En toen was ik plots 22 weken zwanger, deel 3

Nadat ik het aan de papa verteld had, werd het tijd om het nieuws ook met anderen te gaan delen. Vrij eng, gezien de situatie. Je weet niet echt hoe mensen gaan reageren op zo’n nieuws. De eerste aan wie ik het vertelde was mijn mama. Zij reageerde enorm blij en was even vergeten dat ik niet meer samen was met de papa. Ik had haar niet eens verteld dat hij de papa was. Ze was vooral dolgelukkig dat er een baby was. 

‘k Heb veel verschillende reacties gehad. Van dolgelukkig tot gechoqueerd. Mensen waarbij ik plots meer afstand voelde, mensen die juist aanboden te helpen, maar eigenlijk vooral mensen die heel erg blij waren voor ons. Of dat lieten ze toch uitschijnen. Ik denk dat het feit dat ik zelf enorm enthousiast was daar wel bij hielp.

Toen iedereen het wist, kwam er een soort van stilte. Een stilte die ik vooral zelf had gecreëerd. Niemand in mijn leven kon begrijpen wat ik doormaakte en ik gaf ze ook niet de kans om het te begrijpen. Mijn focus lag volledig op de baby en op de papa. Ik was het grootste deel van de tijd alleen of aan het werk. Er kwam zo’n soort oergevoel naar boven. Dat babytje in mijn buik, dat was van mij. En van de papa. Ik kon me er niet toe brengen dat te delen met anderen. Bijna niemand heeft mij écht zwanger gezien.

Ik vermoed dat ik de tijd alleen nodig had om me mentaal voor te bereiden op de baby. Op het idee van een baby. En die baby wou ik beschermen tegen alles en iedereen. Ik had hem immers niet beschermd de eerste 22 weken in mijn buik. Hij heeft zware emoties moeten verdragen, nu en dan een niet al te kleine portie alcohol en omdat ik zo misselijk was geweest, had ik weinig en slecht gegeten.

Het werd een lastige periode waarin ik alleen maar geduld kon hebben. Ik begreep dat de papa het niet zo vanzelfsprekend vond om mij een tweede kans te gunnen nadat ik hem zo gekwetst had. Hij kon dat principe niet loslaten. We spraken wel regelmatig af om te praten, hij hielp mij met praktische zaken en we hadden af en toe een klein beetje tijd samen met de baby. De weken gingen voorbij, maar een beslissing kwam niet. Ik durfde niet fantaseren over de baby omdat ik niet wist of we het samen gingen doen of niet.

We realiseerden ons beiden dat tijd apart ons de kans heeft gegeven om onszelf weer beter te leren kennen. We waren weer meer verbonden met wat we wilden voor onszelf, niet in functie van de ander. (Een inzicht van twee onwetende jonkies die toen nog niet helemaal door hadden dat ze een aantal weken later helemaal in functie van de baby zouden leven). We hadden weer verbinding met elkaar, iets wat we al heel lang niet meer hadden gehad.

Op een zaterdagochtend moest ik - net zoals de dagen ervoor - aan de monitor. Ik was ondertussen vijf dagen over tijd en we waren niet zeker hoe oud de baby precies was. Dat ik nogal bezorgd werd, is een understatement. Net nadat ik van de monitor mocht, begonnen de echte weeën. De gynaecologe kende mijn situatie en ze zei dat ik niet meer naar huis moest tot de baby er uit was. Mijn mama had mij gebracht dus zij was er toen nog bij. We lieten weten aan de papa dat het zo ver was, en niet veel later zat hij naast mij. We hadden afgesproken dat we op ’t gemak wat kruiswoordraadsels gingen maken. Hoe heerlijk is het om zo onwetend te zijn hé ;)

Drieëntwintig niet-zo-plezante uren later was het zo ver. Ons zoontje was geboren. Ybe was geboren. Hij was het mooiste babytje van de hele wereld. Het was op dat moment dat we zonder woorden hadden beslist dat we dit samen gingen doen. Het duurde nog weken vooraleer we het konden verdragen dat iemand anders hem vasthield, hij was nog even helemaal van ons. Alsof we de gemiste tijd goed wilden maken. 

Iets meer dan drie jaar later weet ik dat dit de beste beslissing was die we maar konden nemen. Die beslissing gaf ons een verbeterde en verrijkte versie van onze relatie, het ouderschap dat ik nooit meer zou willen inruilen en een zusje, toevallig ook het mooiste babytje van de hele wereld.