Niets is vanzelfsprekend (vruchtbaarheid)

Januari 2018

Implanon verwijderd en we konden er tegenaan

Ik maakte een afspraak bij Generation R Next want ik had een foldertje gezien bij de apotheek voor vrouwen met een kinderwens. Ik doe mee aan hun onderzoek en daarbij vragen ze je onder andere om echo’s van je eierstokken en baarmoeder te mogen maken, swaps af te staan en vele vragenlijsten in te vullen.

Mijn eierstokken groots in beeld op de muur, vol met eiblaasjes. Een vermoeden van PCOS. Nog nooit van gehoord maar het zou een zwangerschap moeilijker kunnen maken. Gek want ik had immers al een kind.

Als ik na 3 maanden geen menstruatie zou hebben, wat al mijn hele leven onregelmatig was en met de implanon zo goed als verdwenen was, moest ik toch maar even langs de huisarts voor een verwijzing naar de gynaecoloog. Ook om tijd te besparen voor het uitputtende werk wat er in zo’n traject kan gaan zitten.

Inderdaad!

Ik heb PCOS. Het verklaart een hoop. Slechte en onregelmatige menstruatie, overbeharing(en niet op de plekken waar je dat graag wilt), hormonale huishouding op z’n kop, overgewicht en moeite met afvallen (ook al doe je nog zo je best) en dus een grote kans dat een zwangerschap niet vanzelf op gang zou komen.

We wilden op de natuurlijke manier het een kans geven maar dat mijn lichaam niet naar behoren werkte voelde heel zwaar. Soort van falen..

Door de gynaecoloog werd ik een beetje voorgelicht wat de mogelijkheden waren. Van het proberen op eigen houtje, afvallen en mijn hormonen in balans brengen tot IVF. Een hoop info voor als je ‘even’ een kindje wilt maken.

Ook samen gingen we in gesprek. Ik had hoop want we hadden onszelf een bepaalde tijd gegeven en daarin zou het toch wel een keer raakt moeten zijn. Maar ook verdriet, dat ik extra hard moest werken voor iets wat ik de vorige keer zomaar leek te hebben gekregen maar eigenlijk echt een geluk was aangezien ik PCOS heb. Er zijn meer vrouwen die op de natuurlijke manier zwanger raken met deze diagnose maar deze keer ging het dus niet zo vanzelfsprekend.

We wilden beide geen IVF. Niets buiten het lichaam om en het liefst zelf de kunst beoefenen. Maar ja ik kan je vertellen dat als je je gaat inlezen wat de kunstenaars in de medische wereld allemaal kunnen, je als vrouw(bij mij in ieder geval) bij je kinderwens je grenzen wilt verleggen om die wens in vervulling te laten gaan.

Eerst maar eens flink afvallen en zorgen dat mijn menstruatie opgang kwam. Dat klinkt lekker makkelijk van zo’n gynaecoloog en niet dat ik een wondermiddeltje verwachtte maar niet echt een antwoord waar ik op hoopte.

Acht kilo lichter en nog steeds geen regelmatige menstruatie ging ik weer terug. Ze kon me van alles vertellen maar ik mag er zelf ook wat over bepalen toch? Ik wilde verder geholpen worden en niet te lang wachten. We hadden immers ook een eind datum geprikt wanneer we zouden stoppen met proberen. Hij wilde niet na zijn 50e en ik niet na mijn 35e nog ouders worden en na ruim een jaar proberen kwam die grens bijna in beeld.

Nooit een goede cyclus gehad.

Weinig menstrueren of half doodbloeden. Na 3 weken of 6, of soms maanden niet. Met de gynaecoloog sprak ik af dat ik door middel van medicatie mijn menstruatie op gang ging brengen, kijken wat dit met mijn eiblaasjes zou doen.

Elke maand afspraken in het ziekenhuis, echo’s en medicatie. Niet iets waar je aan denkt als je een kinderwens hebt. Maar ik had het er zeker voor over nu ik meer wist van PCOS en dat het de mogelijkheid kan creëren voor een kindje krijgen.

Mijn eiblaasjes.

Soms 10 soms 20, ik had er elke ronde maar 1 nodig van ongeveer 20mm. Dan was het wachten tot de eisprong en mochten we ervoor gaan.

Ik was super blij als mijn lichaam goed haar best had gedaan en dan komt het wachten. Meestal 2 lange weken. Elke keer weer als ik een negatieve test had, werd het zwaarder. Het blijft toch een wonder als dat ene eitje bevrucht wordt.

Heb ik elke cyclus een eitje..

En dan lukt het niet. Ik snapte er helemaal niets van. Je hebt alles wat je nodig hebt. Een eitje en een zaadje en dan toch..geen succes.

Dankbaar, dat ik moeder mocht worden. Want in deze reis was mij wel duidelijk geworden, dat mijn oudste echt een gelukje was. De babytijd met hem was zo fijn, dat wilde ik zo graag nogmaals ervaren.

September’19

De zoveelste ronde was mislukt. Ondertussen was ik geswitcht van arts. Ik dacht namelijk dat ik geen keus had, totdat haar vervanger een keer voor mij zat en hij mij een weg schetste die overeenkwam met mijn ideeën over dit traject. Ik heb direct gevraagd of ik voortaan bij hem mocht komen. Niet dat ik niet geloofde in haar kundigheid maar soms ligt een arts je niet. Ik denk met een kinderwens wat heel gevoelig ligt, dat je gevoel goed moet zijn en ik werd van haar eerder moedeloos dan hoopgevend.

Nog een paar maanden en dan zouden we stoppen. Al die tijd hoopte ik op nog een wonder. Misschien als ik geen kind had gehad, dat ik wel verdere stappen had willen nemen zoals IUI of IVF maar we hadden samen besloten dat we het zo niet wilden. Met pijn in mijn hart en paniek in mijn hoofd gingen we weer een ronde in..

Begin Oktober..

Ik moest op een zondag, net voor mijn eisprong, nog even langs komen voor een echo. Even checken of dat ene eitje nog was blijven groeien en we er weer een gezellige avond van konden maken.

Wie komt mij ophalen uit de wachtkamer..

Mijn voormalige arts. Ach ja, ik kwam immers alleen voor een echo. Ik ging liggen en we keken aandachtig naar het beeld.

‘Je hebt twee eitjes’..

Dus aan mij de keus wat we gingen doen. Een kans dat er 1 bevrucht zou raken of helemaal geen. Of allebei..

We besloten er voor te gaan. We grapten nog, dat ze allebei bevrucht waren! Ik zou dit keer pas op de 14e dag een test doen. Mezelf voor de gek houden met dagen te vroeg testen had ik geen zin in. Maar op de 13e dag(nacht) droomde ik dat ik zwanger was. Geen haar op mijn hoofd die nog een dag langer ging wachten. Na een bak koffie en mijn mannen die nog in bed lagen, liep ik terug naar het toilet. Zoals wel vaker filmde ik mezelf, nonchalant met een druppel koffie aan mn lip, in de hoop een x de blijdschap te kunnen filmen ipv een negatieve uitslag in handen en de teleurstelling op mijn gezicht.

Hartstikke zwanger!

Kreeg ook snel last van misselijkheid. Vreugde en trots op mijn lichaam. Het was haar gelukt! Ons, het was ons gelukt. Afspraak gemaakt in het ziekenhuis en bij Generation R Next, waar ik iets eerder terecht kon voor de echo. Mijn partner kon niet mee dus nam ik mijn beste vriendin mee. Ook dit filmde ik weer. Lachwekkend om terug te kijken want ik zeg..’we gaan zo kijken naar de baby’

‘Het zijn er gewoon TWEE!’