Eens een mom brain, altijd een mom brain

Gisteren. Ik zei dinges toen ik fietsenmaker wilde zeggen, maakte twee spelfouten in de caption bij mijn Instagram post en zei vervolgens dat het ook gewoon ‘huilen met de kraan open was’. Negen maanden op, negen maanden af, zeggen ze over ontzwangeren. Zou dat ook voor mijn warrige hoofd moeten gelden? Want mijn derde kind is nu negen maanden en ik ben nog steeds zo verstrooid als in het derde trimester van mijn laatste zwangerschap. Ik verwissel woorden met elkaar, maak spelfouten en verhaspel gezegdes. En dat voor iemand die ooit Nederlands studeerde en jarenlang redacteur was bij vrouwenbladen. ‘Ik heb gewoon last van zwangerschapsbrein,’ zei ik tegen de vriend tegen wie ik een onsamenhangend verhaal ophield over onze makelaar, terwijl ik de aannemer bedoelde. ‘Dat excuus kun je nu echt niet meer gebruiken, Janneke,’ zei hij. Tja, het woord zwangerschapsbrein dekt ook niet echt de lading. Maar een mom brain dan? Hoe lang duurt zoiets? En gaat het überhaupt nog over

Toen ik de tweeling had gekregen liep het helemaal de spuigaten uit. Liep ik luidkeels op een borrel te verkondigen dat ik nog even wat mensen moest ophangen. Dat had dus opbellen moeten zijn. Pas toen ze een jaar of drie, vier waren, had ik het gevoel dat ik weer een beetje mezelf was. Kon ik weer gewoon volzinnen maken zonder halverwege de zin de draad kwijt te raken en weer meer dan anderhalve bladzijde in een boek lezen. Maar toen besloten we dat het best een goed idee was om voor een derde kind te gaan. En nu ben ik dus weer terug bij af. Tijdens de zomervakantie begon ik in een boek, maar ik kwam niet verder dan pagina 30. Ik weet niet eens of ik het boek wel mee terug heb genomen. Het hele boek schoot me pas net weer te binnen.

Ik moet wel zeggen dat verder alles op rolletjes loopt. Ik geef al negen maanden borstvoeding. Ik werk nog steeds, ook al heb ik al negen maanden nog niet één nacht doorgeslapen. De tweeling is (met dank aan mijn man) elke dag op tijd op school en we hebben ze nog niet één keer vergeten op te halen. Ik maak knutsels voor de Dag van de Medewerker, oefen liedjes mee voor de Weekopening, draai per week een was of acht (drie kinderen en wasbare luiers) vergeet nooit een jarige juf, en niemand loopt in te kleine schoenen. Ik regel speeldates, fiets naar de kinderboerderij, hou de tuin bij, bezoek het consultatiebureau, mail met klanten, voorzie iedereen van snacks en limonade, doe boodschappen – niet zelden allemaal tegelijk. Maar ergens levert dat dus kortsluiting op in mijn hoofd. Ik kan wel liedjes zingen over beren die broodjes smeren, maar geen gesprek meer voeren met een volwassene dat over iets meer gaat dan poepluiers of het weer. Het kan ook gewoon het slaapgebrek zijn, of misschien heb ik mijn ooit zo fitte hersencellen wel doorgegeven aan mijn drie dochters. Ik heb me er maar bij neergelegd. Gewoon nog een tijdje dweilen met de pet op.PS Ook last van een mom brain? Leuk als je me komt volgen, hier of op mijn Instagram.