Het begon allemaal doen Hailey de welbekende babyvetjes begon te krijgen, met name haar beentjes. Hailey had, heeft stevige beentjes. Dat zie ik zelf ook wel, vind ik dat erg? Nee, dat loopt ze er vanzelf van af. Wat ik wel erg vind en veel met me doet, dat elk bezoek, elke verjaardag, elke ontmoeting benoemd moet worden dat Hailey “dikke pootjes” heeft. De eerste en tweede keer dacht ik oké, ja dat is zo. Haar oudere zus had dat ook, zie je precies niks meer van terug. Het “gesprek” gaat verder.. ik tel 10x tot 10 en doe alsof het me niets doet. Dat doet het het me dus wel, ik vind het moeilijk om er wat over te zeggen maar nu is het tijd, ik vind het niet leuk, sterker nog.. het kwetst me. Ik weet dat ze stevige benen heeft, dat hoef je mij niet te vertellen, ik zie ze elke dag hé. Ik probeer mijn tranen te bedwingen, na 10x te gehoord te hebben dat ze dikke pootjes heeft, je zult nu de denken, stel je niet aan.. maar ik stel me echt niet aan, ik vind het kwetsend en niet leuk. Na 3x is het genoeg, echt genoeg. Of misschien is dit wel herkenbaar, deins niet terug om er iets van te zeggen, niet meteen boos maar vertel gewoon dat het je kwetst. Zij weten niet dat het je kwetst, of bedoelen het niet zo. Als ik/jij er niks van zegt, blijft het zo en blijf ik\jij je rot voelen om iets wat eigenlijk zo opgelost kan worden.

Pesten

Na een zware zwangerschap met ernstige bekkeninstabiliteit werd Hailey geboren, een prachtig meisje van 2680 gram en 50cm. Het was een pittige bevalling waar ik niet zonder kleerscheuren vanaf kwam. De ravage werd hersteld en kreeg wat pijnstillers toegediend, daarna konden we gaan genieten, want wat was zo prachtig!

Velen van jullie hebben deze blog gelezen, de blog is bijna 400.000 keer gelezen, gedeeld en duizenden reacties. Door het grote bereik zijn er wat balletjes gaan rollen en zijn er wat connecties ontstaan. Helaas zijn we er ook achter gekomen dat er nooit een rechtszaak is geweest.

Gewoon ff trots zijn op deze kerel!

Yessss vanaf aanstaande maandag word het weer iets rustiger in huis, begrijp me niet verkeerd, het was de afgelopen weken super gezellig in huis maar ook erg druk en wat chaotisch.

Eventjes opnieuw voorstellen..

Ik wist nog maar net dat ik zwanger was van Jason en toen kregen wij te horen dat opa ( de opa van mijn man) weer opnieuw ziek was geworden, kanker.. wat een shit ziekte hè? Het was eigenlijk nog te vroeg om te vertellen dat wij weer zwanger waren en wilde wij het wel vertellen? Konden we wel blij zijn? Alles was ineens zo dubbel, terwijl er ons een leven ontglipte groeide er een nieuw leven in mij..

Normaal gesproken deel ik dit soort dingen niet maar vandaag kreeg ik een steek recht door mijn hart, die steek zorgt er nu voor dat ik mijn hart wil luchten.