Tijdens mijn tweede zwangerschap liet mijn lichaam mij in de steek. Ik moest al snel thuis blijven en ik kon alleen maar zetelhangen. Het kostte me immens veel energie om er te zijn voor mijn zoontje op de manier die hij nodig had. Niet alleen van het fysieke werd ik moe, ook mentaal was ik er niet meer helemaal.

Een jaar voordat ik onverwachts mama werd, ging ik naar een psycholoog. Ik had ontelbaar veel issues en één ervan - misschien wel de grootste - was dat ik absoluut niet in staat was om grenzen aan te geven. Ik wist zelfs niet hoe ik ze kon voélen. Toen hij me uitlegde dat je met grenzen aangeven ook je identiteit opbouwt, viel voor mij heel wat op zijn plaats. In mijn jeugd werd er vaak over mijn grenzen gegaan en werd mijn stem even vaak niet gehoord. Het zorgde ervoor dat ik mijn eigen stem niet meer kende en bijgevolg ook niet kon respecteren.

''Mannetje, we zullen moeten vertrekken''

Soms kan ik zo kwaad worden op hem. Hij heeft dan het lef om even te gaan zitten en helemaal niks te doen. En dat terwijl ons huis een war-zone is van speelgoed. En dozen die ooit eens in de kringwinkel moeten geraken. En ramen waar we niet zomaar moeiteloos meer door kunnen kijken. En bergen was die wekelijks groter lijken te worden.

Hij weet het niet meer! Ik was met mijn zoontje van drie-en-een-beetje aan het praten over ons reisje vorig jaar en daar wist hij - uiteraard - niets meer van. Maar toen begon ik te denken. Zou hij nog wel weten hoe het was toen de baby er nog niet was?

Nadat ik het aan de papa verteld had, werd het tijd om het nieuws ook met anderen te gaan delen. Vrij eng, gezien de situatie. Je weet niet echt hoe mensen gaan reageren op zo’n nieuws. De eerste aan wie ik het vertelde was mijn mama. Zij reageerde enorm blij en was even vergeten dat ik niet meer samen was met de papa. Ik had haar niet eens verteld dat hij de papa was. Ze was vooral dolgelukkig dat er een baby was. 

Drie dagen nadat ik voor het eerst hoorde dat ik zwanger was, vertrok ik naar de papa. Hij woonde nu sinds twee weken in een studio. Klaar om zijn nieuwe leven te starten, zonder mij. Daarvoor woonde hij even terug bij zijn mama. Zelf had ik ook iets gevonden, co-housing. Maar ik ging pas twee maanden later verhuizen.

‘’Ik denk dat je zwanger bent.. al zeker 20 weken’’