lijkt het net alsof we zakelijk ingesteld zijn en er over praten alsof we het hebben over het halen van een pakje boter bij de supermarkt. Waarschijnlijk omdat we beide al zoveel hebben meegemaakt maar er ook echt we bewust van zijn dat dit een grote impact heeft. Ik weet hoe het met haar gaat, wat ook fijn is voor mijn gemoedstoestand, het helpt mij de draad weer op te pakken en zal ik hier weer door groeien in mijn eigen leven.