En toen was ik plots 22 weken zwanger, deel 2

Drie dagen nadat ik voor het eerst hoorde dat ik zwanger was, vertrok ik naar de papa. Hij woonde nu sinds twee weken in een studio. Klaar om zijn nieuwe leven te starten, zonder mij. Daarvoor woonde hij even terug bij zijn mama. Zelf had ik ook iets gevonden, co-housing. Maar ik ging pas twee maanden later verhuizen.

Die drie dagen waren een waas van baby’s - die plots overal verschenen waar ik passeerde -, een ongelofelijk grote ommezwaai op vlak van prioriteiten en een intens gevoel van aanvaarding. Ik was oké met de zwangerschap. Het was geen situatie waar mensen voor zouden kiezen, maar ik wist dat het goed ging komen. De papa zou nooit zijn baby in de steek laten, dus hoe we het ook gingen doen, het zou lukken.

De dag nadat ik bij de huisarts was geweest, is hij samen met een vriend nog langsgekomen om de wasmachine te komen halen. Ik weet nog dat ik als een idioot al glimlachend naar hem zat te kijken en dat hij vroeg waarom ik zo raar keek. Maar ik kon hem niet vertellen waarom, ik wou zijn leven niet helemaal ondersteboven keren voordat ik wist dat de baby oké was.

Bij de gynaecoloog bleek de baby helemaal oké te zijn. Ik was ongeveer 22 weken zwanger. Ik kreeg een snelcursus ‘zwanger zijn’ en hoorde de hartslag opnieuw. Mét beeld deze keer. De eerste keer dat ik het gevoel van intense liefde voor zo’n klein minimensje mocht ervaren. Het gevoel van intense ongerustheid kreeg ik er gratis bij.

Terug naar de papa. Het liep eigenlijk al verkeerd toen ik daar arriveerde. Zijn mama was daar blijkbaar ook. Na een aantal minuten van awkward smalltalk besloot ik hem te vragen of we eens konden praten, alleen. Zijn mama vertrok. Het is zo absurd om iemand iets te vertellen waarvan je weet dat heel hun leven volledig zal veranderen. Iets wat ik eerder al gedaan had toen ik besloot de relatie af te breken.

Na een poging hem mentaal voor te bereiden met ‘ik moet u echt iets zots vertellen’, vertelde ik hem dat ik zwanger was. En dat het van hem was. Ik legde hem uit hoe ik het ontdekte en hoe lang ik eigenlijk al zwanger was. Hij was meteen blij. We waren samen door de periode gegaan waarin we dachten dat een baby samen geen optie was. Hij ging door heel wat emoties die avond. Van opluchting naar paniek, van blij met ons twee naar angst voor de reactie van anderen. Van blijheid naar het besef dat dit wel een zeer ingewikkelde situatie is. 



‘’We moeten samen gaan wonen, voor de baby’’ zei hij.

Hoe praktisch dat ook was geweest, die beslissing konden we echt nog niet maken. We waren uit elkaar voor een reden en je kunt niet dat niet zomaar even gaan uitwissen in een uurtje. Ik had hem immers een aantal maanden eerder enorm gekwetst. We besloten dat we nu geen beslissingen gingen maken, maar elkaar rustig opnieuw zouden leren kennen. En praten, over alles waar over gepraat moest worden.

Het enige wat er ons nog restte die avond was de envelop van de gynaecoloog. We besloten dat we het graag wilden weten, maar dat we het niet zouden vertellen aan anderen. We wisten dat we elkaar maar een aantal keren per week gingen zien en dat hij een heel groot deel van de (nog resterende) zwangerschap zou missen. Op deze manier hadden we toen toch iets wat alleen van ons was.

Het was een jongen.