Wacht maar tot je zelf kinderen hebt!

Dit is denk ik een veel gehoorde uitspraak onder velen van ons. Zo ook voor mij en jeetje wat vond ik dat altijd Irritant met hoofdletter I. Nu kom ik er achter dat deze uitspraak heel veel waarheid bevat.

Ik was altijd heel stellig over het ouderschap en over mijn regels. Zo zei ik altijd: ‘mijn kind komt niet bij mij in bed!’, ‘Een telefoon is van de ouder om mee te bellen en niet van het kind om filmpjes op te kijken!’ Of ‘Ik deel mijn eten niet, wat ik eet is van mij en mijn kind krijgt zijn eigen eten!’.

Je ziet het vast al aan komen. Ook ik heb ‘gefaald’ in mijn stellige regels. ‘Falen’ tussen aanhalingstekens, want zo zie ik het niet. Ik heb mijn regels bijgesteld (en waarschijnlijk stel ik ze nog wel 10 keer bij). Want ja, ook ons zoontje belandt soms in ons bed. Waarom? Omdat we zelf zo graag willen slapen en onze slaap ook echt nodig hebben en ja, daar ga je dan. Kind huilt ‘s nachts? ‘Ach dan maar bij mij, dan slapen we zelf tenminste ook.’ (Voordat de moeder maffia begint; we doen aan veilig samen slapen). Kind begint te jammeren terwijl je net nog even aan het eten bent of in de auto zit? Ach kijk maar even een filmpje op mijn telefoon. Kind komt om je nek hangen en doet z’n mond meteen open terwijl je een banaan eet (of een ijsje)? Ach wil je ook een hapje?

Zo gaat dat dan. Stellig je regels roepen terwijl je nog geen kinderen hebt, waar je uiteindelijk op terug komt. Ik ben nu geen moeder die zelf gaat roepen naar anderen: ‘wacht maar tot je zelf kinderen hebt!’, want dat vond ik zelf als zwangere ook bloed irritant. Maar als mijn moeder nu zegt: ‘Ik zei altijd ‘wacht maar tot je zelf kinderen hebt!’, dan zeg ik: