Het is een gezegde wat een hoop mensen deze tijd een beetje lijken te vergeten!
Ik ben niet de eerste die hier een blog over schrijft, maar toen ik de blog van Elke 1989 las naar aanleiding van haar blog ervoor en de reacties die ze erop gehad had, was ik wel een beetje geschrokken....
nee niet geschrokken, want eigenlijk verbaast het me niet zo, dat er ook nare reacties tussen staan, maar wel krijg ik bij zulke reacties als; word eens volwassen en klaag niet zo, kijk naar wat je hebt en wat is het nut van deze blog, het gevoel dat deze mensen niet zo goed lezen.
Nergens staat dat ze liever geen kind had gehad of graag terug wil naar de tijd voor haar kindje.

De waarheid is (en je kunt zeggen wat je wil) IEDEREEN denkt daar wel eens aan op welke manier dan ook.
Het simpele feit is nou eenmaal dat je een stukje van je vrijheid dat je had voor je kinderen hebt opgegeven en natuurlijk doe je dat met liefde en vind je dat niet erg.
Je kunt namelijk niet meer spontaan naar de film of uit of wat dan ook als er boven een ukkie ligt te slapen (of je moet een inwonende nanny hebben) en nee dat vind je niet erg.
Je kunt misschien geen verre reizen maken op het moment en nee je vind het niet erg om te wachten tot ze wat ouder zijn.
Heb je die verre reizen gemaakt voor je ukkie er was?
kijk je dan niet met plezier terug op je verleden?
was je niet gelukkig voor je kinderen?
Ik snap heel goed (aangezien ik er zelf 2 heb) hoezeer kinderen je leven kunnen verrijken.
Maar ik kan me er zelf wel eens aan ergeren hoe sommige ouders zo verschrikkelijk verheerlijkend kunnen praten over hun kinderen of het ouderschap, want laten we nog eens een keer eerlijk zijn, het is niet altijd rozengeur en maneschijn!
Want kinderen hebben is het fijnste, geweldigste en mooiste wat er is! maar echt niet elke dag hoor!
Ik snap best als je heel veel moeite heb moeten doen om zwanger te raken of er veel problemen zijn geweest dat je nu iedere dag je zegeningen telt, maar dat doe ik net zo goed!
Mijn oudste is autistisch  en dan heb ik nog een 2 jarige peuter die weigert te praten, zo eigenwijs is als hij groot is en vaak alleen maar gemeen tegen me kan doen, nee het is hier echt niet iedere dag gezellig.

maar overal waar je komt verkondigen wat een genot kinderen zijn? kom op, ik heb liever dat je eerlijk bent, ja ze zijn een genot, maar niet iedere minuut van elke dag.
er zijn niet voor niets gigantisch veel plaatjes en teksten in omloop over "het genot" van het ouderschap en dan met een dikke knipoog, dus wij zijn echt niet de enige!
En natuurlijk mag je zeggen dat je het geweldig vind om moeder te zijn, en natuurlijk mag je je mening geven, maar is het echt nodig om iemand compleet af te branden?
Ik krijg ook wel eens braakneigingen als ik die moeder iedere ochtend tegen de juf hoor zeggen; dit lieve kindje komt hier weer fijn een dagje spelen en leren en wat zal ik haar dan missen, mijn kleine schatje (terwijl ze al die tijd over het hoofd van het meisje aait en en zielige grimassen trekt).
maar ik zeg er niets van, want 's middags staan we de kinderen weer op te wachten bij school en klaagt en lacht ze net zo hard mee om de rotstreken die ze af en toe uit halen.
Ik kan mensen er constant op aanspreken dat ik baal van hun reactie of blog, maar wat heb ik daaraan? wat heeft diegene daaraan?
Als ik niet mee kan leven of niets aardigs weet te zeggen, dan zeg ik dus niets!

Vanmorgen de kinderen weer naar school en de voorschool (peuterspeelzaal) gebracht.
De oudste ging nog wel, maar de jongste had al weinig zin om uit de wagen te komen en weigerde daarna om zijn jas uit te doen en bleef al aan me hangen.
op het moment dat de leidster de deur op deed begon hij al te piepen.
de vaste leidster is op vakantie en haar afwezigheid zal zijn gebrek aan zin vast niet helpen ;).
Nu vind ik het sowieso nooit leuk om ze zo achter te laten, vooral omdat het ook geen verplichting is.
ik hoef nergens heen, hij is nog niet leerplichtig en als hij een keer niet gaat, kunnen we die dag een andere keer inhalen.
en het is natuurlijk na 5 minuten over dat weet ik ook wel en dat is alle andere keren ook zo, maar toch had ik er vandaag meer moeite mee als anders, de tranen stonden serieus in mijn ogen en misschien is er zelfs wel een ontsnapt.
En waarom had ik er meer moeite mee dan?
Nou omdat ik me schuldig voel!
Hij krijgt namelijk over 2 weken buisjes in zijn oren, dit is een ingreep van niets (zo zeggen ze)
het is namelijk maar 2 minuten werk, maar het word wel onder algehele narcose gedaan!
en dat is niet niks vind ik, hij is 2 en een half en krijgt er dus net genoeg van mee om te begrijpen wat er ongeveer gebeurt.
De oudste is ook geopereerd toen hij nog heel klein was en dat staat me nog zo goed bij.......
en het ergste is nog dat het misschien wel helemaal voor niet  kan zijn!
het probleem is namelijk dat hij niet praat!
Hij zegt papa en mama en dat is het!
als hij het erg naar zijn zin heeft brabbelt hij een beetje, maar verder niets.
omdat we al enige tijd bezig zijn met van alles om hem te laten praten, heeft het consultatiebureau ons
door gestuurd naar een audiologisch centrum, daar kreeg hij een psygologisch onderzoek en een hoortest.
nu vond ik persoonlijk allebei een aanfluiting, maar vooruit.
uit de hoortest kwam dat hij niet goed hoort en zij zijn er van overtuigd dat dit de reden is, dus op naar een KNO-arts
Wij, zijn omgeving en de peuterspeelzaal kunnen bijna niet geloven dat hij niet of niet goed hoort.
Hij reageert namelijk goed en bijna altijd (hij is 2 he ;) )
Hij reageert op omgevingsgeluid en als ik achter hem sta en hem wat vraagt reageert hij ook en doet ook wat ik gevraagd heb.
ook als hij in een andere kamer staat en je roept hem, komt hij gewoon.

Toen mijn oudste 3 werd kreeg hij een tablet.
en nee ik ga mij niet verantwoorden of het goed is voor zo'n jong kind en of hij niet beter buiten kan spelen of met echt speelgoed etc etc.
want ik weet dat dat wel goed zit met hem en daarbij is de tablet echt een uitkomst gebleken.

De afgelopen tijd heb ik het nogal druk gehad en dat mogen sommige mensen misschien een slap excuus vinden.
zeker voor een thuisblijf mama, maar het is toch waar.
afspraak hier, afspraak daar veel geholpen voor en op school, en dan 2 kinderen en een man die ook nog wat aandacht vereisen zo af en toe ;).
en dan heb ik er de afgelopen vakantie ook nog eens voor gekozen om gewoon lekker een hele week aan de kinderen te besteden!
Fijn samen leuke dingen in huis doen en qualitytime samen.
en het huishouden hield ik gewoon bij.

In een eerdere blog schreef ik al dat onze oudste zoon de diagnose ASS gekregen heeft.
Na 3/4 jaar eindelijk een antwoord.
we weten nu waar we naar moeten kijken, met de juiste informatie en begeleiding komen we al heel ver.
en in sommige gevallen werpt het ook echt al zijn vruchten af!

Recent hebben ze bij onze oudste de diagnose ASS gesteld (eerdere blog)

Wat wilde jij vroeger worden als je groot was?
Een prinses? Zakenvrouw? topsporter, acteur?
en ben je dat ook geworden?
ik wilde vooral moeder worden, als klein kind al, ik wilde gewoon een lieve man en een kindje.
(en desnoods nog zonder man ;) )
hoeveel? ach dat maakte niet zoveel uit, als ik maar mama mocht zijn.

Oh oh die fases!

7:00 Meneer D klimt bij ons in bed (we hebben geluk deze ochtend, het kan ook vroeger)