Leven en laten leven voor alle moeders!

Het is een gezegde wat een hoop mensen deze tijd een beetje lijken te vergeten!
Ik ben niet de eerste die hier een blog over schrijft, maar toen ik de blog van Elke 1989 las naar aanleiding van haar blog ervoor en de reacties die ze erop gehad had, was ik wel een beetje geschrokken....
nee niet geschrokken, want eigenlijk verbaast het me niet zo, dat er ook nare reacties tussen staan, maar wel krijg ik bij zulke reacties als; word eens volwassen en klaag niet zo, kijk naar wat je hebt en wat is het nut van deze blog, het gevoel dat deze mensen niet zo goed lezen.
Nergens staat dat ze liever geen kind had gehad of graag terug wil naar de tijd voor haar kindje.

De waarheid is (en je kunt zeggen wat je wil) IEDEREEN denkt daar wel eens aan op welke manier dan ook.
Het simpele feit is nou eenmaal dat je een stukje van je vrijheid dat je had voor je kinderen hebt opgegeven en natuurlijk doe je dat met liefde en vind je dat niet erg.
Je kunt namelijk niet meer spontaan naar de film of uit of wat dan ook als er boven een ukkie ligt te slapen (of je moet een inwonende nanny hebben) en nee dat vind je niet erg.
Je kunt misschien geen verre reizen maken op het moment en nee je vind het niet erg om te wachten tot ze wat ouder zijn.
Heb je die verre reizen gemaakt voor je ukkie er was?
kijk je dan niet met plezier terug op je verleden?
was je niet gelukkig voor je kinderen?
Ik snap heel goed (aangezien ik er zelf 2 heb) hoezeer kinderen je leven kunnen verrijken.
Maar ik kan me er zelf wel eens aan ergeren hoe sommige ouders zo verschrikkelijk verheerlijkend kunnen praten over hun kinderen of het ouderschap, want laten we nog eens een keer eerlijk zijn, het is niet altijd rozengeur en maneschijn!
Want kinderen hebben is het fijnste, geweldigste en mooiste wat er is! maar echt niet elke dag hoor!
Ik snap best als je heel veel moeite heb moeten doen om zwanger te raken of er veel problemen zijn geweest dat je nu iedere dag je zegeningen telt, maar dat doe ik net zo goed!
Mijn oudste is autistisch  en dan heb ik nog een 2 jarige peuter die weigert te praten, zo eigenwijs is als hij groot is en vaak alleen maar gemeen tegen me kan doen, nee het is hier echt niet iedere dag gezellig.

maar overal waar je komt verkondigen wat een genot kinderen zijn? kom op, ik heb liever dat je eerlijk bent, ja ze zijn een genot, maar niet iedere minuut van elke dag.
er zijn niet voor niets gigantisch veel plaatjes en teksten in omloop over "het genot" van het ouderschap en dan met een dikke knipoog, dus wij zijn echt niet de enige!
En natuurlijk mag je zeggen dat je het geweldig vind om moeder te zijn, en natuurlijk mag je je mening geven, maar is het echt nodig om iemand compleet af te branden?
Ik krijg ook wel eens braakneigingen als ik die moeder iedere ochtend tegen de juf hoor zeggen; dit lieve kindje komt hier weer fijn een dagje spelen en leren en wat zal ik haar dan missen, mijn kleine schatje (terwijl ze al die tijd over het hoofd van het meisje aait en en zielige grimassen trekt).
maar ik zeg er niets van, want 's middags staan we de kinderen weer op te wachten bij school en klaagt en lacht ze net zo hard mee om de rotstreken die ze af en toe uit halen.
Ik kan mensen er constant op aanspreken dat ik baal van hun reactie of blog, maar wat heb ik daaraan? wat heeft diegene daaraan?
Als ik niet mee kan leven of niets aardigs weet te zeggen, dan zeg ik dus niets!

Oh en mocht je je af vragen waar deze blog voor nodig was?
Voor mij! Om me even af te reageren!
beter hier dan straks aan die moeder vragen of het lastig om iedere dag die stroop van haar kind af te moeten wassen ;)

En nog even voor de duidelijkheid: IK VIND MIJN KINDEREN GEWELDIG! EN IK HOU IEDERE DAG MEER VAN ZE EN ZOU ZE HET LIEFSTE OOK 'S NACHTS NOG BIJ ME HEBBEN! EN VIND HET HEERLIJK ALS ZE VAKANTIE HEBBEN EN IK MIS ZE ALS ZE NIET BIJ ME ZIJN EN BEN BLIJ DAT IK ZE HEB!!!!
Ik heb alleen wel altijd voor de zekerheid een rolletje behang liggen ;).