Het begon op vrijdagmiddag. Nietsvermoedend was ik aan het thuiswerken toen onze kinderopvang belde. Mini heeft koorts, wil je haar meteen komen ophalen? Ik bespeurde een vleugje paniek in de stem van de medewerkster. Dat had natuurlijk met de Corona richtlijnen te maken. Gelukkig kon ik haar meteen geruststellen; een week eerder had Mini haar BMR prik gehad en dit had er vast mee te maken. Ik heb Mini uiteraard meteen opgehaald. 

Laat ik beginnen met het feit dat ik geen fan ben van thuiswerken, nooit geweest. Ik heb graag mensen om me heen, en ik ben dan veel productiever. Thuiswerken heb ik dus nooit veel gedaan, alleen in uitzonderingsgevallen als het echt niet anders kon. En al helemaal niet met een kind thuis. 

Op de dag dat we exact 5 weken in het ziekenhuis verblijven komt de kinderarts langs voor overleg. Tot op dat moment passen alle uitslagen van de onderzoeken van Mini bij haar dysmaturiteit. Het is vrijdag, en aankomende maandag worden de laatste belangrijke uitslagen verwacht. 

Niet lang na de geboorte van Mini wordt in het ziekenhuis geconcludeerd dat ze waarschijnlijk koemelkallergie heeft. Een deel van de melk die ze via haar sonde binnen krijgt spuugt ze namelijk meteen weer uit, en ze is erg onrustig tijdens en na de voeding. Wanneer ze ongeveer een week oud is stappen we daarom over naar anti koemelkallergie melk: Nutramigen. 

Na bijna 6 weken in het ziekenhuis is het dan zover, we mogen Mini mee naar huis nemen. Wat zijn we blij! Al is het stiekem ook best spannend om die inmiddels vertrouwde omgeving van het ziekenhuis te verlaten. 

In mijn vorige blogs vertelde ik jullie over Mini’s opname op de couveuseafdeling van het ziekenhuis. Na twee weken mocht onze dysmature dochter verhuizen naar de kinderafdeling. Daar is Mini nog vier weken opgenomen geweest voor we haar mee naar huis mochten nemen. Graag neem ik jullie mee in enkele mooie momenten die we in die zes weken hebben mogen beleven, want het is echt niet alleen maar kommer en kwel in het ziekenhuis. 

In haar eerste twee weken heeft Mini al heel wat meegemaakt. De opname op de couveuseafdeling kende een aantal spannende momenten (zie mijn vorige blogs), maar het gaat nu de goede kant op. Mini’s bloedsuikerspiegel blijft stabiel en de eerste resultaten van de onderzoeken passen bij haar dysmaturiteit. Er lopen nog verschillende onderzoeken, en Mini huilt nog de hele dag, heeft nog steeds schokjes en weigert te drinken, maar wij zien dat ze langzaam vooruit gaat. Zoals de kinderarts mooi zei: “Mini zet steeds drie stapjes vooruit, en dan weer twee achteruit, maar ze komt er wel.” 

In mijn vorige blog vertelde ik jullie over onze eerste twee weken in het ziekenhuis, waar Mini was opgenomen op de couveuseafdeling. Voordat ik vertel over het vervolg van de ziekenhuisopname van onze dysmature dochter wil ik jullie graag meenemen in wat ik als het meest heftige moment in die eerste twee weken heb ervaren. 

Na een goed verlopen bevalling (zie mijn vorige blog) blijkt onze Mini, zoals verwacht, te klein te zijn voor de duur van de zwangerschap. Ze is een dysmatuur.