PPROM

We namen plaats in de spreekkamer en meteen begon de gynaecoloog te praten, de reden dat ze erbij was en het gesprek voerde was omdat ze slecht nieuws hadden. Tijdens de echo is gezien dat mijn vliezen waren gebroken en dat er nog maar weinig vruchtwater aanwezig was in de baarmoeder. Tijdens het gesprek werd duidelijk dat gebroken vliezen met een termijn van 19 weken veel complicaties opleveren. Er werd besproken dat de overlevingskansen van het kindje klein waren en dat de kans op het een gezond kind minder dan 1% was. Als we de zwangerschap zouden doorzetten zou het kindje meerdere afwijkingen hebben zowel lichamelijk als geestelijk.. Ze begonnen over een zwangerschapsafbreking op basis van medische indicatie. Op dat moment ging alles langs mij heen en ik voelde de grond onder mijn voeten weg trekken. Ik slikte ook de anti-depressiva en dat maakte mij wel een beetje mat in mijn gevoel. Ik wist niet zo goed wat ik nou moest denken of voelen. Het enige wat ik dacht is; ze zullen het vast verkeerd gezien hebben. Ik verloor toch geen vruchtwater, dan had ik dat toch wel gemerkt. Maar gezien met het bloedverlies erbij is dat lastig te beoordelen. Ik mocht naar huis met de boodschap laat het even rusten. Er werd een nieuwe afspraak gemaakt voor maandag na het weekend om dan nog een echo te doen en samen met mijn man te komen. Er werd wel nog verteld dat het ook kan gebeuren dat op elk moment het hartje kon stoppen met kloppen vanwege de complicaties.

Meteen belde ik mijn man om te zeggen dat die gelijk naar huis moest komen. Kort legde ik even uit wat er allemaal gezegd was. Ondertussen voelde ik de kleine man lekker trappelen en rommelen in mijn buik en dat maakte het voor mij zo ondenkbaar dat dit aan de hand was. Thuis ging ik gelijk in mijn bed liggen en mijn moeder wachtte tot mijn man thuis kwam. Hij werkt niet om te hoek dus dat duurt altijd even. Samen hebben we de hele dag gepraat, we hebben samen de termen die we gekregen hadden opgezocht. We gingen opzoeken naar mensen in soortgelijke situaties. Alles wat we konden vinden over ‘te vroeg geboren baby’s’ namen we in ons op. Er zaten goeie verhalen tussen met veel hoop. Maar de verhalen waar het toch wel erg misging waren er meer. We moesten goed nadenken wat wij wilde. En we besloten dat als de echo van maandag dezelfde prognose was we toch zouden besluiten voor zwangerschapsafbreking. Het hele weekend genoot ik van alle bewegingen in mijn buik, maar het maakte mij ook tegelijk zo verdrietig. Er waren zoveel momenten dat ik voor mij gevoel toch moest vechten voor dit kindje. Wat als het nou wel goed komt en ik breek de zwangerschap af. Bij elke beweging ging ik meer en meer twijfelen. Het weekend vloog voorbij het voordat we het wisten was het maandag ochtend.

Maandagochtend om 09:00 een afspraak voor een echo en een afspraak met onze eigen gynaecoloog. Dit maal hoefde wij niet zolang te wachten, we werden snel opgeroepen voor een echo en die duurde ook niet zolang. De mededeling was kort maar krachtig. Zelfde situatie als donderdag, veel te weinig vruchtwater. Tijdens het gesprek met de gynaecoloog hebben we alles nog rustig besproken. We bespraken over hoe nu verder? Hoe gaat dan de bevalling en wanneer gaat dit dan gebeuren. Ik kreeg een pil mee die ik op woensdagavond moest innemen en ik zou dan die vrijdag ingeleid worden voor de bevalling. We kregen nog een gesprek met een maatschappelijk werkster en ook daarin kwam voor ons weer de bevestiging. Als de complicaties zo groot zijn en de overlevingskansen zo klein met daarbij alle risico’s die het met zich mee bracht voor mij. Daar werd ook niet om heen gedraaid, risico op infecties waardoor je bijv. onvruchtbaar kon worden….

De arts gaf de pil aan mijn man, en ze zei nog dan zien we je vrijdag. Ik knikte ja maar alles in mijn hele lichaam wou NEE schreeuwen. Nee ik neem die pil niet en ik kom niet vrijdag, en nee dit kindje gaat niet dood, en nee nee en nog eens nee! De onmacht die je hebt als moeder op dat moment is niet te beschrijven.

Het is de natuur en de natuur maakt ook wel eens foutjes maar het is toch mijn taak als vrouw om kinderen op de wereld te zetten. Waarom kan ik dit dan niet? Waarom overkomt ons dit? Waarom, waarom, waarom?

We gingen weer naar huis en begonnen na te denken wat wij precies wilde met de kleine man na de bevalling. Het laatste wat ik kon doen als mama voor mijn kind is om hem het mooiste afscheid ooit te geven. Om hem een deel van het gezin te laten worden in die korte dagen dat wij met hem zijn.

Terwijl ik de getrappel in mijn buik voel, ben ik opzoek naar een mandje om hem in te laten cremeren.

Er was één ding wat ik heel graag wilde, een soort 3D echo maken. Ik wilde levend beeldmateriaal, ik wilde zijn hartje zien kloppen en dat ik het altijd kan terug kijken. Maar vanwege corona werden dit soort afspraken niet uitgevoerd. We belden met onze verloskundige en kregen een uitzondering. We konden de volgende avond als terecht. Precies een week na onze ‘eerste’ 20-weken echo, met ook precies dezelfde echopiste.

Had ik deze echo gewild als ik van te voren had geweten wat we daar zouden zien?

Liefs, Thara