Ongelooflijk dat het alweer 5 maanden geleden is dat Kaya ter wereld kwam. Ik krijg vanuit verschillende hoeken de vraag hoe het nu met ons gaat, super lief! Hoog tijd om dus een nieuwe blog te schrijven over hoe het nu met Kaya haar Erbse parese gaat en een update over mij. KayaIn mijn laatste blog schreef ik dat wij 13 september een afspraak zouden hebben in het LUMC (Leiden Universitair Medisch Centrum) en gezien Kaya haar ontwikkelingen, gingen wij ervan uit dat het ons laatste bezoek zou zijn. We kwamen iets te laat aan op de poli. Ondanks dat we nu een ID-kaart voor Kaya hadden, moesten we even goed langs de receptie omdat de kaart nog niet gekoppeld was aan haar dossier. Daarna konden we opnieuw snel terecht bij de arts, ditmaal een kinderfysiotherapeute, en na een kort gesprek mochten we Kaya op de behandeltafel leggen. Al snel werd ze enthousiast want Kaya liet precies zien wat ze wilde zien. Inmiddels was ook een tweede kinderfysiotherapeute binnengekomen en even later de neurochirurg van onze eerste afspraak ook. En ze waren allebei even enthousiast. De lach op onze gezichten ging er die dag niet meer vanaf! We hoeven niet meer terug te komen, tenzij er een terugval is. Op het moment komt 1x in de maand een kinderfysiotherapeut uit onze regio langs om Kaya haar ontwikkelingen in de gaten te houden en krijgen we oefeningen om haar arm sterker te maken. Inmiddels rolt Kaya zowel van rug naar buik als van buik naar rug, houdt ze haar hoofdje goed hoog als ze op haar buik ligt en leunt ze op haar ellebogen of handen. Super trots op onze boeddha! 

Tijdens de bevalling zat linkerschouder van Kaya vast achter mijn bekken. De verloskundige heeft haar rechterarm kunnen pakken en naar buiten kunnen krijgen zodat er ruimte aan de andere kant vrij kwam en ze geboren kon worden. Hierdoor zijn er zenuwen die van haar nek naar haar arm lopen, beschadigd geraakt, dit noemt men Erbse parese. De officiële naam is Obstetrische Plexus Brachialis Letsel. Zenuwen drijven spieren aan en geven gevoel door, maar wanneer zenuwen niet goed werken, kan dat tot gevolg hebben dat het het kind het armpje niet voelt en niet goed kan bewegen. Kaya kon vanaf het begin alleen haar vingers en hand bewegen, in de rest van haar armpje zat geen beweging. Voordat we voor de tweede keer werden ontslagen uit het ziekenhuis kwam er een kinderfysiotherapeut van het ziekenhuis Kaya's arm bekijken. Ze liet ons bovendien zien hoe we Kaya het beste konden optillen en verzorgen en het armpje konden beschermen. Zo mochten we bijvoorbeeld haar armpje niet laten hangen en moesten we bij het aankleden eerst het aangedane armpje doen en daarna de gezonde kant. De kinderfysiotherapeut in het ziekenhuis regelde ook dat er een kinderfysiotherapeut aan huis zou komen.  Hoe de toekomst eruit zou zijn voor Kaya wisten we niet. Het is in de eerste weken afwachten in hoeverre er spontaan herstel optreedt. In 70% van de gevallen herstelt Erbse parese zich namelijk spontaan en volledig. Bij kinderen waarbij onvoldoende herstel optreedt, is verdere behandeling nodig. 

Dat we na de bevalling moesten blijven, waren we al op voorbereid en hadden we rekening mee gehouden. Ze wilde 25 uur lang Kaya haar glucosewaarden in de gaten houden, gezien mijn zwangerschapsdiabetes en Kaya haar gewicht. Ook met bijvoeding hielden we al rekening, maar door de heftige bevalling was Kaya misselijk en moe en weigerde ze vaak de borst en de fles. Ik maakte mij daardoor nog meer zorgen om de borstvoeding. Gelukkig waren Kaya haar glucosewaarden elke keer goed en ook mijn herstel ging voorspoedig. De kinderarts kwam nog even langs om Kaya te controleren en te praten over haar aandoening. Haar aandoening?! Door de heftige bevalling en de placentaverwijdering op de o.k., is er een hoop langs mij heen gegaan en had ik niet duidelijk meegekregen dat Kaya een aandoening heeft overgehouden aan de bevalling. De kinderarts overhandigde ons een boekje met informatie: 'Een kind met een Erbse parese.' Daar hadden we nog nooit van gehoord, dus de kinderarts probeerde het ons uit te leggen. Maar ook deze informatie sloeg ik totaal niet op en het boekje las ik ook niet door, Mitchel wel. Ik wilde het allemaal niet horen en/of lezen! Na het avondeten mochten we lekker naar huis. Eindelijk dacht ik, nu lekker genieten van onze dochters en de kraamweek. Bij thuiskomst stonden mijn ouders ons al op te wachten, met onze oudste dochter Lima. Mijn moeder, tevens onze kraamverzorgster, had alles binnen al gereed gemaakt. De wagenbak was opgewarmd met een kruik en ik kon in het hoog-laagbed liggen dat in de woonkamer stond voor de thuisbevalling. Godzijdank ben ik niet thuis bevallen, dacht ik nog. Gezien Kaya al een tijdje niet uit de borst had gedronken, stelde mijn moeder voor om te gaan kolven. Goh, dat apparaat had ik niet gemist. Maar het belangrijkste was het kleine beetje colostrum dat uit mijn borsten kwam. Met een lepeltje hadden we het even later aan Kaya gegeven. Ondertussen had mijn moeder Kaya's luier verschoond en haar temperatuur gemeten. Die was wat aan de hoge kant met 37,7. In overleg met de verloskundige moesten haar kleren uit en de wagenbak leeg. Ik besloot boven op bed te gaan liggen, in zo'n ziekenhuisbed en met een newborn slaap je toch een stuk minder, dus ik was toe aan wat rust. Mijn moeder zou Kaya naar boven brengen als ze zich meldde. Dat was denk ik nog geen uur later en Kaya haar temperatuur was met slechts 0,1 gezakt. In overleg met de verloskundige, die had overlegd met de kinderarts, werd er besloten dat we naar de spoedeisende hulp moesten gaan. Met flinke tegenzin hadden we onze kleren weer aangetrokken en onze vluchtkoffer opnieuw gepakt. 

Na weinig te hebben geslapen, gaat mijn wekker om 05:30 uur. Ik bel het ziekenhuis en vraag of er plek is. De dame aan de andere lijn geeft aan dat het druk is, maar ik kan om half 8 terecht. Mitchel en ik kletsen nog wat in bed en daarna besluit ik te gaan douchen. Eenmaal beneden smeer ik twee broodjes, maar ik merk dat ik zenuwachtig ben en bijna geen hap door mijn keel krijg. We laden de auto in en rijden naar het ziekenhuis. We parkeren de nieuwe auto (gister, op de uitgerekende datum opgehaald in Leeuwarden xD) en lopen met een lege Maxi-Cosi richting het geboortecentrum. Bij de receptie melden we ons en we worden door een servicemedewerker naar kamer 2 gebracht, een kamer met bad. Wat een geluk! De servicemedewerker vraagt ons wat we willen eten en vertrekt even later met ons wensenlijstje. We geven alle spullen een plek en installeren ons in de stoelen. Na een tijdje te hebben gewacht, komt de servicemedewerker terug met ons tweede ontbijt. Ze is verbaasd dat we nog in de stoelen zitten. Als we het ontbijt bijna op hebben, komt verpleegkundige Monique binnen en is verbaasd dat we er 'al' zijn. Goede communicatie dus... Ze vraagt me op het bed te gaan liggen zodat ze de CTG kan aansluiten. Die blijkt goed te zijn, vertelt verloskundige Anne bij binnenkomst. Ik mag mij gaan omkleden, de bevalling gaat beginnen! De verloskundige gaat eerst mijn vliezen breken maar gezien mijn baarmoeder nog ver naar achter ligt, moet ze flink haar best hiervoor doen. Om 09:05 uur is het gelukt! Wat een gek gevoel is dat, het blijft maar stromen en je kunt het niet tegenhouden... Een week eerder had ik bij de verloskundige op de poli aangegeven dat ik daarna 2 uur wilde wachten om mijn lichaam de tijd te geven zelf weeën aan te maken. De verpleegkundige probeert echter direct het infuus aan te leggen. Ik ben een beetje overdonderd en vergeet te vragen waarom. Achteraf bleek dat ze niet zo lang wilde wachten omdat het hoofdje van de baby nog lang niet was ingedaald. Het lukt echter niet om het infuus aan te leggen omdat door het vocht mijn aderen niet goed zichtbaar zijn. Drie verschillende mensen proberen het, zonder resultaat. Ik word naar de anesthesiologie poli gereden en daar wordt uiteindelijk het infuus in mijn elleboogholte geplaatst. 

Bij mijn vorige zwangerschap heb ik zonder problemen en moeite tot 36 weken kunnen werken. Dat wilde ik graag zodat ik na de bevalling meer weken met onze kleine meid had. Ik kreeg zelfs nog meer omdat Lima besloot pas met 41+5 dagen haar te melden. En dat lange zwangerschapsverlof beviel me wel. Deze zwangerschap wilde ik dan ook niets anders. Rond 33 weken ging ik echter met vage klachten voor een extra controle naar de verloskundige. Mijn bloeddruk bleek gelukkig goed, dus geen reden tot paniek, maar ze adviseerde mij wel om zo snel mogelijk met verlof te gaan. In overleg met mijn collega's en baas heb ik nog twee ochtendjes gewerkt en ben ik met 34 weken met verlof gegaan. Dat voelde in het begin enorm als falen, want "vorige keer lukte het me ook makkelijk dus waarom nu niet?!" Gelukkig raakte ik snel gewend aan geen stress meer van het werk en kon ik genieten van de quality time met Lima en op de bank een serie of film kijken. 

De eerste symptomen waren vergelijkbaar met mijn eerste zwangerschap: snel buiten adem en gevoelige borsten. Maar al snel (week 6/7) begon ik misselijk te worden. Ook dat herkende ik wel uit mijn vorige zwangerschap, maar als ik dan wat at, verdween het weer. Dat was nu niet het geval... Zodra ik misselijk werd (vaak na te lang niets gegeten te hebben), ging ik ook gelijk over mijn nek. Dit duurde tot 14 weken, dus ik heb heel wat tijd boven de toilet en de wasbak doorgebracht...Op 25 oktober stond het eerste bezoek aan de verloskundige gepland, dezelfde als bij de eerste afspraak van de eerste zwangerschap. Via het echoapparaat zagen we de baby en het hartje kloppen, zo bijzonder weer! Diezelfde avond hebben we het blijde nieuws verteld aan mijn ouders. Ik had een klein fotoalbum gemaakt met foto's van de vakantie op Gran Canaria. Op de laatste bladzijde stond een foto van ons drieën (of eigenlijk al vieren) met de positieve zwangerschapstest. Mijn ouders hebben zo'n ding echter nog nooit gezien en deden het boekje dicht zonder het door te hebben. Mijn moeder dacht dat Lima een lolly vasthield :') Toen we het zwangerschapsmapje en de echo tevoorschijn haalden, rolden te tranen over hun wangen (en bij mij ook :P). De volgende dag volgde mijn schoonouders en later die week de ooms, tante, neefjes en nichtje. Lima had op de verjaardag van haar neef een T-shirt met de tekst Big Sister aan. Toen we haar jas uittrokken, zag mijn schoonzus het direct. Op social media plaatste we rond de 12 weken zwangerschap (rond Sinterklaas) onderstaande foto. 

Wat is nou het ideale leeftijdsverschil tussen twee kinderen? Is die er eigenlijk wel? Mijn eierstokken begonnen te rammelen toen Lima ongeveer één jaar en drie maanden oud was. Twee maanden eerder (februari 2021) hadden we de sleutel van ons nieuwbouwhuis gekregen en in april 2021 zijn we hiernaartoe verhuisd. De nachten met Lima waren echter nog niet fantastisch, wat Mitchel een beetje tegenhield. Toen we eenmaal gewend waren in ons nieuwbouwhuis en de nachten met Lima een stuk beter gingen, maakte ik het onderwerp weer bespreekbaar. Uiteindelijk besloten we om eind juni 2021 mijn spiraal te laten verwijderen. Diezelfde week kreeg ik ook mijn eerste vaccinatie tegen het coronavirus. Volgens de cyclus die ik tijdens de spiraal had, moest ik nog niet ongesteld worden, maar ik was op mijn werk toen ik hevig begon te bloeden. Ik werd er zelfs een beetje licht in mijn hoofd van. Ik besloot de huisarts te bellen en gelukkig kon ik snel terecht. Ik had veel gelezen over dat het coronavaccin invloed kon hebben op je cyclus, maar volgens de dokter kon het ook te maken hebben met het verwijderen van de spiraal of een hele vroege miskraam. Ik moest het in de gaten houden en weer aan de bel trekken als het hevige bloeden bleef aanhouden. Gelukkig werd dit snel minder en leek het op een 'normale' menstruatie. We zijn vanaf toen gaan rekenen met de nieuwe data.Het was inmiddels september en we hadden in juli en augustus geen positieve zwangerschapstest in onze handen gehad. Ik werd een beetje ongeduldig en besloot ovulatietesten te halen. Eind september gingen we met z'n drieën een weekje naar Gran Canaria. Aan het einde van die week zou ik volgens mijn cyclus ongesteld moeten worden, dus ik pakte zowel maandverband en tampons in als zwangerschapstesten. Op 'de' dag was ik niet ongesteld geworden, maar toen ik de volgende dag wakker werd met menstruatiekrampen zag ik de bui al hangen. In mijn hoofd was ik er de hele dag mee bezig, maar het bleef nog steeds uit. 's Avonds op de hotelkamer deed ik daarom voorzichtig een zwangerschapstest en tot mijn verbazing was deze licht positief! Nog niet gelovend liet ik de test aan Mitchel zien en we besloten een foto op het balkon te maken zodat we deze later konden gebruiken om het heugelijke nieuws te vertellen aan familie en vrienden. Ik heb hierna nog vijf testen gedaan in anderhalve week tijd om te zien of het streepje feller werd, wat gelukkig het geval was. Ik was echt zwanger!Welk leeftijdsverschil zit er tussen jouw kinderen? En hoe heb je dat ervaren?  Laat het in een reactie hieronder weten! 

Mijn moeder heeft nadat ik naar de basisschool ging de opleiding tot kraamverzorgster gevolgd. Inmiddels beoefent zij dit vak dus alweer ruim 20 jaar! Toen we bekend maakte dat ik zwanger was, was één van haar eerste opmerkingen dat zij niet bij de bevalling aanwezig wilden zijn. Tot op de dag van de bevalling heeft ze getwijfeld, maar één ding was wel zeker: mijn moeder ging bij ons kramen. Toen ik op de bewuste dag 's ochtends aangaf dat het een onrustig nachtje was geweest, kwam ze even kijken hoe het met me ging. Op dat moment was er weinig aan mij te merken en toen mijn moeder rond het middaguur wegging, waren de weeën zelfs een beetje weggeëbd. Toen 's middags rond een uur of 5 de weeën snel en hevig doorkwamen, heb ik het haar niet laten weten. Mijn moeder was met haar collega's naar een cursus en toen één van haar collega's werd opgeroepen, wist zij genoeg. Ze besloot even later de cursus te verlaten omdat ze zich niet meer kon concentreren en heeft thuis ons telefoontje afgewacht. Ongeveer een uur later is haar tweede kleindochter ter wereld gekomen en 10 minuten later stonden mijn ouders op de stoep, haha.

Alle feestdagen waren voorlopig voorbij, het was inmiddels 2020 en de baby zat nog lekker in mijn buik. Precies waar ik bij aanvang van de zwangerschap op had gehoopt. Maar ik vond het ook welletjes geweest, 3 januari 2020, prachtige datum. Maar je raadt het al, ook deze dag verliep rustig.