De laatste loodjes van mijn tweede zwangerschap

Bij mijn vorige zwangerschap heb ik zonder problemen en moeite tot 36 weken kunnen werken. Dat wilde ik graag zodat ik na de bevalling meer weken met onze kleine meid had. Ik kreeg zelfs nog meer omdat Lima besloot pas met 41+5 dagen haar te melden. En dat lange zwangerschapsverlof beviel me wel. Deze zwangerschap wilde ik dan ook niets anders. Rond 33 weken ging ik echter met vage klachten voor een extra controle naar de verloskundige. Mijn bloeddruk bleek gelukkig goed, dus geen reden tot paniek, maar ze adviseerde mij wel om zo snel mogelijk met verlof te gaan. In overleg met mijn collega's en baas heb ik nog twee ochtendjes gewerkt en ben ik met 34 weken met verlof gegaan. Dat voelde in het begin enorm als falen, want "vorige keer lukte het me ook makkelijk dus waarom nu niet?!" Gelukkig raakte ik snel gewend aan geen stress meer van het werk en kon ik genieten van de quality time met Lima en op de bank een serie of film kijken. 

Het genieten van mijn verlof begon minder te worden bij de controle van 38 weken. De verloskundige vroeg mij om toch nogmaals een suikertest te doen in het ziekenhuis om zwangerschapsdiabetes uit te sluiten. Daar stond ik niet echt op te wachten maar dacht gezien de goede uitslag bij 25 weken dat het allemaal wel mee zou vallen. Ik heb direct een afspraak geprobeerd te maken, ik kon in het dichtstbijzijnde ziekenhuis alleen pas 8 juni terecht. Dat was 1 dag voor mijn uitgerekende datum en leek mij niet de bedoeling. Ik belde de instantie om te vragen of ze niet nog een plekje hadden, maar helaas, ik kreeg het advies om het ziekenhuis verderop te proberen. Daar kon ik op woensdag 1 juni terecht. Op maandag 30 mei had ik na mijn verjaardagsweekend een lekkere luie dag met Lima. Normaal gesproken als ik op mijn zij lag en mijn hand erop legde, kreeg ik al vrij snel reactie van de baby. Maar die dag voelde ik hem/haar niet tot amper. Na lang twijfelen toch aan het einde van de middag de verloskundige gebeld en ik kon direct langskomen. Ook de verloskundige vond het rustig op de echo, ondanks haar pogingen om wat leven in de brouwerij te brengen. Ze besloot het ziekenhuis te bellen voor een CTG-afspraak. De CTG was gelukkig goed, maar ik kreeg voor de zekerheid die dag erna nog één en een groeiecho. 

Uiteindelijk heb ik in één week drie CTG's, een groeiecho, een suikertest en een afspraak op de gynaecologie poli gehad, want de suikertest bleek afwijkend te zijn. Ik heb in een later stadium toch zwangerschapsdiabetes ontwikkeld. Bij de verloskundige in het ziekenhuis bespraken we de plan van aanpak. Mijn wens was om thuis in bad te bevallen en ik kreeg hier nog een week de tijd voor. De afspraak voor een inleiding werd gemaakt op vrijdag 10 juni.

Toen ik contact opnam met mijn verloskundige besloten we om 3 strippogingen te doen en op de donderdag voor de inleiding mijn vliezen te breken indien mogelijk. Strippoging 1 was pijnlijk, maar heeft helaas niets op gang gebracht. Bij Lima begon het na de tweede keer strippen te rommelen, dus ik hoopte daar nu weer op. Helaas kon de verloskundige weinig doen bij pogingen 2 en 3 en ging mijn vliezen breken ook niet door omdat de baarmoedermond nog te ver naar achteren lag. Er zat niets anders op dan vrijdag 10 juni om 05:30 uur het ziekenhuis te bellen en te vragen of zij plek hadden om mij in te leiden. Mijn bevallingsverhaal lees je in mijn volgende blog. Hoe waren de laatste loodjes van jouw zwangerschap(pen)?