Ik was me al langere tijd bewust van onze impact als mensen op de wereld om ons heen, en dat we daarin samen een verantwoordelijkheid dragen. Maar sinds ik moeder ben, is dat gevoel nog veel sterker geworden. Ik wil graag dat onze kinderen later ook nog (of liever: nog meer) kunnen genieten van schone lucht, zuiver water, fluitende vogels en rijke oogsten. Daarom proberen we stap voor stap steeds duurzamere keuzes te maken. 

‘Wat doe je je kind aan, zwanger terwijl je al oma zou kunnen zijn? Jullie zien eruit als zeventig!’ Ik staar een tijdje naar het bericht dat binnenkomt op mijn telefoon. Het is een reactie op een filmpje dat ik onlangs op mijn Instagram plaatste. Oud? Wij? Daar hebben we eigenlijk nooit zo bij stilgestaan. Mijn zussen en ik weten heus dat we met veertig plus de jongsten niet meer zijn - mijn oudste zus is 45, ik ben 43, mijn zusje is 42 en we kregen alle drie een baby in het afgelopen jaar -, maar echt oud voelen we ons nu ook weer niet. Voor ons liep het leven gewoon zo en we kennen – behalve elkaar – nog wel meer moeders met baby’s in onze leeftijdsgroep.

Gisteren. Ik zei dinges toen ik fietsenmaker wilde zeggen, maakte twee spelfouten in de caption bij mijn Instagram post en zei vervolgens dat het ook gewoon ‘huilen met de kraan open was’. Negen maanden op, negen maanden af, zeggen ze over ontzwangeren. Zou dat ook voor mijn warrige hoofd moeten gelden? Want mijn derde kind is nu negen maanden en ik ben nog steeds zo verstrooid als in het derde trimester van mijn laatste zwangerschap. Ik verwissel woorden met elkaar, maak spelfouten en verhaspel gezegdes. En dat voor iemand die ooit Nederlands studeerde en jarenlang redacteur was bij vrouwenbladen. ‘Ik heb gewoon last van zwangerschapsbrein,’ zei ik tegen de vriend tegen wie ik een onsamenhangend verhaal ophield over onze makelaar, terwijl ik de aannemer bedoelde. ‘Dat excuus kun je nu echt niet meer gebruiken, Janneke,’ zei hij. Tja, het woord zwangerschapsbrein dekt ook niet echt de lading. Maar een mom brain dan? Hoe lang duurt zoiets? En gaat het überhaupt nog over

Voor alle duidelijkheid: ik ben dol op mijn man. Hij is niet alleen een leuke, betrokken partner die goed kan luisteren en humor heeft, sinds we er dit jaar een derde meisje bij kregen, is hij een kei geworden in het runnen van ons meisjeshuishouden. Hij kookt, wast af, leest voor, maakt ’s morgens brood- en fruittrommels klaar, ja, hij kan zelfs paardenstaarten maken! ‘Je hebt me goed gedrild,’ zegt hij wel eens grappend – maar toch ook serieus, want het klopt dat ik sinds de geboorte van onze derde het huishouden meer ben gaan delegeren. Maar één ding krijg ik er maar niet in, hoe vaak ik het ook vraag. Noem het een luxeprobleem, maar dit is het geval: mijn man maakt nooit eens spontaan een foto van mij met de kinderen.

Voor Mamaplaats mochten wij met het gezin naar Disneyland Paris. Voor mijn tweeling van vijf (beiden groot fan van Anna en Elsa) een ware droomreis, maar stiekem ook voor mezelf. Als kind wilde ik al heel graag een keer naar Euro Disney, zoals het toen nog heette, maar ik heb mijn ouders nooit zo ver kunnen krijgen. En nu kwam mijn kinderdroom alsnog uit! Zouden de parken in coronatijd even magisch zijn als in mijn fantasie? En zou het lukken om Anna en Elsa te ontmoeten?

Op Instagram zie ik heel veel hippe moeders. Moeders met hippe draagdoeken, moeders die hippe dingen eten, moeders met kledingkasten groter dan mijn badkamer, moeders die hip op het terras zitten met hun baby. Nu wil ik stiekem ook heel graag zo’n moeder zijn, maar het lukt me niet. Hoe harder ik mijn best doe, hoe meer ik erachter kom dat ik eigenlijk gewoon precies mijn moeder ben. Die zich niet laat influencen door moeders van nu, maar door de moeders die ons voorgingen. Ben jij ook een oldskool moeder? Als je aan vier of meer van de volgende punten voldoet, reageer dan met JA! :) Hier komen ze, de 12 kenmerken van de oldskool moeder:

Toen ik klein was en nog met poppen speelde, wist ik het zeker: ik wilde later meisjesmoeder worden. Ik had één jongenspop, maar die trok ik gewoon meisjeskleren aan, dan zag je er niets van. Wie wilde er nog een jongenspop? Ik snapte niks van de jongetjes uit mijn klas, die oorlogje speelden met stokken en elkaar omver duwden op het schoolplein. Flashforward naar dertig jaar later. Ik ben zwanger van een tweeling. ‘Volgens mij zijn het twee meiden,’ zegt de echoscopist met veertien weken. Tja, dat kon ook bijna niet anders. Ik heb twee zussen en mijn man heeft óók twee zussen. Het meisjesgen zit in de familie. Mijn zus is rond diezelfde tijd ook zwanger, maar wil het geslacht nog niet weten. Oók een meisje, zo blijkt bij de geboorte. Dat wordt een dolle boel straks, al die meiden bij elkaar. Maar wat vind ik het heerlijk om te tutten met meisjeskleertjes, strikken, hoedjes en haren vlechten.

De laatste tijd is er op Instagram veel discussie geweest over de oerbevalling versus de ziekenhuisbevalling. Een oerbevalling wordt dan meestal geassocieerd met een bevalling aan huis, zonder medische bemoeienis. Maar wat nou als je medisch bent verklaard en je dringend wordt geadviseerd om in het ziekenhuis te bevallen? Zoals ik? Kun je dan toch een zogenaamde ‘oerbevalling’ hebben? Of ontkom je in het ziekenhuis niet aan onnodige medische ingrepen? Ik was hoogzwanger tijdens deze discussie en thuis bevallen was voor mij helaas geen optie. Omdat mijn tweelingdochters met een keizersnede zijn geboren, was ik ook bij de zwangerschap van ons derde meisje medisch verklaard, vanwege het risico op een uterusruptuur. Maar ik wilde als het even kon wél een zo natuurlijk mogelijke bevalling. Mijn vorige ziekenhuiservaring was niet heel positief (zie mijn eerdere blogs hierover en mijn boek 'O jee het zijn er twee’); daarom maakten Olivier en ik in wel drie ziekenhuizen kennis om te bepalen waar ik wilde bevallen. Uiteindelijk kozen we voor het OLVG Oost in Amsterdam, waar we meermaals uitgebreid mijn geboorteplan doornamen. Ook verzon ik een mantra die ik in de laatste weken voor de bevalling steeds herhaalde: ‘Ik heb een vreugdevol verlof, bevalling en kraamtijd, in liefdevolle ontspanning.’

Is het een wonder of hebben we gewoon mazzel? Mijn zussen en ik zijn alle drie de veertig gepasseerd en tegelijkertijd zwanger. Ik schreef al eerder dat mijn oudste zus en ik samen zwanger waren, maar nu mag ik het bekend maken: ook mijn jongste zus is zwanger. Mijn jongste zus (41) van haar eerste, mijn oudste zus (44) van haar tweede en ik (42) van mijn derde. Het is niet zo dat we er bewust voor gekozen hebben op latere leeftijd zwanger te worden; we kwamen alle drie pas laat de ware tegen. Gewoon pech dus, of geluk, want op latere leeftijd zwanger worden heeft ook zo z’n voordelen. Zo heb je al wat rust in je kont en is je huid niet meer zo stevig, waardoor je geen striae meer krijgt. Alle drie wilden we al langer dan een jaar (opnieuw) zwanger worden. Maar ja, als je boven de veertig bent, kan dat soms wat langer duren. Toch wist ik altijd dat het op een dag weer raak zou zijn. En dat het ook voor mijn zussen nog zou gebeuren. Sterker nog: al bijna twee jaar lang had ik een sterk beeld in mijn hoofd van een foto waar we met zijn drieën zwanger op stonden. Tegen mijn zussen zei ik dat ik onze zwangerschappen aan het visualiseren was en dat het dus goed zou komen. Mijn zussen geloven daar trouwens niet in. Maar die foto is er dus nu wél.