Mijn snelle, heftige en tweede bevalling

Na weinig te hebben geslapen, gaat mijn wekker om 05:30 uur. Ik bel het ziekenhuis en vraag of er plek is. De dame aan de andere lijn geeft aan dat het druk is, maar ik kan om half 8 terecht. Mitchel en ik kletsen nog wat in bed en daarna besluit ik te gaan douchen. Eenmaal beneden smeer ik twee broodjes, maar ik merk dat ik zenuwachtig ben en bijna geen hap door mijn keel krijg. We laden de auto in en rijden naar het ziekenhuis. We parkeren de nieuwe auto (gister, op de uitgerekende datum opgehaald in Leeuwarden xD) en lopen met een lege Maxi-Cosi richting het geboortecentrum. Bij de receptie melden we ons en we worden door een servicemedewerker naar kamer 2 gebracht, een kamer met bad. Wat een geluk! De servicemedewerker vraagt ons wat we willen eten en vertrekt even later met ons wensenlijstje. We geven alle spullen een plek en installeren ons in de stoelen. Na een tijdje te hebben gewacht, komt de servicemedewerker terug met ons tweede ontbijt. Ze is verbaasd dat we nog in de stoelen zitten. Als we het ontbijt bijna op hebben, komt verpleegkundige Monique binnen en is verbaasd dat we er 'al' zijn. Goede communicatie dus... Ze vraagt me op het bed te gaan liggen zodat ze de CTG kan aansluiten. Die blijkt goed te zijn, vertelt verloskundige Anne bij binnenkomst. Ik mag mij gaan omkleden, de bevalling gaat beginnen! De verloskundige gaat eerst mijn vliezen breken maar gezien mijn baarmoeder nog ver naar achter ligt, moet ze flink haar best hiervoor doen. Om 09:05 uur is het gelukt! Wat een gek gevoel is dat, het blijft maar stromen en je kunt het niet tegenhouden... Een week eerder had ik bij de verloskundige op de poli aangegeven dat ik daarna 2 uur wilde wachten om mijn lichaam de tijd te geven zelf weeën aan te maken. De verpleegkundige probeert echter direct het infuus aan te leggen. Ik ben een beetje overdonderd en vergeet te vragen waarom. Achteraf bleek dat ze niet zo lang wilde wachten omdat het hoofdje van de baby nog lang niet was ingedaald. Het lukt echter niet om het infuus aan te leggen omdat door het vocht mijn aderen niet goed zichtbaar zijn. Drie verschillende mensen proberen het, zonder resultaat. Ik word naar de anesthesiologie poli gereden en daar wordt uiteindelijk het infuus in mijn elleboogholte geplaatst. 

Het is inmiddels 10:40 uur en de eerste weeënopwekkers (2,4 ml per uur) worden toegediend. Ik zit nog vrolijk te kletsen met mijn moeder en Mitchel als na een half uur de verpleegkundige weer komt. Ze verhoogt de dosis naar 4,8 ml per uur. Hierna begin ik wel wat activiteit te voelen, maar ik kan nog steeds praten, dus wordt de dosis opnieuw verhoogd naar 7,2 ml per uur. Vanaf dat moment gaat het hard, te hard misschien wel. De weeën volgen elkaar snel op en worden steeds langer en heftiger. Doordat de tussenpauzes kort zijn, is er geen tijd om bij te komen. Mitchel en mijn moeder staan naast mijn bed en houden mijn handen vast en geven tegendruk in mijn rug. Na een tijdje komt de verloskundige de ontsluiting meten, 5 centimer. Ik roep Yes! want bij de bevalling van Lima ging het daarna snel. Ik mag het bad in voor wat ontspanning. Even is het inderdaad ontspannend maar daarna kan ik niet zo goed mijn draai vinden. De verloskundige geeft aan dat ze even met pauze gaat en als er iets is, we aan het koord moeten trekken. Voor mijn gevoel is de verloskundige net weg, als ik persdrang begin te krijgen. De verloskundige komt weer terug de kamer in en geeft om 13:10 uur aan dat ik mee mag persen. Op het hoofdje van de baby is een electrode bevestigd, uit die CTG kan de verloskundige opmaken dat de baby het persen niet fijn vindt. De verloskundige verzoekt mij het bad te verlaten en weer op bed te gaan liggen. Daar gaat mijn badbevalling :( Eenmaal op het bed wil het persen niet echt vlotten en moet ik op handen en knieën gaan zitten. De verpleegkundige moet op de noodknop drukken en voor ik het weet staat de hele kamer vol mensen. Ik heb geen idee wat er aan de hand is en ik heb vreselijke pijn. Een andere verloskundige verzoekt mij weer op mijn rug te gaan liggen en de gynaecoloog brult tegen mij dat ik rustig moet worden maar op die manier werkt dat niet echt. Ook gaat hij tekeer tegen zijn collega, terwijl zij aangeeft de baby te hebben. Ik voel de baby inderdaad eindelijk ter wereld komen, maar hij/zij blijft stil en wordt naar de zuurstoftafel gebracht. Ik roep een aantal keer waarom het niet huilt, maar krijg geen reactie. Gelukkig hoor ik even later een kreet en laat ik mijn hoofd in het kussen vallen. 

Om 13:47 uur is onze prachtige dochter Kaya geboren. Haar schouder zat vast achter mijn schaambot waardoor ze zonder hulp niet geboren kon worden. Dit wordt schouderdystocie genoemd. Dat Kaya vast kwam te zitten, is niet zo gek want toen ze op de weegschaal werd gelegd, bleek onze dame 5174 gram te wegen. Dat is bijna een kilo meer dan dat ze voorspeld hadden bij de groeiecho's en dat Kaya officieel een macrosoom is! Kaya wordt na het wegen op mijn borst gelegd, in de hoop dat mijn placenta loslaat want ook die heeft moeite om geboren te worden. De verloskundige en verpleegkundige proberen van alles, maar het mag helaas niet baten. Opnieuw wordt er op de noodbel gedrukt en staat de kamer binnen no-time weer vol. Ik moet door naar de operatiekamer, waar de placenta manueel verwijderd gaat worden. De tranen beginnen rijkelijk te vloeien en moet afscheid nemen van Kaya, Mitchel en mijn moeder. In mijn hoofd neem ik ook afscheid van mijn borstvoedingsavontuur. 

Uiteindelijk is om 14:55 uur mijn placenta verwijderd op de operatiekamer terwijl ik onder narcose was. Ik word wakker op de verkoeverafdeling. Het duurt allemaal vreselijk lang. Ik wil naar mijn kind! Ik krijg een ijsje aangeboden en als die op is, vraag ik de verpleegkundige wanneer ik weer terug mag. Na lang wachten zie ik mijn moeder met een verpleegkundige de zaal binnen lopen. Eindelijk mag ik weer naar mijn dochter toe! We zijn inmiddels verhuisd naar kamer 1 omdat de kamer met bad klaar moet staan voor een nieuwe bevalling. We moeten hier sowieso 25 uur blijven, omdat Kaya haar glucosewaarde om de zoveel uur gecontroleerd moet worden.Hoe deze 25 uur en de rest van de kraamweek verloopt, vertel ik in een volgende blog. Mocht je ervaring hebben met een heftige bevalling, schouderdystocie en/of macrosomie en erover wil praten, laat dan hieronder een berichtje achter of stuur me een DM op Instagram!