Mooie momenten in het ziekenhuis

In mijn vorige blogs vertelde ik jullie over Mini’s opname op de couveuseafdeling van het ziekenhuis. Na twee weken mocht onze dysmature dochter verhuizen naar de kinderafdeling. Daar is Mini nog vier weken opgenomen geweest voor we haar mee naar huis mochten nemen. Graag neem ik jullie mee in enkele mooie momenten die we in die zes weken hebben mogen beleven, want het is echt niet alleen maar kommer en kwel in het ziekenhuis. 

Ze is nog kleiner dan mijn pop

Voor een aantal onderzoeken moesten we Mini verplaatsen naar andere afdelingen in het ziekenhuis. Mini lag dan in haar ziekenhuisbedje, terwijl wij haar voort duwden door de gangen. Er ging altijd een verpleegster voorop om de weg vrij te maken, want een kleine baby in een bed dat aan alle kanten open is, is toch wel erg interessant voor mensen. Ik vond het soms best lastig om met al die aandacht om te gaan. Het liefst hield ik Mini fijn in haar eigen kamertje, veilig dicht bij ons. 

Op een dag liepen we met Mini door de gangen. Het was relatief rustig, nog vroeg in de ochtend. Er komen een klein meisje en haar oma ons tegemoet gelopen. De oma wijst haar kleindochter op het kleine baby’tje dat passeert, en dat dit toch wel een erg klein baby’tje was. Het meisje zegt vrolijk in al haar onschuld: “Ze is nog kleiner dan mijn pop.” 

Zo’n onschuldige reactie. Zo lief. 

Wil je een box?

Ik heb Mini naast me liggen op mijn bed. Ze ligt lekker rustig in het rond te kijken. Volgens mij vind ze het wel fijn om even zelf te liggen. 

Het liefst zou ik Mini vaker zo neerleggen, maar dat kan niet. Ze slaapt zo slecht dat we onder begeleiding met haar aan het oefenen zijn dat ze ingebakerd in bed slaapt, en buiten haar bed is ze niet ingebakerd. Ik mag haar niet in bed leggen zonder haar in te bakeren en als ze niet moe is. Maar waar leg ik haar dan neer? Op mijn bed kan wel, maar dan kan ik geen seconde weglopen. 

De pedagogisch stagiaire komt binnen om een praatje te maken, dit doet ze vaker. Ik vertel haar over mijn dilemma. En ze vraagt meteen: “Wil je een box?” 

Dat wil ik heel graag! Ik wist niet dat dat kon. Binnen 10 minuten brengt ze een box. Het wordt een beetje vol op onze kamer, maar dit geeft me zo veel vrijheid. Ik kan zelfs weer even naar het toilet of iets te drinken pakken als Mini niet slaapt. Waar een mens blij van kan worden. 

Hoera, een record

Mini heeft erg veel moeite met leren drinken, maar door haar dysmaturiteit moet ze een minimum hoeveelheid per dag binnen krijgen. Dit betekent dat ze iedere voeding eerst zelf mag proberen te drinken uit een flesje, en wat ze niet opdrinkt krijgt ze via de sonde. 

Het is iedere keer een hele uitdaging om Mini te laten drinken. Een hele tijd zijn we blij als ze 10 tot 15 ml per voeding zelf drinkt. Dat heeft ze dan toch maar mooi zelf gedronken. Het is echter lang niet genoeg.

Op een dag drinkt Mini ineens bijna 40 ml van een fles op. Zomaar, ineens, zonder vooraankondiging. Wat goed! 

Niet alleen wij zijn trots en blij, de verpleegster ook. Al snel is ze terug met een vlaggetje met daar op geschreven: “Hoera, Mini drinkt een record!” Het vlaggetje maken we vast aan haar bedje. Het is vandaag een beetje feest. 

Een nachtelijk badje 

Het is al laat en Mini wil maar niet slapen. De hele kinderafdeling slaapt, maar Mini krijst alles bij elkaar. Het is maar goed dat we een eigen kamer hebben. 

Gezien alle andere kinderen slapen heeft de verpleegster alle tijd voor ons. Samen met mij probeert ze van alles om Mini te troosten. Niets helpt. Tot de verpleegster zegt: “We gaan haar in bad doen.” “Nu?” “Ja, daar wordt ze toch rustig van?” 

Zo gezegd, zo gedaan. Ik houd Mini vast, en de verpleegster zet het badje klaar. We kleden haar uit en stoppen haar in bad. Hoopvol kijken we Mini aan, maar Mini krijst gewoon door. Daar staan we dan, midden in de nacht met een krijsende baby in een badje. Wat lief dat een verpleegster zo veel moeite doet... ik krijg stiekem toch een glimlach op mijn gezicht...