De echo die alles weer omgooide

3D-echo

We gingen dinsdagavond voor de 3D-echo, van tevoren hadden we al te horen gekregen dat het een kleine kans was om ‘mooie’ beelden te maken. Met weinig tot geen vruchtwater is het een lastige opgave. Ook de termijn van 20 weken hielp niet mee, maar we gingen het toch proberen. ‘Beter iets dan niets’, dachten wij.

We begonnen met de echo en gelukkig lag de kleine man in een andere houding dan de week ervoor. We vonden het fijn dat de echopiste nieuwe metingen deed. Volgens het ziekenhuis had de baby al een week geen ‘vruchtwater’ en dat zou betekenen dat hij ook niet zou groeien. De metingen werden gedaan en alles werd weer gecheckt tot ze vroeg: ‘Hebben ze in het ziekenhuis gezegd dat de vliezen echt gebroken zijn of zit er een scheur in?’ Ze gaven aan dat het echt gebroken was, hoezo? De echopiste kijkt ons aan: ‘Ze lijken op dit moment niet gebroken.’

Je kunt misschien inschatten dat onze wereld op dat moment op z’n kop stond. Er gingen duizenden vragen door ons heen;wat had dit dan nu te betekenen? We hebben uiteindelijk een uur lang een echo gemaakt en tijdens de echo ook de grootste lol gehad om de kleine man. Hij was mooi gegroeid en helemaal gezond, geen afwijking te vinden. Het was een heel ontspannen en fijne ervaring en daar zal ik de rest van mijn leven de echopiste dankbaar voor zijn!

Op het eind zei ze: ‘Als dit jullie 20-wekenecho was geweest, had ik geen reden gehad voor doorverwijzing naar het ziekenhuis.’

We spraken af dat de echopiste over haar bevindingen contact op ging nemen met het ziekenhuis en wij zouden zelf ook aangeven wat we hadden gezien, en gemeten vooral. Dit gaf ons weer een klein beetje hoop, kan het dan toch goed komen? Of is dit valse hoop? Met alle vragen in ons hoofd gingen wenaar huis. Het zijn natuurlijk elke keer momentopnames en dat maakte de situatie lastig. Het was dus de vraag: is er een groot deel van de dag genoeg vruchtwater om het uiteindelijk te redden of is er een groot deel van de dag weinig vruchtwater? Met deze vraag zouden wij de volgende dag contact opnemen met het ziekenhuis. We hoefden daar geen moeite voor te doen want toen ik wakker werd en opstond, begon het bloed meteen te stromen. We moesten met spoed naar het ziekenhuis.

We lagen op de spoedkamer en onze eigen gynaecoloog kwam langs. We hadden uitgelegd wat er die avond daarvoor was gebeurd en wat we hadden gezien. Meteen gaf ze aan dat dit geen invloed had op de prognose.

Mijn man en ik hebben allebei een heel andere beleving van het gesprek wat hier op volgde. Ik was meteen in de verdediging en had het gevoel dat ik mijn kindje moest beschermen tegen de ‘rest’. Ik kreeg een paniekaanval en wilde zo snel mogelijk naar huis. In overleg met de arts mochten we gaan.

Eenmaal thuis hadden mijn man en ik een behoorlijke woordenwisseling. Hij wilde in het ziekenhuis blijven en maakte zich zorgen om mij. En ik wilde naar huis want in het ziekenhuis wilden ze mijn kind afpakken. Ik geloofde niet dat het niks uitmaakte en ik moest en zou een second opinion krijgen. Ik belde het ziekenhuis om dit gelijk in gang te zetten.

Veel van wat er die dag gebeurd is kan ik mij niet zo goed meer herinneren. Soms schiet mij weer iets te binnen maar het meeste is voor mij niet bereikbaar in mijn hoofd. Daarom is deze blog een beetje chaotisch. Er is zoveel gebeurd in korte tijd waardoor we zelf ook de weg kwijt waren. Ik zal hierna wat meer de praktische zaken beschrijven, want die weet ik nog wel.

Terug uit het ziekenhuis

Bij thuiskomst – na flink te zijn ‘afgekoeld’ en met meerdere familieleden en mijn man gesprekken te hebben gevoerd – kwam ik weer een beetje bij zinnen. Ik had drie kwartier een telefoongesprek gehad met mijn psycholoog waarna ik weer een beetje kon nadenken. De psycholoog zou vragen aan de arts of ze nog even contact met mij wilde opnemen over die ochtend zodat we even de lucht konden klaren. Niet veel later belde de arts, er werden wat dingen besproken en we kregen drie opties. Een second opinion in Amsterdam, een gesprek met een arts die we eerder hadden gehad of een gesprek met een nieuwe arts in ons eigen ziekenhuis. We kozen het laatste omdat de eerste twee opties pas een week later mogelijk waren en de laatste optie gelijk de volgende dag mogelijk was.

De volgende dag gingen we naar het ziekenhuis voor een afspraak met de nieuwe arts om 14.00 uur. We moesten een tijdje wachten en elke keer zag ik een mannelijke arts heen en weer lopen. Ik zei nog tegen mijn man: ‘Als we hem maar niet krijgen, ik wil echt geen man, die snapt er helemaal niks van.’En ja hoor, we bleken een afspraak te hebben met deze meneer.

Hij vatte even samen waarvoor wij kwamen en begreep dat wij het opnieuw wilden onderzoeken. We begonnen gelijk met de echo want daarmee zouden nieuwe metingen van de hoeveelheid vruchtwater gemaakt worden. Inmiddels had ik zoveel echo’s gehad dat je zou denken dat je aardig kan meekijken, maar inschatten hoeveel vruchtwater er is, is toch behoorlijk lastig. De baby was lekker aan het bewegen en mijn man en ik genoten van de beelden. Terwijl de arts ondertussen alle metingen deed.

Terug op de kamer viel de arts gelijk met de deur in huis. ‘Op basis van de echo die zojuist is gemaakt is de situatie niet geheel kansloos. Er is meer vruchtwater dan bij de afgelopen echo’s en de groei lijkt goed te gaan …’

En toen was het stil.

We kregen een duidelijke en heldere uitleg over de situatie. Nog steeds waren er heel veel zorgen en er was niet direct zekerheid op een goede afloop. Maar er was iets meer hoop, er kwamen ook vragen bij en in deze situatie ging het om: meten = weten. We spraken af om de echo over een week te herhalen om te kijken hoe de situatie er dan voorstond en om dan verder te kijken.

Beduusd en vol gedachten stapten we in de auto en reden we stilletjes naar huis. Nu was het gewoon een week wachten. Ik ging proberen om niet tussendoor naar het ziekenhuis te gaan maar om de baby en mijzelf even een week rust te geven …

Wordt vervolgd