Het verhaal van mijn stil geboren kindje Mees

De 16e week van de zwangerschap verliep vrij rustig, ik voelde mij per dag beter en de medicatie had een goed effect. Nog steeds had ik last van bloedverlies en inmiddels begonnen we ons wel zorgen te maken. Op maandag 21 december moest ik werken, normaal stond ik op met bloedverlies en werd het vrij snel daarna weer minder of was het weg. Maar nu bleef het bloeden, elke keer als ik opstond op werk ging het lopen. Ik belde het ziekenhuis en moest gelijk die kant op komen. Mijn manager bracht mij en ondertussen belde ik mijn man om te zeggen dat ik weer naar het ziekenhuis moest. Op de triage kwam al vrij snel de verloskundige en werd er een echo gemaakt. Daar was iets geks te zien maar ze kon niet precies zeggen wat het was. De gynaecoloog werd erbij gehaald en de echo werd opnieuw uitgevoerd. Het bleek een hematoom te zijn, die zelfs groter was dan de baby zelf. De baby zelf deed het hartstikke goed en er werd inwendig nog wat onderzoek gedaan. Een uitstrijkje en een soa test voor de zekerheid. Omdat het toch ruim bloedverlies was werd ik opgenomen voor observatie. De gynaecoloog kwam naast mij zitten en vertelde mij dat het toch niet goed was wat ze gezien hadden. Dat de kansen voor de baby erg onzeker was, en ik ook rekening moest houden met het ergste. Op dat moment stortte ik in elkaar, eindelijk voelde ik mij beter. Ik begon liefde te krijgen voor dit kindje en mij op deze kleine man te verheugen. Alle gedachtes die ik in het begin had waren niet meer van toepassing. En nu moest ik gaan verwerken hij er misschien wel helemaal niet zou komen.

Ondertussen was mijn man onderweg naar het ziekenhuis en ik kreeg een kamer op de beval afdeling. Het was even onzeker of het bloeden zou afnemen of doorzetten en het uiteindelijk een ‘late’ miskraam zou worden. Het bloedde nam gelukkig af en eind van de middag mochten we naar huis. Ik besloot om meer vanuit huis te werken en iedereen hielp ons met de verzorging van onze dochter. Ik moest het rustig aan, maar hoefde van het ziekenhuis niet volledig bedrust. De dagen erna verloor ik het hematoom in stukjes, en op woensdag ging ik terug voor controle naar het ziekenhuis. Tijdens de echo bleek de hematoom zo goed als weg te zijn, dus we waren weer een beetje hoopvol. Nog steeds was er bloed verlies, dus het leek erop alsof de placenta ergens een stukje los zat en niet goed aangehecht was.

We naderde het einde van het jaar en ik ging ongeveer 2 keer per week naar het ziekenhuis vanwege het bloedverlies. Ik was ook iets drukker dan daarvoor vanwege kerst en oud en nieuw ook al probeerde ik nog steeds rustig aan te doen. Op dinsdag 5 januari stond de 20 weken echo gepland, wat was ik zenuwachtig…