Nu ik op donderdag de afleveringen kijk van echte Gooische moeders neemt het verhaal van Pauline mij weer mee terug in de tijd. Er komen een hoop herinneringen naar boven. Zo ook die van de kraamweek. Want jongens wat was die heftig, ik denk dat ik nog nooit in mijn leven zoveel verschillende emoties heb gevoeld op hetzelfde moment. Van geluk naar intens verdriet in een oogblink. Je bent zo trots en verliefd op je kindje en wilt hem het liefst aan iedereen laten zien maar tegelijk ben je zo intens verdrietig over wat niet zo had mogen zijn. Je probeert in de korte aantal dagen die je samen hebt zoveel mogelijk herinneringen te maken. Want het enige wat overblijft zijn die herinneringen…

Een nieuwe zwangerschap na zo'n groot verlies, hoe ga je daarmee om? Dat ik een vraag waar ik nog steeds zelf geen antwoord op heb. Inmiddels is het mij wel duidelijk dat deze nieuwe zwangerschap, waar wij tevens heel erg dankbaar voor zijn een ontzettende rollercoaster vinden. De emoties vliegen van hot naar her. Van geluk naar rouw naar schuld gevoel weer terug naar boosheid. Alles komt voorbij. Waar ik dagen het gevoel heb dat ik de held van de dag ben, staan daar tegenover een hoop dagen en slapeloze nachten vol onzekerheid en angst. Ik heb zin in de toekomst met onze nieuwe baby maar er is geen moment dat mijn hoofd niet beseft dat het zomaar weer voorbij kan zijn. We proberen alles positief te bekijken maar dat neemt de onzekerheid niet weg. Het vertrouwen in mijn lichaam ben ik toen verloren, hoe vaak ik mijzelf heb verweten dat het toch mijn taak als 'vrouw' is om een levende baby op de wereld te zetten. Mijn lichaam zou dat gewoon moeten kunnen. Eerlijk tegenover mijzelf is dit natuurlijk niet, en in mijn hoofd weet ik dat.

Twee dagen na ons laatste bezoek aan het ziekenhuis stap ik uit bed, op een zaterdagochtend. Maurits was net boodschappen halen en er was niemand thuis. Ik voel het bloed stromen, en meteen schiet ik in de stress. Dit was niet de bedoeling, ik wilde gewoon een rustige week met even geen onderzoeken en gedoe. Ik zie in de badkamer dat het wel erg veel bloed is en raak toch lichtelijk in paniek. Ik bel Maurits en geef aan dat ik de wc niet meer af durf. Hij komt eraan. Direct erna bel ik mijn schoonmoeder die één straat verderop woont, want zij is er misschien iets eerder. Ook zij komt er gelijk aan. Niet veel later hoor ik de deur opengaan en komen ze tegelijk naar binnen rennen. Maurits gaat spullen pakken en het ziekenhuis bellen. Mijn schoonmoeder helpt mij met aankleden, inladen en toch weer naar het ziekenhuis …

3D-echo

We namen plaats in de spreekkamer en meteen begon de gynaecoloog te praten, de reden dat ze erbij was en het gesprek voerde was omdat ze slecht nieuws hadden. Tijdens de echo is gezien dat mijn vliezen waren gebroken en dat er nog maar weinig vruchtwater aanwezig was in de baarmoeder. Tijdens het gesprek werd duidelijk dat gebroken vliezen met een termijn van 19 weken veel complicaties opleveren. Er werd besproken dat de overlevingskansen van het kindje klein waren en dat de kans op het een gezond kind minder dan 1% was. Als we de zwangerschap zouden doorzetten zou het kindje meerdere afwijkingen hebben zowel lichamelijk als geestelijk.. Ze begonnen over een zwangerschapsafbreking op basis van medische indicatie. Op dat moment ging alles langs mij heen en ik voelde de grond onder mijn voeten weg trekken. Ik slikte ook de anti-depressiva en dat maakte mij wel een beetje mat in mijn gevoel. Ik wist niet zo goed wat ik nou moest denken of voelen. Het enige wat ik dacht is; ze zullen het vast verkeerd gezien hebben. Ik verloor toch geen vruchtwater, dan had ik dat toch wel gemerkt. Maar gezien met het bloedverlies erbij is dat lastig te beoordelen. Ik mocht naar huis met de boodschap laat het even rusten. Er werd een nieuwe afspraak gemaakt voor maandag na het weekend om dan nog een echo te doen en samen met mijn man te komen. Er werd wel nog verteld dat het ook kan gebeuren dat op elk moment het hartje kon stoppen met kloppen vanwege de complicaties.

Zoals je in de blog van afgelopen keer kon lezen waren de zorgen bij echopiste niet heel zorgelijk, alleen dat de houding van de baby niet goed was vandaar dat er nogmaals een echo uitgevoerd werd in het ziekenhuis.

De 20 weken echo

De 16e week van de zwangerschap verliep vrij rustig, ik voelde mij per dag beter en de medicatie had een goed effect. Nog steeds had ik last van bloedverlies en inmiddels begonnen we ons wel zorgen te maken. Op maandag 21 december moest ik werken, normaal stond ik op met bloedverlies en werd het vrij snel daarna weer minder of was het weg. Maar nu bleef het bloeden, elke keer als ik opstond op werk ging het lopen. Ik belde het ziekenhuis en moest gelijk die kant op komen. Mijn manager bracht mij en ondertussen belde ik mijn man om te zeggen dat ik weer naar het ziekenhuis moest. Op de triage kwam al vrij snel de verloskundige en werd er een echo gemaakt. Daar was iets geks te zien maar ze kon niet precies zeggen wat het was. De gynaecoloog werd erbij gehaald en de echo werd opnieuw uitgevoerd. Het bleek een hematoom te zijn, die zelfs groter was dan de baby zelf. De baby zelf deed het hartstikke goed en er werd inwendig nog wat onderzoek gedaan. Een uitstrijkje en een soa test voor de zekerheid. Omdat het toch ruim bloedverlies was werd ik opgenomen voor observatie. De gynaecoloog kwam naast mij zitten en vertelde mij dat het toch niet goed was wat ze gezien hadden. Dat de kansen voor de baby erg onzeker was, en ik ook rekening moest houden met het ergste. Op dat moment stortte ik in elkaar, eindelijk voelde ik mij beter. Ik begon liefde te krijgen voor dit kindje en mij op deze kleine man te verheugen. Alle gedachtes die ik in het begin had waren niet meer van toepassing. En nu moest ik gaan verwerken hij er misschien wel helemaal niet zou komen.

Rond 15 weken had ik dan eindelijk de afspraak bij de psychiater. De dag voor de afspraak was er ruim bloedverlies en belde ik de verloskundige. Omdat ik keelontsteking had moest ik mij melde bij de spoedeisende hulp. Er werd een echo gemaakt en alles zag er voor nu weer oké uit. Ze konden nog steeds geen oorzaak vinden, maar ik kreeg wel de boodschap mee dat ze vaak bij veel bloedverlies zien dat de baby uiteindelijk te vroeg geboren zou worden. Deze boodschap deed mij op dat moment nog niet zo heel veel.