In de kraamweek ontdekten de artsen een MRSA-bacterie

Na een zware zwangerschap met ernstige bekkeninstabiliteit werd Hailey geboren, een prachtig meisje van 2680 gram en 50cm. Het was een pittige bevalling waar ik niet zonder kleerscheuren vanaf kwam. De ravage werd hersteld en kreeg wat pijnstillers toegediend, daarna konden we gaan genieten, want wat was zo prachtig!

Omdat Hailey haar gewicht niet bij haar lengte paste deden ze wat onderzoekjes, maar ze was gezond! Ook riekte het vruchtwater zo erg, dat ze Hailey moesten wassen. Het was echt een hele nare geur, waar dat vandaan kwam wisten de artsen ook niet.. wat bloedtesten verder zowel van Hailey als van mij kwam er niets uit. We hebben 3 dagen in het ziekenhuis doorgebracht. We mochten naar huis, eindelijk echt genieten..

De kraamweek.

De kraamweek was pittig, ik was uitgeput en moe van de zwangerschap. Mijn moeder was de kraamverzorgster, voor de tweede keer.. wat bijzonder is en heel vertrouwd! In mijn geval was dit heel fijn want het was een ravage daar beneden.. de 5e dag kreeg ik ontzettend veel pijn en naar het toilet gaan kon ik niet. Mijn moeder had de verloskundige gebeld want het zag er niet florissant uit. De verloskundige vond het alarmerend genoeg om het ziekenhuis in te schakelen. Hup, daar gingen we dan.. naar het ziekenhuis. Eenmaal daar aangekomen kreeg ik meteen pijnstillers en werden er wat kweekjes genomen, bloedgeprikt en de wond werd schoon gemaakt. We mochten naar huis want de uitslag zou ongeveer 24uur duren. De volgende ochtend belde het ziekenhuis met de uitslagen; u heeft een MRSA bacterie. Slechts minder dan 1% van de bevolking draagt dit bij zich. Een wat?! In de verte hoor ik de arts aan de telefoon maar ik hoorde het niet want ik dacht alleen maar, wat is dit nu weer! Ik hing op en zei tegen mijn moeder (tevens ook mijn kraamverzorgster) ik heb een MRSA bacterie.. Huh?! Dat is toch hartstikke besmettelijk?! Ik kon geen uitleg geven want ik heb de arts helemaal niet gehoord. Mijn moeder besloot om terug te bellen.. ze belde meteen de verloskundige, en even later kwamen ze naar boven, helemaal in pak, een netje op, handschoenen aan en een mondkapje op.. ook mij werd verteld dat ik met een mond kapje mijn kindje moest verschonen.. daar stond ik dan op knikkende knieën mijn 5 dagen oude baby de verschonen met een mondkapje voor. Alles werd ontsmet met Dettol en al het beddengoed, alles moest elke keer weer opnieuw op 60gr gewassen worden.

Er werden wat kweekjes afgenomen en later bleek dat ik dus wel een bacterie bij me droeg maar niet zo ernstig dat ze dus met gekke pakken en mondkapjes in de weer moesten, gelukkig! De rust keerde terug en we konden weer genieten, want we hadden een prachtige dochter en zusje!

Aan de bacterie deze ze niets, de antibiotica zou de ontsteking oplossen en met wat pijnstillers zou ik er wel boven op komen. Dat kwam ik ook, tot dat ik tijdens oud en nieuw een wondje ontdekte onder mijn bovenbeen. Ik dacht aan iets onschuldigs. Niks was minder waar, het werd met de dag groter en groter en uiteindelijk zat er enorme pijnlijke zwelling, werd steeds zwakker en zieker. Ik besloot naar de huisarts te gaan, die dacht aan een huidinfectie. Ik kreeg een antibiotica voorgeschreven en moest maar wachten tot de zwelling zou gaan ontploffen. Dit gebeurde maar de kuur sloeg aan, dus de zwelling werd al snel minder. Ik dacht dat ik weer kon gaan genieten...

Zwangerschapstest.

Tijdens de antibioticakuur voelde ik me erg ziek, vooral misselijk. Ach, dat zal wel een bijwerking zijn werd er nog geroepen.. ik ging op mijn gevoel af en deed aan zwangerschapstest.. wait what?! Zwanger?! Ik kon het niet geloven, vol ongeloof stond ik naar de zwangerschapstest te kijken en de tranen rolde over m’n wanten, ik rende de slaapkamer in en heb eventjes heeeeeel hard in mijn kussen geschreeuwd.. mijn man kwam erbij staan en zeg; schat, er is niks aan de hand je bent niet zwanger, dat zijn geen twee streepjes.. ik raakte gefrustreerd en zei, wat zijn het dan twee rondjes?!

Overstuur.

Overstuur belde ik mijn moeder op en daarna mijn vriendinnetje, nee dat zijn echt twee streepjes Shan, twee streepjes, duidelijk! Ik heb veel steun aan haar gehad want we zaten ongeveer in het zelfde schuitje... het besef kwam pas later.. hallo,ik heb ongeveer 3 maanden geleden een kind op de wereld gezet en nu ben ik weer zwanger? Hoe ga ik dit doen? Ik slik medicijnen... in de avond ging ik koffie drinken bij een vriendin en hebben wat gepraat over de situatie, met lood in mijn schoenen ging ik naar huis want ja die vent van mij die zag een “cirkel”.

De volgende ochtend werd ik al heel vroeg wakker, ik trok meteen de test uit de verpakking en wachten ongeduldig op de uitslag. Ik nam de test mee naar de slaapkamer waar mijn vent nog lekker lag te snurken. Toen de uitslag op het beeld verscheen was ik niet eens verbaasd want ik wist echt wel dat ik zwanger was. Je word weer vader, ik ben toch echt zwanger, kijk maar. "Oja deze is wel duidelijk" zei hij en draaide zich weer om..

Die avond belde ik de verloskundige met het nieuws, we hebben echt heeeeeel lang aan de telefoon gezeten want ja ik kon het echt niet geloven en aangezien de gezondheids status op dat moment was ik enorm bang. Ik moest per direct stoppen met alle medicatie. We spraken af dat ik over 2 weken mocht komen voor de echo.

2 weken later mochten we dan uiteindelijk! Ik was zo ontzettend zenuwachtig... en ja hoor daar zat een klein ini mini mensje met een prachtig kloppend hartje. Ik was direct weer verliefd! Mijn meiden krijgen een broertje of zusje!

Geslachtsbepaling.

Ik ging samen met oma en Dennis naar de geslachtsbepaling en ging er al helemaal vanuit dat ik een 3e meid op de wereld ging zetten.. ik was zo ontzettend zenuwachtig.. na n paar minuten grappen zei de echoscopist tegen Dennis; zoals ik al zei, echt mannen maken meisjes, ik zei zie je wel een meisje! Nou zei de echoscopist, je bent gedegradeerd, het is een jongetje! Ik kon het niet geloven, na twee meisjes kregen wij een zoon! Hij liet het nog uitgebreid zien om mij ervan te overtuigen dat het toch echt een mannetje was.. vol ongeloof en geluk liepen wij de kamer uit, EEN JONGEN!!

De zwangerschap van Jason was dit keer extra zwaar, vooral omdat het zo dicht op de vorige zwangerschap was en ik altijd nog last had van de MRSA-bacterie de ene huidontsteking na de andere kwam te voorschijn maar konden er niets tegen doen. Tijdens de zwangerschap ben ik extra in de gaten gehouden, maar gelukkig groeide de baby goed en was alles goed. Rond de 30 weken moest ik mij melden in het ziekenhuis. Met 5 artsen hebben ze bekeken hoe we dit gingen doen, ik moest samen met het hele gezin( waren ook allemaal drager) aan een zware antibiotica kuur van 2 weken. Ik had dus 99% van alle bijwerkingen, het was verschrikkelijk! Ik was er zo ziek van.. de meiden en Dennis ging het gelukkig goed af, maar wat een drama. 3 weken na het einde van de kuur gingen ze testen of de bacterie weg was, super spannend want daar hing heel de bevalling van af.. gelukkig kwam uit de test dat we dan eindelijk alle 3 MRSA vrij waren! Tot de 36 weken werden testen uitgevoerd of het uitbleef, gelukkig was dat zo! Alle ellende was gelukkig niet voor niets. Ik hoefde dus niet met 37 weken ingeleid te worden met 24u vóór en na een antibiotica infuus. Wel werd ik “gewoon” ingeleid met 37 weken omdat mijn lichaam helemaal op was van alles! Ik mocht me de dag voor de inleiding melden en lekker komen slapen met een prik, wat overigens heeeeeerlijk was! De volgende ochtend werd ik gehaald althans dat dacht ik.. ik kreeg te horen dat er een code rood was en dat ik dus vandaag niet ingeleid kon worden en dat het naar morgenochtend verplaats zou worden. Ik bleef dus weer een nachtje met weeeer en prik want ik was zo goed als op. De volgde ochtend zou ik dan ingeleid worden, yes eindelijk! Ik werd klaar gemaakt en mijn vliezen werden door geprikt, maar.... dat lukt dus niet... de baby lag over dwars in mijn buik! Ik heb zo hard gehuild, zo intens hard, ik kon namelijk weer niet ingeleid worden en moest 3 dagen wachten op een versie team die de baby zouden gaan draaien, wat een ellende... ik werd werd weer losgekoppeld en met slaapmedicatie naar huis gestuurd en moest wachten tot dé dag was aangebroken. Eindelijk was het dan zo ver, de dag voor het inleiden mocht ik me savonds melden om te slapen met een prik, de volgende ochtend ze gingen onze kleine vent draaien, super spannend! Het was geen pretje maar wel zo gepiept! Tijdens het draaien waren mijn vliezen gebroken, dus binnen 72 uur zou er sowieso een kereltje geboren worden. Na het draaien moesten we 2 uur wachten of hij goed bleef liggen anders moest ik een keizersnede. Na 2 uurtjes kwamen de artsen binnen en ja hoor, hij lag om geboren te worden, wat een verlossing! Tranen van geluk. De verloskundige zei “ er gaat hier vandaag een baby geboren worden” alle ontlading van alle ellende kwam eruit.. ik werd aan de weeopwekkers gelegd en die werden elke 20 minuten verhoogd. Het werd steeds heftiger en heftiger en wilde graag een ruggenprik. Om half 2 ging ik en kwart over 4 kwam ik pas terug, mijn moeder zat te zweten want die dacht dat er wat gebeurd was, omdat het zo lang duurde. Eenmaal terug ging het super snel, om half 5 zei ik; JONGENS IK MOET POEPEN” wel nee zei de verpleging, dat lijkt zo. Ik bleef aandringen dat ik moest poepen, dus haalde ze toch maar een verloskundige bij, ja je mag persen, je hebt 10cm! HUH WAT, ZO SNEL !? Na 2 hele korte persen kwam dan eindelijk Jason Ben de Vree ter wereld, vol trots heb ik hem er zelf uitgehaald, ik hoefde er niks hoor te doen, hij kwam er zo natuurlijk mooi uit, het was een schitterend gezicht, om NOOIT te vergeten! Wat waren we allemaal blij! Eindelijk na al die ellende waren we helemaal compleet, intens gelukkig! COMPLEET!

Ik probeer nog steeds alles een plekje te geven, de zwangerschappen, de bevalling van Hailey het constant ziek zijn geweest, ziekenhuis in en uit.. ik knock er nog steeds mee en mijn lichaam strijd nog steeds elke dag op er weer boven op te komen, het heeft tijd nodig en die tijd die moet ik proberen te nemen ook al vind ik dit heel erg lastig. Ik ben namelijk nog altijd bang om weer ziek te worden, vooral in deze tijd. Door deze Corona tijd moest ik wachten met revalideren, gelukkig kreeg ik deze week het verlossende woord en mag ik bijna gaan revalideren! Gelukkig heb ik heel erg veel afleiding met drie ontzettend lieve kinderen. Ik, wij zijn echt gezegend en het was het allemaal waard!