Fotoalbums vol, maar ik sta er nooit op (jij wel?)

Voor alle duidelijkheid: ik ben dol op mijn man. Hij is niet alleen een leuke, betrokken partner die goed kan luisteren en humor heeft, sinds we er dit jaar een derde meisje bij kregen, is hij een kei geworden in het runnen van ons meisjeshuishouden. Hij kookt, wast af, leest voor, maakt ’s morgens brood- en fruittrommels klaar, ja, hij kan zelfs paardenstaarten maken! ‘Je hebt me goed gedrild,’ zegt hij wel eens grappend – maar toch ook serieus, want het klopt dat ik sinds de geboorte van onze derde het huishouden meer ben gaan delegeren. Maar één ding krijg ik er maar niet in, hoe vaak ik het ook vraag. Noem het een luxeprobleem, maar dit is het geval: mijn man maakt nooit eens spontaan een foto van mij met de kinderen.

Als ik door mijn foto’s scrol, is dit wat ik zie: héél veel foto’s en filmpjes van de kinderen, leuke plaatjes van mijn man die met onze kinderen naar het strand of het pretpark of op vakantie is (zonder hun moeder zo lijkt het), smeltplaatjes van mijn man met onze baby op zijn borst, want hallóóó, hormonen, ik kan mijn camera gewoon niet laten liggen als ik zoiets zie, en, als ik heel goed zoek, hier en daar een mislukte selfie van mij met baby of een foto van het gezin waarop we allemaal braaf ‘smile’ zeggen omdat ik die met de zelfontspanner en het statief heb gemaakt. Maar een spontane foto (of een filmpje), waarop ik liefdevol mijn baby voed of spontaan de kinderen knuffel of met ze door de kamer dans – nee, die foto’s zijn er niet. Of nou ja, een handjevol over de afgelopen zes jaar, maar die zijn dan gemaakt door mijn (schoon)ouders, mijn zussen, de buurvrouw of de kraamzorg. Als je door mijn foto’s scrolt, lijkt het wel alsof ik bijna nergens bij ben geweest. Maar dat is niet zo, ik stond alleen elke keer áchter de camera in plaats van ervoor.

‘Maak je ook eens een foto waar ik ook op sta?’ vraag ik dan maar weer eens. Dan maakt hij er vervolgens één of twee, meestal mopperend (‘wees nou eens in het moment’) en met frisse tegenzin, om er vervolgens weer maanden niet aan te denken, tot ik er weer eens voorzichtig om vraag. Het gekke is: mijn man is een enthousiast hobbyfotograaf. Als hij ook maar even een paar uurtjes voor zichzelf heeft, trekt hij erop uit om foto’s te maken. Zijn album staat vol met foto’s van mensen die hij op straat zag lopen en die om een of andere reden zijn aandacht trokken. Nu snap ik heus wel dat dat kunst is en van een andere orde. Maar ja, foto’s zijn foto’s denk ik dan toch en er zijn thuis ook best momenten die de moeite waard zijn.

Nu vraag ik jullie: ben ik de enige moeder die zelden of nooit spontaan op de foto wordt gezet? Of zijn er meer mannen die niet lijken te zien hoe schattig zo’n kersverse moeder (nota bene de liefde van hun leven) met haar baby is, als ze samen op de bank in slaap zijn gevallen of kiekeboe spelen? Meer moeders die alleen een paar mislukte selfies tussen hun foto’s hebben staan en die stiekem bang zijn dat hun kinderen zich later afvragen waar hun moeder toch al die tijd uithing? Terwijl ze zelf gewoon niet níét een foto kunnen maken als ze hun partner met de kinderen bezig zien? Ik denk zelfs dat ik ooit mijn Instagram-account ben gestart om deze reden. Het was een goeie stok achter de deur om foto’s te maken waar ik zelf ook op sta en na een paar jaar oefenen heb ik de kunst van het selfies maken en ‘spontane’ statieffoto’s redelijk onder de knie. Maar stiekem blijf ik hopen op de dag dat mijn man zomaar uit zichzelf de camera erbij pakt als hij een leuk gezinsmoment spot. Niet omdat het moet, maar omdat hij het niet kan laten. PS Ben jij ook zo'n moeder die nooit op de foto staat? Leuk als je me komt volgen, hier op op mijn Instagram: @mylittledutchdiary.