Mijn zussen en ik: alle drie veertig plus en zwanger

Is het een wonder of hebben we gewoon mazzel? Mijn zussen en ik zijn alle drie de veertig gepasseerd en tegelijkertijd zwanger. Ik schreef al eerder dat mijn oudste zus en ik samen zwanger waren, maar nu mag ik het bekend maken: ook mijn jongste zus is zwanger. Mijn jongste zus (41) van haar eerste, mijn oudste zus (44) van haar tweede en ik (42) van mijn derde. Het is niet zo dat we er bewust voor gekozen hebben op latere leeftijd zwanger te worden; we kwamen alle drie pas laat de ware tegen. Gewoon pech dus, of geluk, want op latere leeftijd zwanger worden heeft ook zo z’n voordelen. Zo heb je al wat rust in je kont en is je huid niet meer zo stevig, waardoor je geen striae meer krijgt. Alle drie wilden we al langer dan een jaar (opnieuw) zwanger worden. Maar ja, als je boven de veertig bent, kan dat soms wat langer duren. Toch wist ik altijd dat het op een dag weer raak zou zijn. En dat het ook voor mijn zussen nog zou gebeuren. Sterker nog: al bijna twee jaar lang had ik een sterk beeld in mijn hoofd van een foto waar we met zijn drieën zwanger op stonden. Tegen mijn zussen zei ik dat ik onze zwangerschappen aan het visualiseren was en dat het dus goed zou komen. Mijn zussen geloven daar trouwens niet in. Maar die foto is er dus nu wél.

Hoe het is om samen zwanger te zijn? Nou, reuze gezellig en soms irritant, omdat we onder invloed van hormonen discussie proberen te voeren over zwangerschap en opvoeding. Daarin verschillen we nogal van mening. Mijn oudste zus is van de natuurlijke opvoeding. Zij wil het geslacht van de baby niet weten en wil bevallen met haar vijfjarige dochter erbij. Ze stuurt ons berichten zoals dat we wel eerst minstens drie uur huid op huid contact moeten hebben na de geboorte omdat de baby anders onveilig gehecht raakt, terwijl mijn jongere zus en ik allebei medisch zijn en al blij zijn als onze baby gezond ter wereld komt. Groot voordeel van de natuurlijke opvoeding van mijn zus is dat ze vrijwel onze volledige babygarderobe heeft gesponsord omdat ze vijf jaar lang alle kleertjes van haar dochter heeft bewaard, maar nu besloten heeft dat de nieuwe baby alleen nog wol mag dragen. Zelf dacht ik ook ooit voor een natuurlijke opvoeding te gaan, maar toen ik een tweeling kreeg werd ik hopeloos ingehaald door de realiteit en dus kijken mijn twee vijfjarigen nu dagelijks een uur tv (nu ik hoogzwanger ben nog wat meer), spelen ze het liefst met plastic speelgoed (wel voornamelijk tweedehands) en is Elsa hun heldin. Ik heb kortom compleet gefaald in mijn goede voornemens een cultureel verantwoorde, bewuste ouder te worden – ik ben blij als iedereen aan het eind van de dag nog leeft, en het houten speelgoed dat we hebben blijft hier meestal in een hoekje liggen. Bij mijn oudste zus is er alleen maar houten speelgoed en wordt Elsa vakkundig uit de antroposofische opvoeding gebannen, hoewel ik elk jaar met sinterklaas een Elsa-cadeautje het huis in smokkel, een initiatief dat door mijn zus ontvangen wordt met een zuinige glimlach, maar met groot enthousiasme door mijn nichtje.

Wat voor moeder mijn jongste zusje gaat worden, weet ik nog niet, maar in elk geval beleven we de zwangerschap heel anders. Terwijl ik niet kon wachten tot ik mijn sporthanddoekje in de ring kon gooien om te gaan zwangerschapszwemmen, gaat zij met 18 weken zwangerschap nog een paar keer per week sporten en trekt ze nog fanatiek baantjes omdat ze zwangerschapszwemmen voor bejaarden vindt. Een buikje heeft ze nog nauwelijks en ze is ook niet van plan om dat te krijgen – ‘Ik kan gewoon niet geloven dat ik ook zo dik kan worden,’ begroette ze laatst mijn 37 weken buik. Ze vindt het ook maar apart dat ik geen boodschappen meer sjouw en mijn man laat stofzuigen. Waar mijn man en ik een nieuwe verdieping op ons huis lieten bouwen om ruimte te maken voor nummer drie, gaat zij haar baby samen met haar man grootbrengen in een stads appartement van vijftig vierkante meter, want: ‘Het ledikant kan best in de woonkamer staan, zo deden ze dat vroeger ook’.

En waar ik mijn groeiende buikje al met twaalf weken trots op Instagram showde, wilde mijn zusje pas met twintig weken het nieuws wereldkundig maken, want nog veel te intiem om te delen. Met de zwangere-buik-foto’s op mijn Instagram hebben mijn zussen helemaal niets. ‘Ik word er altijd zo onpasselijk van als zwangere vrouwen op een foto hun handen op hun buik leggen,’ zei mijn jongste zus, waarschijnlijk even vergeten dat ik zeker twintig van die foto’s heb in mijn feed heb staan. Ze wil misschien wel een zwangerschapsfoto laten maken, maar dan met konijnenoren op en een konijn in haar handen, want dan is het kunst en mag het weer wel.

De nipt-test leidde ook tot flinke discussies. Ik zie het nut niet van het testen op nevenbevindingen (omdat een positieve uitslag in mijn ogen alleen maar tot extra stress kan leiden en ik ook een zeker basisvertrouwen wil koesteren in de gezondheid van mijn baby), maar mijn zussen wilden dat allebei wél. Mijn jongste zus heeft ook een doptone in huis gehaald zodat ze wanneer ze maar wil naar het hartje van de baby kan luisteren, iets waar ik maar zenuwachtig van zou worden. Ik maak liever contact met mijn baby zonder tussenkomst van een apparaat. En zo beleven we allemaal onze zwangerschap op een andere manier.

Natuurlijk is het ook fantastisch om met zijn drieën tegelijk zwanger te zijn. We wisselen zwangerschapstijdschriften en adviezen uit, fantaseren over die drie kleintjes die straks met elkaar spelen en vinden elkaar nu al allemaal geweldige moeders. Zolang onze hormonen niet met ons op de loop gaan en we beseffen dat geen enkele waarheid heilig is in het moederschap, is het vooral ook heel bijzonder om samen zwanger te zijn met je zussen.

PS kort na het schrijven van deze blog beviel ik van ons meisje. Zie ook mijn Instagram: @mylittledutchdiary. De foto is van @plaatjesvanluka