Over war-zones en grenzen

Soms kan ik zo kwaad worden op hem. Hij heeft dan het lef om even te gaan zitten en helemaal niks te doen. En dat terwijl ons huis een war-zone is van speelgoed. En dozen die ooit eens in de kringwinkel moeten geraken. En ramen waar we niet zomaar moeiteloos meer door kunnen kijken. En bergen was die wekelijks groter lijken te worden.

Dan word ik een vat vol frustraties die ik graag zo snel mogelijk weer kwijt wil. En net voordat ik me klaarmaak om er iets van te zeggen komt mijn rationeel stemmetje langs, om me er aan te herinneren dat zelfzorg minstens even belangrijk is als de zorg voor de kindjes. Dat de war-zone onvermijdelijk is en iets om te koesteren. Want die is er omdat onze kinderen, kinderen kunnen zijn. Omdat we ervoor kiezen om onvoorwaardelijk bij hen te zijn. Omdat zij de prioriteit zijn, altijd en overal. Omdat we de war-zone ooit zullen missen want die is onlosmakelijk verbonden met de kindjes die hier niet eeuwig voor wervelwind komen spelen.

En dan realiseer ik me dat ik weer eens ben ingesteld op mijn grenzeloze modus die bestaat uit eindeloos blijven doorgaan tot mijn vat volledig vol raakt en ik me plots om onverklaarbare reden een mentaal uitgeput vodje voel.

Zelfzorg als (hoogsensitieve) ouder zou vanzelfsprekend moeten zijn, maar is voor mij persoonlijk een van de grootste uitdagingen in het ouderschap die er is. Het is zo makkelijk om te vergeten dat je moet kunnen blijven functioneren om de kinderen te kunnen blijven geven wat je ze wil geven. En dat functioneren kan alleen maar blijven duren als je ook jezelf op je prioriteitenlijstje zet.