Op zijn tempo

''Mannetje, we zullen moeten vertrekken''

''Mag ik nog één keer op de glijbaan?''

''Ja hoor''

''Dankuuuuuuu''

En hij was vertrokken. Ongeveer een jaar geleden - het moment waarop verwacht werd dat hij vlotjes om kon met een potje - hadden we door dat we hem nergens toe konden forceren als hij er niet klaar voor was én als hij niet uit zichzelf gemotiveerd was.

Hoewel we al sinds zijn geboorte zijn eigen tempo proberen te volgen omdat dit voor ons goed aanvoelde, voelden we ons af en toe toch nog verplicht om hem ergens in te forceren. Omdat anderen dat verwachten. Dat ging dan over beleefdheidsregels, potjestraining, alleen in slaap kunnen vallen, en ga zo maar door.

Toen ik me realiseerde dat 'potjestraining' op geen enkele manier werkte, beslisten we dat volledig los te laten en af te wachten tot hij er zelf interesse in toonde. Een enge beslissing, vond ik toen. We trokken dit meteen ook door naar alle andere verwachtingen die we tegen ons gevoel probeerden te forceren.

Ik realiseerde me dat ik graag wou dat hij 'dank u' zou zeggen omdat hij graag 'dank u' wil zeggen. Niet omdat het 'zo hoort'. Ik wou dat hij op zijn potje kon plassen omdat hij dit zelf wou kunnen, niet omdat 'hij bijna naar school moet'. Ik wou dat hij in slaap kon vallen op de manier die voor hem het veiligst aanvoelt, niet alleen 'omdat hij nu toch al een grote jongen is'.

We besloten in hem te geloven en zagen ons eigen gedrag als de basis. We gingen met hem in gesprek en gaven liefdevolle grenzen. Maar we hebben hem nooit meer geforceerd om zich op een bepaalde manier te gedragen omdat anderen dat verwachten.

Dus toen mijn zoontje - die trouwens al even vaarwel heeft gezegd tegen de overdag-pampers - vandaag op een rustige manier kon aanvaarden dat we weg moesten - ook al wou hij ab-so-luut nog niet weg -, een compromis vond dat voor ons allemaal werkt en ons uit zichzelf bedankte voelde ik even een vlaag van trots en opluchting binnenin. Het werkt. Dit werkt voor ons.

#attachmentparenting #oponstempo