Boze buien, tranen met tuiten en weer door.

Recent hebben ze bij onze oudste de diagnose ASS gesteld (eerdere blog)

Nu het weer herfst/winter is betekent het dat de woedeaanvallen weer vaker, meer, langer en heftiger worden.
Het is iets waar wij al op rekenen en eigenlijk niet eens meer van op kijken.
We beginnen ook steeds beter en eerder te zien als het eraan zit te komen of wanneer het voor hem genoeg geweest is.
Maar soms is het niet te ontwijken, niet te stoppen of ben je gewoon simpelweg te laat of verrast het je alsnog.

Zo ook deze zondagochtend, we gingen op kraamvisite bij vrienden, wat we natuurlijk van te voren aangegeven en uitgelegd hebben.
Aldaar alles goed gegaan, maar toch net iets te lang blijven hangen dan goed is voor hem en wanneer ik hem in de auto wil zetten begint het brullen en krijsen, want niet mama, maar papa moet hem in de auto zetten (waarom weet ik ook niet), maar helaas, papa is al bezig zijn broertje in zijn stoeltje te zetten.
Hij gilt, slaat, schopt en stribbelt al tegen nog voor ik de auto open heb.
Ik zet hem in zijn stoel, waar hij gelijk weer uit glijdt terwijl hij mij een paar raken klappen geeft met het plastic fototoestelletje wat hij in zijn handen heeft.
Uiteindelijk kruipt hij half onder de autostoelen en laat ik het papa overnemen.
Hierna kunnen we rustig naar huis rijden en hij is weer helemaal vrolijk en lijkt totaal te zijn vergeten wat er zojuist gebeurt is.
Ik kijk in de spiegel in de zonneklep en zie naast mijn oog een rode plek komen, ik doe de klep weer dicht en kijk met een zucht naar buiten, ik ben het wel gewend, maar soms doet het me wel pijn.
Meestal ben ik degene die de klappen opvangt, letterlijk en figuurlijk en 2 seconden later is hij het alweer vergeten.

Eenmaal thuis doen we gauw een boterham en gaat de kleine naar bed, D mag een tijdje op zijn tablet kijken (zo heeft ook hij voor een uurtje een rust momentje).
Wanneer papa naar boven gaat om nog wat dingen door te nemen voor zijn werk wil D mee, helaas kan dat niet en er dreigt weer een woedeaanval te komen.
Ik negeer hem zoveel mogelijk (heel erg maar dat helpt het beste), en waarschuw hem niet onderaan de trap te blijven roepen aangezien zijn broertje nog altijd ligt te slapen.
Afleiden werkt in dit geval ook weer niet omdat het al te laat was.
Uiteindelijk geeft hij het op en gaat weer terug naar zijn tablet.

's avonds wanneer ik sta te koken zijn de jongens aan het spelen met hun keukentje en al gauw komt er steeds ruzie.
Ik moet constant bemiddelen en raak inmiddels geïrriteerd, daarnaast ben ik ook nog eens moe (woedeaanvallen zijn behoorlijk slopend, mentaal gezien).
Papa gaat er nog wel bij zitten en bemiddeld ook nog wel, en ik geef ze nog een laatste waarschuwing.
Uiteindelijk word het weer brullen en ben ik het zat, ik voeg de daad bij het word en pak alle keukenspulletjes en zet deze weg.
Dit resulteert weer in een boze bui van D, met een grote mond en schreeuwen, ik waarschuw hem dat ik hem op de gang zet en gelijk erop kan ik ook dit in de praktijk brengen.
Hij schreeuwt, hij slaat, hij schopt, hij gooit met alles wat er binnen zijn bereik ligt en blijft om zijn vader roepen,
natuurlijke negeren wij hem weer, maar hij houdt dit heel lang vol!
(Voorbeeld: wanneer ik tegen hem zeg dat hij niet eerder terug mag tot hij zijn mond houd, gaat hij schreeuwen "ik hou ook op" en blijft dit achter elkaar herhalen net zo lang tot je zelf opgeeft en er naar toe gaat).
En dit kan heel lang duren, een aanval van een uur is geen uitzondering.
Ik maak hem nog even duidelijk dat ik geen grote mond meer van hem wil en dat er hier in huis niet word geschopt of geslagen.
Het is tegen dovemansoren gezegd, dat weet ik.
Hij zeurt nog even om zijn spulletjes die ik weggezet heb tot het tijd is om te eten.
En dan is ook alles weer vergeten.

En dus heb ik gefaald.
Ik kan zeggen dat ik moe ben, geïrriteerd, dat ik alles over me heen krijg steeds weer, dat het soms lijkt of papa nooit iets fout kan doen bij ze, maar het zijn allemaal excuses.
We hadden dit kunnen voorkomen.
Achteraf (altijd achteraf) weet ik, gisteren was de intocht en dat was ook te lang, te veel, te hard etc. (ook weer een bui).
Vanmorgen, hoewel we hem wel ingelicht hadden, was het natuurlijk ook weer veel.
Andere mensen, ander huis, andere geuren, muziek op de achtergrond, ander speelgoed, andere kinderen etc.
En hoewel hij gewoon lief gespeeld heeft, speelt dit allemaal wel bij hem.
Dan gaat papa 's middags nog weg (zijn grote vriend) hij weet niet precies wat hij gaat doen en waar en hoe en wat, dat maakt hem onzeker want hij moet alles weten en zien.
En 's avonds komt er natuurlijk ook weer van alles binnen, ik sta te koken, de tv staat aan, de ruzietjes met zijn broertje zijn dan ook voor hem de laatste druppel en uiteindelijk is het eerder beschreven verhaal dus de uitkomst.
En geen goede.

Ik blijf er niet te lang bij stil staan, maar wanneer ik 's avonds naar bed ga en ze allebei nog een keer instop, een kus op de wang geef en ze toefluister hoeveel ik van ze houd, beloof ik mezelf en hem in gedachten weer dat ik beter mijn best zal doen.
En helaas is dit niet de eerste keer, (niet dat het nou dagelijkse kost is dat ik mijn geduld verlies, maar heel soms dus wel).
Misschien vind iemand wel dat ik me aanstel, dat het bij hen in huis vele malen erger is.
Of vind je het heel normaal dat papa's en mama's hun geduld verliezen, maar voor mij dus niet.
Ik wil niet zo'n mama zijn en al helemaal niet voor een kind dat er zelf ook niets aan kan doen.
Hij is nog maar 3 en ook bij een kind zonder eventuele diagnose moet je ze leren hoe de wereld werkt en hoe je bepaalde situaties het beste op kunt lossen en dus niet door schreeuwen of geweld, ook niet door papa of mama alleen maar omdat wij de "baas" zijn.