Ik verloor twee dierbare tijdens de zwangerschap van Jason

Ik wist nog maar net dat ik zwanger was van Jason en toen kregen wij te horen dat opa ( de opa van mijn man) weer opnieuw ziek was geworden, kanker.. wat een shit ziekte hè? Het was eigenlijk nog te vroeg om te vertellen dat wij weer zwanger waren en wilde wij het wel vertellen? Konden we wel blij zijn? Alles was ineens zo dubbel, terwijl er ons een leven ontglipte groeide er een nieuw leven in mij..

We besloten het toch aan opa en oma te vertellen omdat we graag hem mee wilde geven dat we zwanger waren voor dat het niet meer kon. Ik had wat foto’s geschoten van de meiden met de echo en printe deze uit.

Daar gingen we dan, we gingen vertellen dat we zwanger waren. Ik liet Kira de foto als eerste aan oma geven, ze zei; wat een leuke foto! Ze zag nog niet wat er opstond, kijk eens goed zeiden we, de tranen begonnen te vloeien, van verdriet maar ook van geluk. Er kwam een nieuw wondertje aan, maar we wisten dat opa dit misschien niet mee mocht maken. Oma reikte de foto aan opa, ook opa zat vol ongeloof naar de foto te staren, bij ons allemaal vloeide de tranen, wat een ontzettend verdrietig maar ook mooi moment.

We wisten niet of het een jongen of een meisje zou worden, maar wij vonden dat als het ook echt een jongetje zou worden, dat wij hem naar opa zouden gaan vernoemen. Dat vertelde we gelijk op dat moment, hij was zo ontzettend trots. Dit moment vergeten we nooit meer!

Waar we dus bang voor waren dat gebeurde, we verloren opa, veel ongeloof en veel verdriet, we missen je zo!

We wilde oma zo graag bij zwangerschap betrekken en dat hebben we ook gedaan, oma ging mee naar de geslachtsbepaling want hoe speciaal zou het zijn, dat zij als eerste wist wat er kregen. De dag van de echo, wat was het spannend! En ja hoor er groeide een klein kereltje in mij, Jason. Jason Ben, vernoemd naar opa. Ook dit moment vergeten we nooit meer.

Toen ik ongeveer 6 maanden zwanger was werd ik in de ochtend door mijn vader gebeld, Shan... oma (de moeder van mijn vader)is overleden. Ik hield te telefoon weg van mijn oor, oma overleden? Dennis liep net de deur uit om naar zijn werk te gaan, zo snel als ik kon probeerde ik hem terug te roepen, ik opende deur en zakte in elkaar.. Dennis dacht dat mijn vruchtwater gebroken was.. ik gaf hem mijn telefoon en ook hij kreeg het plotselinge nieuws te horen. Ik kroop onder de douche, tranen bleven maar vloeien en vloeien en bleef vol ongeloof nee nee nee roepen, niet u oma, nee. Ik ging gelijk naar opa toe, ik wilde oma zien. Vol ongeloof stapte ik de slaapkamer in, daar lag ze zo vredig en zo mooi, opa vertelde dat ze als een prinsesje is gestorven, met haar handen onder haar gezicht. Ik heb tegen haar gepraat, haar geaaid, ze was zo trots dat ik zwanger was, zwanger van een kereltje.. helaas mocht ook mijn oma dit niet mee maken. Ik was zo intens verdrietig, mijn oma, ze is er niet meer. Ik mis je.

Het viel me zo zwaar om twee dierbare te verliezen in de periode dat ik zwanger was van Jason. Ik zocht manieren om er mee om te gaan maar het ging me moeilijk af, gelukkig vonden we allemaal veel steun bij elkaar. Zo halen we vaak nog herinneringen op, zodat we weer eventjes kunnen lachen.

Jullie worden gemist, elke dag, elke minuut, iedere seconde. Ik weet zeker dat jullie ontzettend trots zouden geweest, trots zijn op deze lieve kleine mensjes, ik zal ze later over jullie vertellen, zodat ze weten wie jullie waren en wat jullie voor ons betekenen.

Jullie zitten in ons hart, voor altijd. 🌹