Gender reveal verpest

Op 12 februari’20 had ik de 20 wkn echo. Omdat ik met mijn moeder naar de echo was geweest, wilde ik het geslacht van de tweeling niet weten. Ik wilde er samen met mijn partner achter komen op een leuke manier. Ik had besloten om 2 cupcakes te laten vullen en die dan samen op Valentijnsdag open te snijden.

Toen ik binnenkwam bij de echoscopist zei ik al direct dat ik het geslacht niet wilde weten en of zij daar rekening mee wilde houden. Ze zei dat ze haar best zou doen maar niet kon garanderen dat het misschien te zien zou zijn op de echo. Wij namen ons voor om ons hoofd weg te draaien en niet te kijken naar het gebied bij de billen en heupjes om het zelf ook spannend te houden.

Ik snap dat doorgaans mensen het willen weten en dat je als echoscopist niet getraind wordt waar je op moet letten als je het geslacht niet mag verraden. Ik kan bij voorbaat vertellen dat ik het heel jammer vind als iemand een geheim verklapt, ook als het per ongeluk is. Laat staan als je vol met hormonen zit, het om zoiets gaat en je daar (overdreven) veel emotionele waarde aan hecht. Dus de stress was bij mij hoog want je geeft je verrassing uit handen aan een vreemde. Ze deed haar best, het was wederom bijzonder mooi om onze twee kindjes te zien en dit weer met mijn moeder te mogen ervaren. Alles ging goed, we hadden niets gezien, zij had niets verraden totdat ik iets vroeg zoals..’blijft baby A altijd dezelfde baby of veranderd dat nog..’ En toen was de verrassing al verpest..

Ze zei...’Ik heb duidelijk aangegeven in de computer wie baby A en wie baby B is, anders kan je je misschien vergissen de volgende keer.’ En met die ene zin wist ik het al. Het geslacht zou hetzelfde zijn. Ik wilde de blijdschap van mijn moeder (die haar 4e en 5e kleinkind net voor het eerst had gezien) niet verpesten en zette mijn poker-face op. Ik flipte van binnen! Ik wist het zeker. Het waren 2 jongens. (Lees in mijn volgende blog over mijn voorkeur)

Ik had mij er soort van overheen gezet, want het maakte natuurlijk niets uit 2 jongens, gezond en wel, prachtig! Toch hoopte ik dat ik het fout had en dat er nog een kleine kans zou zijn dat ik het mis had na wat de echoscopist had gezegd. Dat er nog een kleine kans was dat er 1 meisje bij zat of misschien toch wel 2 meisjes in mijn buik zaten.

Ik ging naar de taarten winkel, gaf de envelop aan haar, gaf aan dat ik het geslacht niet wist en dat nog geheim moest blijven. Ze kwam even terug en vroeg mij..’was het 1 cupcake of 2?’ Mensen zijn echt niet goed in het bewaren van een geheim, het moest mij overkomen omdat ik zo graag meisjes wilde of mensen zijn echt dom. Want weer verraadde iemand dat het geslacht hetzelfde was. Want als het een meisje en een jongen waren, kan je het zowiezo niet in 1 cupcake doen. Maar goed, ik slikte m’n woede (hormonen) in en wachtte tot zij klaar was met mijn cupcakes. Ik stapte in mijn auto en belde huilend mijn vriendin op. Het was verpest! Maar ik kon ook niet alles letterlijk tegen haar zeggen want ik hield het geslacht ook voor de rest van mijn familie en vrienden geheim.

Wat een stress. En dat allemaal omdat ik eigenlijk baalde van mezelf. Teleurgesteld in mezelf dat ik een voorkeursgevoel een paar dagen voor de echo had ontwikkeld waar ik altijd een hekel aan had als vrouwen zich daar over uitspraken en ik nu toch dat zelf ook had gekregen. Ik zei altijd..’ je moet blij zijn dat je zwanger kan raken en zeker als je gezonde kinderen krijg.’ Ik kon nooit begrijpen dat je een voorkeur kon hebben voor een bepaald geslacht en daar dan ook van kon balen als het dan het andere geslacht bleek te hebben.

De volgende dag was het Valentijn. Mijn oudste zoon was op school, we hadden de camera’s klaar gezet, de cupcakes uit de koelkast gehaald en gingen er klaar voor zitten. Ik heb het filmpje niet vaak terug gekeken want ik kan de teleurstelling van mijn gezicht aflezen en zien hoe ik theatraal blij probeer te doen omdat het twee jongens bleken te zijn. Schuldig voel mij ik er over. Ik heb de dag erna flink een potje zitten huilen en aan mijn partner verteld hoe het verlopen was. Nu ik het zeker wist was het gevoel wel gezakt, want het was niet dat ik niet blij was met 2 jongens maar ik wilde zo graag een meisje.

Nu denk ik (zonder hormonen en kijkend naar mijn prachtige gezin gevuld met jongens), echt belachelijk!! Dat ik mij ooit zo gevoeld hebt. Wel heb ik meer begrip voor moeders die balen als ze niet krijgen wat ze graag hadden willen hebben. Maar toch..gezondheid en het mooie wonder van het krijgen van kinderen staat toch wel voorop.