Ontslagen, spoedeisende hulp en geen roze wolk

Dat we na de bevalling moesten blijven, waren we al op voorbereid en hadden we rekening mee gehouden. Ze wilde 25 uur lang Kaya haar glucosewaarden in de gaten houden, gezien mijn zwangerschapsdiabetes en Kaya haar gewicht. Ook met bijvoeding hielden we al rekening, maar door de heftige bevalling was Kaya misselijk en moe en weigerde ze vaak de borst en de fles. Ik maakte mij daardoor nog meer zorgen om de borstvoeding. Gelukkig waren Kaya haar glucosewaarden elke keer goed en ook mijn herstel ging voorspoedig. De kinderarts kwam nog even langs om Kaya te controleren en te praten over haar aandoening. Haar aandoening?! Door de heftige bevalling en de placentaverwijdering op de o.k., is er een hoop langs mij heen gegaan en had ik niet duidelijk meegekregen dat Kaya een aandoening heeft overgehouden aan de bevalling. De kinderarts overhandigde ons een boekje met informatie: 'Een kind met een Erbse parese.' Daar hadden we nog nooit van gehoord, dus de kinderarts probeerde het ons uit te leggen. Maar ook deze informatie sloeg ik totaal niet op en het boekje las ik ook niet door, Mitchel wel. Ik wilde het allemaal niet horen en/of lezen! Na het avondeten mochten we lekker naar huis. Eindelijk dacht ik, nu lekker genieten van onze dochters en de kraamweek. Bij thuiskomst stonden mijn ouders ons al op te wachten, met onze oudste dochter Lima. Mijn moeder, tevens onze kraamverzorgster, had alles binnen al gereed gemaakt. De wagenbak was opgewarmd met een kruik en ik kon in het hoog-laagbed liggen dat in de woonkamer stond voor de thuisbevalling. Godzijdank ben ik niet thuis bevallen, dacht ik nog. Gezien Kaya al een tijdje niet uit de borst had gedronken, stelde mijn moeder voor om te gaan kolven. Goh, dat apparaat had ik niet gemist. Maar het belangrijkste was het kleine beetje colostrum dat uit mijn borsten kwam. Met een lepeltje hadden we het even later aan Kaya gegeven. Ondertussen had mijn moeder Kaya's luier verschoond en haar temperatuur gemeten. Die was wat aan de hoge kant met 37,7. In overleg met de verloskundige moesten haar kleren uit en de wagenbak leeg. Ik besloot boven op bed te gaan liggen, in zo'n ziekenhuisbed en met een newborn slaap je toch een stuk minder, dus ik was toe aan wat rust. Mijn moeder zou Kaya naar boven brengen als ze zich meldde. Dat was denk ik nog geen uur later en Kaya haar temperatuur was met slechts 0,1 gezakt. In overleg met de verloskundige, die had overlegd met de kinderarts, werd er besloten dat we naar de spoedeisende hulp moesten gaan. Met flinke tegenzin hadden we onze kleren weer aangetrokken en onze vluchtkoffer opnieuw gepakt. 

Eenmaal aangekomen op de spoedeisende hulp werden we snel geholpen door een verpleegkundige en de kinderarts. Kaya's temperatuur was inmiddels gestegen tot 38 graden en er werd bloed afgenomen. We moesten een uur wachten op de uitslag, die was goed, maar haar temperatuur was reden genoeg om Kaya opnieuw op te nemen. Per rolstoel werden we rond 2 uur 's nachts naar de neonatologie afdeling gereden. Er werden twee stickers met draden op Kaya's borst en één op haar buik geplakt en ze kreeg een bandje om haar voet. Alles werd gekoppeld aan een monitor. Wat een ellende al die piepjes! Het enige positieve aan die nacht was Kaya's behoefte aan de borst. Ik begon weer een beetje vertrouwen te krijgen dat het goed zou komen met de borstvoeding.De volgende dag (zondag 12 juni) werd er opnieuw bloed geprikt en hieruit bleek dat haar ontstekingswaarden aan de hoge kant waren. Niet hoog genoeg om met antibiotica te starten, maar het betekende helaas nog een nachtje in het ziekenhuis. Bij mij zaten de emoties erg hoog en kon om elk piepje wel janken. Gelukkig kwam de kraamverzorgster, mijn lieve moeder, mij helpen want ik was ontslagen uit het ziekenhuis en de verpleegkundigen waren er alleen voor Kaya. Ik kon hen dus niet vragen om paracetamol tegen de naweeën, maar Mitchel is deze thuis gaan halen. Op maandagochtend stond er weer bloedafname op het menu en een eerste afspraak met de kinderfysio. Gelukkig waren Kaya haar bloedwaarden deze keer goed, net als haar temperatuur en gewicht. Nadat de kinderfysio was geweest, kregen we groen licht om opnieuw naar huis te gaan. Vreselijk spannend vond ik het, ik was elke keer bang dat Kaya's temperatuur weer was gestegen en dat we weer naar het ziekenhuis moesten. Dit gebeurde gelukkig niet en konden we alsnog genieten van 6 dagen kraamzorg thuis met trotse, grote zus Lima. Bedankt lieve mama dat je ons terug op die roze wolk hebt gekregen! In een volgende blog ga ik jullie meer vertellen over Erbse parese en wat dit voor Kaya en ons betekent. Hoe heb jij jouw kraamweek beleefd? Zat jij op die roze wolk?