Hoe gaat het nu met Kaya en mij?

Ongelooflijk dat het alweer 5 maanden geleden is dat Kaya ter wereld kwam. Ik krijg vanuit verschillende hoeken de vraag hoe het nu met ons gaat, super lief! Hoog tijd om dus een nieuwe blog te schrijven over hoe het nu met Kaya haar Erbse parese gaat en een update over mij. KayaIn mijn laatste blog schreef ik dat wij 13 september een afspraak zouden hebben in het LUMC (Leiden Universitair Medisch Centrum) en gezien Kaya haar ontwikkelingen, gingen wij ervan uit dat het ons laatste bezoek zou zijn. We kwamen iets te laat aan op de poli. Ondanks dat we nu een ID-kaart voor Kaya hadden, moesten we even goed langs de receptie omdat de kaart nog niet gekoppeld was aan haar dossier. Daarna konden we opnieuw snel terecht bij de arts, ditmaal een kinderfysiotherapeute, en na een kort gesprek mochten we Kaya op de behandeltafel leggen. Al snel werd ze enthousiast want Kaya liet precies zien wat ze wilde zien. Inmiddels was ook een tweede kinderfysiotherapeute binnengekomen en even later de neurochirurg van onze eerste afspraak ook. En ze waren allebei even enthousiast. De lach op onze gezichten ging er die dag niet meer vanaf! We hoeven niet meer terug te komen, tenzij er een terugval is. Op het moment komt 1x in de maand een kinderfysiotherapeut uit onze regio langs om Kaya haar ontwikkelingen in de gaten te houden en krijgen we oefeningen om haar arm sterker te maken. Inmiddels rolt Kaya zowel van rug naar buik als van buik naar rug, houdt ze haar hoofdje goed hoog als ze op haar buik ligt en leunt ze op haar ellebogen of handen. Super trots op onze boeddha! 

MamaMaandag 25 juli 2022 stond er een afspraak bij de verloskundige die Kaya uiteindelijk ter wereld heeft geholpen. Ik heb dit gesprek als enorm fijn ervaren. Ik kon haar alles vragen en ze vertelden alles heel duidelijk. Bijvoorbeeld hoe Kaya precies vastzat en hoe ze haar eruit heeft gekregen. Ik heb last gehad van een schuldgevoel: dat Kaya haar Erbse parese mijn schuld was, omdat ze vast zat in mijn bekken en ik haar er niet uit kreeg. Omdat ik zwangerschapsdiabetes had en haar gewicht door mij zo hoog was, etc etc. Onder andere door het gesprek met de verloskundige heb ik geen schuldgevoel meer en daar ben ik haar dankbaar voor. Op vrijdag 5 augustus had ik een afspraak bij de gynaecoloog die bij Kaya's geboorte werd geroepen toen ze vast bleek te zitten. Wellicht heb je in een eerdere blog gelezen dat deze man niet erg aardig tegen mij en zijn collega was, ik zag dan ook erg op tegen het gesprek. Mitchel heeft hem verteld hoe hij op ons overkwam, hij vond het goed dat we dat aangaven en dat het niet zijn bedoeling was. Ik hoop voor toekomstige moeders dat hij er iets van geleerd heeft. Aan het einde van het gesprek gaf ik aan dat ik nog steeds vloeide, terwijl de bevalling al 8 weken geleden was. De gynaecoloog stelde een echo voor en daarop zag hij dat er nog een stuk placenta van ongeveer 3 cm in mijn baarmoeder zat. We maakten een afspraak om dit stuk een paar weken later via een kijkoperatie te verwijderen. Na het weekend werd ik echter ziek en belde mijn moeder de poli. Ik mocht weer langskomen en moest bloed laten afnemen. Mijn ontstekingswaarden bleken hoog te zijn en de gynaecoloog besloot dat ik diezelfde avond (dinsdag 9 augustus) nog gecuretteerd moest worden. De curettage ging goed en ik bleef voor de zekerheid nog een nachtje in het ziekenhuis met Mitchel en Kaya. De kijkoperatie die stond gepland bleef staan, zodat we konden kijken of mijn baarmoeder echt leeg was. Ik had geen klachten meer, dus ik ging 28 september met een goed gevoel naar het ziekenhuis en dat bleek terecht te zijn want het zag er goed uit. Een bijzonder kijkje in mijn baarmoeder om eindelijk het hoofdstuk bevalling te kunnen afsluiten.  Mocht je het leuk vinden om Kaya, mij en ons gezin te blijven volgen, neem dan eens een kijkje op www.instagram.com/sannedegeling