Eens een meisjesmoeder, altijd een meisjesmoeder

Toen ik klein was en nog met poppen speelde, wist ik het zeker: ik wilde later meisjesmoeder worden. Ik had één jongenspop, maar die trok ik gewoon meisjeskleren aan, dan zag je er niets van. Wie wilde er nog een jongenspop? Ik snapte niks van de jongetjes uit mijn klas, die oorlogje speelden met stokken en elkaar omver duwden op het schoolplein. Flashforward naar dertig jaar later. Ik ben zwanger van een tweeling. ‘Volgens mij zijn het twee meiden,’ zegt de echoscopist met veertien weken. Tja, dat kon ook bijna niet anders. Ik heb twee zussen en mijn man heeft óók twee zussen. Het meisjesgen zit in de familie. Mijn zus is rond diezelfde tijd ook zwanger, maar wil het geslacht nog niet weten. Oók een meisje, zo blijkt bij de geboorte. Dat wordt een dolle boel straks, al die meiden bij elkaar. Maar wat vind ik het heerlijk om te tutten met meisjeskleertjes, strikken, hoedjes en haren vlechten.

Nog eens vijfenhalf jaar later. Ik ben opnieuw zwanger. Dit keer hoop ik stiekem op een jongen. Het lijkt me voor Olivier wel zo leuk als er wat testosteron in het gezin bij komt, want nu zijn hij en onze rode kater de enige mannen in huis. Inmiddels vieren de tiara’s, prinsessenjurken en nagellak hoogtij in ons gezin en in het weekend wordt mijn man steevast gemake-upt. Olivier kijkt al uit naar een potje voetbal op het veldje achter ons huis. ‘Gaat niet gebeuren,’ grapt de man van mijn vriendin, zelf vader van twee pubermeiden, ‘mannen die onder de plak zitten krijgen meisjes.’

Met vijftien weken doen we een pretecho. ‘Kan niet missen, het is een meisje,’ zegt de echoscopist. Wát, een meisje? Alweer? Daar hebben we er toch al twee van? Olivier kijkt even teleurgesteld, maar dat duurt gelukkig niet heel lang. Bij onze dochters valt het nieuws meteen goed. ‘We hadden toch al gezegd dat we een zusje wilden?’ zeggen ze nuffig. Mij schieten allereerst alle voordelen te binnen. Nu kan ik de leukste kinderkleren en -schoenen bewaren voor het kleine zusje en het Playmobil prinsessenkasteel en de doos met Barbies (de meeste nog van mij geweest) hoeven voorlopig ook niet op Marktplaats. Want ja, ik weet dat je je kinderen tegenwoordig genderneutraal hoort op te voeden, maar mij is het niet gelukt.

Algauw kan ik me niet meer voorstellen dat ik ooit dacht dat ik een jongen zou krijgen. Eens een meisjesmoeder, altijd een meisjesmoeder. Afgelopen december is ons meisje geboren en ik kan mijn geluk niet op. De grote zussen vinden het heerlijk om te moederen over het kleine zusje en ik ontdekte onlangs dat er ook strikken bestaan voor babyhoofdjes. Ik zwijmel nu alvast weg bij schattige babyschoentjes, wollen jurkjes en kniehoge witte kousen en al die andere dingen waar ik bij de tweeling nooit tijd voor had. Het is maar goed dat ik geen jongen heb gekregen want ik heb eerlijk gezegd geen idee hoe je een jongen leuk aankleedt en ik snap ook weinig van Pokémon, Paw Patrol en alle verschillende soorten dino’s. Ik ken wel alle liedjes van Anne en Elsa uit mijn hoofd in vijf verschillende talen en kan al een deuntje mee neuriën op K3. Ik weet ook alles van theekransjes, poppenpicknicks, eenhoorns, regenbogen, glitterstiften, babypoppen die zelf ook weer baby’s krijgen en dat je soms gewoon regenlaarzen aan moet trekken onder je tutu, ook al is het buiten twintig graden.

Hetzelfde geldt voor mijn zus. Een paar weken na mijn zwangerschapsaankondiging liet ze weten óók weer zwanger te zijn. Net als de vorige keer wilde ze niet weten wat het zou worden. Vorige week is ze bevallen. Het is een meisje.

Zij er meer meisjesmoeders hier?

Meer van mijn blogs vind je op mylittledutchdiary.com. Leuk als je even gedag komt zeggen op mijn Instagram (@mylittledutchdiary).