Vandaag is het internationale vrouwendag. Ik was me hier helemaal niet van bewust, totdat ik het vanmorgen op de radio hoorde toen ik naar de supermarkt reed. 

Velen kunnen zich moeilijk een voorstelling maken van ons leven in Nairobi, Kenia. Soms verklaren mensen mij zelfs voor gek dat ik daar met een baby woon. Geen zorgen! Ons leven is goed hier en we hebben toegang tot alles wat een mens nodig heeft in zijn/haar leven. Ons leven is nooit saai, soms gebeurt er nog wel eens wat en héél soms schiet ook in mijn hoofd de gedachte ‘wat doe ik hier eigenlijk?’, gelukkig ebt die gedachte meteen weer weg. 

Dit is denk ik een veel gehoorde uitspraak onder velen van ons. Zo ook voor mij en jeetje wat vond ik dat altijd Irritant met hoofdletter I. Nu kom ik er achter dat deze uitspraak heel veel waarheid bevat.

Ja! Wij! Kiprop is de derde naam van ons zoontje Rhys. Bij de geboorte aankondiging dachten velen dat dit zijn achternaam was, maar toen zij het geboortekaartje kregen, zagen ze dat dit niet het geval was. Ik heb veel vragen ontvangen uit Nederland wat de naam ‘Kiprop’ betekent, wat volkomen logisch is natuurlijk. Met trots wil ik dit dus ook aan jullie allemaal uitleggen.

Zoals velen van jullie weten ben ik een ‘c-section mommy’, oftewel mijn baby is met een keizersnede ter wereld gekomen.

Afgelopen week kreeg ik een herinnering op Facebook van 3 jaar geleden: 'Back in the Netherlands and it is cold!'. Deze herinnering bracht mij weer even terug naar mijn gevoelens van toen. 

In deze blog ga ik mijn positieve ervaring delen over het geven van borstvoeding. Ik hoop dat ik hiermee anderen kan overtuigen borstvoeding te geven of je te bemoedigen als je het voeden even niet meer ziet zitten. Allereerst wil ik duidelijk maken dat mama's die kunstvoeding geven het net zo goed doen als mama's die borstvoeding geven. We willen allemaal het beste voor ons kind. Laten we elkaar in waarde laten en er voor elkaar zijn in het moederschap. 

Donderdag 10 november, de dag van de inleiding. We hadden nooit gedacht dat we tot deze datum nog samen, met z'n tweeën zouden zijn. Ik was namelijk 6 november uitgerekend en onze gynaecoloog had iedere keer gezegd dat we november waarschijnlijk niet zouden halen. De baby was al die tijd al mooi ingedaald en ik had al 2 centimeter ontsluiting. Ik werd nu toch ingeleid, omdat het vruchtwater afnam en dit anders gevaarlijk zal worden voor de baby. Daar zaten we dan, donderdag 10 november, zenuwachtig maar vol verwachting te lunchen. Nog even een goede stevige lunch voordat we naar het ziekenhuis zouden gaan. We vertrokken rond 3 uur 's middags naar het ziekenhuis, we moesten ons om 6 uur 's avonds melden. Het ziekenhuis is niet ver, zo'n 20 kilometer. Hier in Nairobi kan dat 30 minuten, maar ook 3 uur duren. En ach, we hadden toch niks beters meer te doen thuis. Er was geen verkeer, dus een half uurtje later waren we in het ziekenhuis. Op naar de afdeling waar ik verwacht werd. Daar aangekomen werden we eerst naar de 'billing station' gestuurd. We moesten eerst de financiële zaken regelen voordat ik opgenomen mocht worden. Door een fout in het systeem (wat hier wel vaker zo is), duurde het uren voordat we naar onze kamer mochten. Eindelijk rond half 6 mocht ik naar kamer 107. De kamer was mooi; Een fijn bed, een tv, een slaapbank voor Andrew en een mooie badkamer. De zusters kwamen zich voorstellen en zij waren allemaal erg vriendelijk. Om 18.00 uur kreeg ik de eerste vaginale tablet ingebracht, dit zou de weeën opwekken. Die avond heb ik 'baby in het buitenland' en 'grenzeloos verliefd' ge-bingewatched. Niet aan te raden met al die hormonen. Ik probeerde vroeg te slapen, want de bevalling zal ieder moment kunnen beginnen. Om 03.00 uur in de nacht was er nog niks aan de hand en kreeg ik de tweede weeën opwekker ingebracht. En ja hoor, om 04.00 uur begonnen de eerste weeën. Ik ging aan de monitor om de weeën te timen en de activiteit van de baby bij te houden. De weeën waren dragelijk. Rond 08.00 uur kwam de gynaecoloog langs. Ik had nog maar 2 centimeter ontsluiting. Mijn water werd gebroken en ik mocht naar de bevalkamer lopen. Snel zouden we met zijn 3en zijn! De gynaecoloog kwam ongeveer iedere 2 uur checken hoe het ging. De ontsluiting schoot maar niet op. De pijn werd steeds erger. De weeën kwamen steeds sneller. Rond 15.00 uur 's middags heb ik om pijnstilling gevraagd. Ik kreeg lachgas. De laatste keer dat ik lachgas had gebruikt was in een club in Albufeira en nu zat ik op een baarkruk haha. Op een gegeven moment kwamen de weeën iedere 2 minuten. Ik voelde zoveel drang om te persen, maar dit mocht niet. Echter kon ik de persweeën niet meer tegenhouden. Ik had zoveel pijn, ik was compleet uitgeput en iedere keer draaide mijn ogen weg en viel mijn hoofd naar beneden. Om 19.24 uur EAT appte ik nog naar mijn moeder: 'Al sinds vanmorgen 4 uur weeën. 9 cm, het is niet makkelijk. Gaat erg moeizaam, maar we zijn er bijna.' De gynaecoloog checkte weer mijn ontsluiting. Nog steeds 9 centimeter. Ik hield de weeën niet meer. Ineens was er paniek. Ik hoorde de gynaecoloog zeggen: 'We are going for c-section.' Het enige wat ik hierop antwoordde was: 'Why me?'. Er was paniek, want ik bleef op 9 centimeter hangen, de baby zat vast in het geboorte kanaal en zijn hartslag daalde. Het enige wat ik hoorde was: 'Emergency, mother and baby are in danger.' Ik werd direct op een bed getild en uit de kamer gereden. Andrew moest op de gang nog allerlei formulieren ondertekenen, hij moest toestemming geven, voor het geval er iets met ons zou gebeuren. Ik werd met spoed de operatie kamer ingereden. Hier stonden zoveel doktoren en zusters. Andrew was er nog niet, die stond nog ergens op de gang formulieren te ondertekenen. Ik was compleet in paniek, dit wilde ik niet doen zonder Andrew. Gelukkig stelde mijn gynaecoloog me gerust dat we niet zouden beginnen zonder Andrew. Iedere keer dat de deur open ging draaide ik me om, maar geen Andrew. Ik denk dat de deur wel 10 keer open ging en iedere keer was het een nieuwe dokter. Eindelijk, daar was Andrew. We konden beginnen! Ik kreeg een ruggenprik, maar doordat ik iedere minuut persweeën had lukte het niet om stil te blijven zitten. Een zuster op een stoel in de hoek riep naar me: 'Just breathe, don't push'. Dat was makkelijker gezegd dan gedaan, dus ik riep: 'I know, but I can not!'.  Volgende poging, mislukt. Ik kreeg op een gegeven moment een kussen in mijn armen gedrukt zodat ik een bolle rug kan maken. Dit gaat echt niet met persweeën. Poging 3, mislukt. De sfeer sloeg om in de operatiekamer. De artsen werden wat geïrriteerd naar elkaar. Waarom lukt het niet? Poging 4, de naald komt er weer gebogen uit. Het blijkt dat ik te uitgedroogd ben en hierdoor de naald iedere keer buigt. Laatste optie: volledige narcose. Ik riep op dat moment ook: 'Please put me down!'. Ik hield het niet meer. Ik kreeg met spoed een kapje op en ik was direct weg. Voor Andrew waren de komende minuten vreselijk. Hij heeft moeten toe kijken hoe ik onder volledige narcose, aan allerlei apparatuur en mijn oogleden afgeplakt, werd opengesneden als een stuk vlees. De baby werd er met spoed uitgetrokken en direct aan de kinderarts gegeven. Echter begon de kinderarts direct te roepen voor hulp. De baby huilde niet direct. De arts van de ruggenprik is haar direct te hulp geschoten en de baby begon te huilen. Hij kreeg ook direct extra zuurstof toegediend. Andrew heeft op dit moment gedacht dat hij ons beide zal verliezen. Gelukkig hebben ze Andrew direct bij de baby betrokken en mocht hij hem al snel vasthouden. Toen ik bij kwam ben ik naar de uitslaapkamer gebracht. Ze zouden mij een uurtje gaan observeren. Er werd mij gevraagd of ik mijn benen kon bewegen. Vol overtuiging antwoordde ik direct 'JA'. Ik wilde hier namelijk zo snel mogelijk weg. Ik lag daar alleen op een grote kamer met een lege buik en ik had geen idee of mijn baby wel gezond te wereld was gekomen. De gynaecoloog kwam naar me toe en zei: 'Congratulations! You did so well!'. Ik kon alleen maar 'thank you' zeggen. Ik was zo opgelucht; Ik heb dus een baby. Iedere zuster/dokter die langs liep vroeg ik: 'Can you please bring me to my family?'. Iedere keer kreeg ik weer te horen: 'Just in a minute.'. Die minuten duurde uren. De gynaecoloog kwam naar me toe en vertelde dat hij naar huis ging, hij zal de volgende ochtend weer langskomen. Ik lag nog steeds op die kamer naar de klok te kijken. Ik ben gaan roepen door de kamer heen: 'Please bring me to my family right now!'. Op een gegeven moment hoorde ik de zuster aan de telefoon praten over mijn ziekenhuis kosten van de operatie, hierdoor raakte ik natuurlijk ontzettend gefrustreerd. Ik riep naar haar: 'Sort this bill later, it is not important, bring me to my family, right now!'. En eindelijk! Er werd geluisterd. Op dat moment werd ik eindelijk na 3 uur naar mijn kamer gebracht. Op het moment dat de deur van mijn kamer wordt opengedaan zie ik Andrew staan met tranen over zijn wangen en daar in het bedje ligt mijn kleine baby, onze kleine baby. Natuurlijk begon ik meteen te huilen. Ik kreeg nog de opmerking van de zuster: 'Why are you crying? This is something beautiful.'. Ja, welkom in Kenia, waar je niet zomaar huilt. Ik ben zo trots. Mijn baby werd direct bij me neer gelegd. 

Zaterdag 20 november 2021, de dag voor mijn verjaardag vertelde Andrew mij dat ik mijn tas moest inpakken, want we gingen een nachtje weg voor mijn verjaardag. Yes, wat een leuke verrassing. Ik probeerde natuurlijk een beetje te achterhalen waar we naar toe zouden gaan. 'Not so far from Nairobi' kreeg ik als antwoord. Andrew hield zijn kaken stijf op elkaar, dus ook ik hield maar op met vragen stellen. Ik pakte mijn tas in; Een spijkerbroek, shirtje, pyjama, sokken en ik zal mijn sneakers dragen. Simpele kleding, want vaak als we een nachtje weggingen dan zaten we wel ergens in de natuur waar ik niks aan een jurk had. Ook voel ik me meer comfortabel en mij zelf in een spijkerbroek. Andrew zat op bed en hield mij constant in de gaten tijdens het inpakken. 'Something wrong?' vroeg ik nog. Waarop hij antwoordde: 'You will only carry your jeans? Not even a dress?'. 'Should I?'. Yes please, carry your white dress!'. En toen ging er een belletje rinkelen. Ooit heb ik tegen Andrew gezegd: 'When you propose to me, please make sure I am wearing something beautiful, like my white dress.' Ik begon te lachen, maar ik wilde deze verrassing natuurlijk niet verpesten. Ik heb toen maar mijn mond gehouden, maar ik had een vermoeden.