Dreumes, wat is er aan de hand?

Het begon op vrijdagmiddag. Nietsvermoedend was ik aan het thuiswerken toen onze kinderopvang belde. Mini heeft koorts, wil je haar meteen komen ophalen? Ik bespeurde een vleugje paniek in de stem van de medewerkster. Dat had natuurlijk met de Corona richtlijnen te maken. Gelukkig kon ik haar meteen geruststellen; een week eerder had Mini haar BMR prik gehad en dit had er vast mee te maken. Ik heb Mini uiteraard meteen opgehaald. 

De dagen erna verbeterde de situatie niet, het werd alleen maar slechter. Mini huilde en schreeuwde steeds meer en harder, en de koorts liep steeds verder op. Op dinsdagavond liep de koorts ineens zo hoog op dat ik het niet meer vertrouwde, dus belandden we die avond laat op de huisartsenpost. 

In verband met de koorts moesten we naar de Corona afdeling. Mini was zo onder de indruk dat ze vergat te huilen. De huisarts heeft haar helemaal nagekeken en kwam tot de conclusie dat ze een dubbele oorontsteking had. Het arme meisje had al die tijd pijn, en wij maar denken dat het van de BMR prik kwam. Ik voelde me schuldig dat ik niet eerder door had dat er meer aan de hand was. Antibiotica en paracetamol moesten haar gaan helpen. 

De medicijnen hielpen zeker, maar Mini bleef er veel last van houden. Zo erg dat we op zaterdagmiddag weer bij de huisartsenpost zaten. Conclusie was dat de ontsteking iets minder was, en dat de antibiotica dus hielp. We moesten blijven volhouden. Wel kregen we ook oordruppels mee tegen de pijn. Dat was achteraf gezien niet zo nuttig, want krijg die maar eens in het oor bij een spartelende en schreeuwende dreumes. 

Gelukkig ging het de dagen daarna steeds beter. Mini leek weer een beetje de oude te worden. Mooi op tijd, want we gingen een paar dagen op vakantie naar een huisje in Zeeland. Er was geweldig weer voorspeld, dus wat kon ons gebeuren? We hadden er zin in! 

De eerste vakantiedag zijn we naar het huisje gereden, alles uit de auto gepakt, lekker gegeten, niets aan de hand. ‘s Avonds doen we het hele bedritueel van Mini. Echter, Mini weigert te gaan slapen. Zo lang we er bij staan gaat ze vrolijk spelen met haar knuffel. Zo gauw we weglopen schreeuwt ze alsof de wereld vergaat. Uiteindelijk valt ze om half 12 uitgeput in slaap. Niets voor Mini, ze is normaal een goede slaper. 

Overdag slapen weigert Mini volledig. Wat we ook doen, het lukt gewoon niet. En dat terwijl Mini normaal zonder problemen slaapt thuis, op de opvang, bij opa’s en oma’s, bij vrienden, overal. 

Die avond is ze uitgeput van alle indrukken en het niet slapen overdag. Maar slapen? Nee, dat is voor baby’s. Wanneer wij gaan slapen zetten we haar bedje maar naast ons neer, zodat ze in ieder geval niet zo hard schreeuwt. Uiteindelijk valt ze om 2 uur ‘s nachts in slaap. En wij ook. Kapot. 

We hebben serieus overwogen om op dag drie onze spullen in te pakken en naar huis te gaan. We zijn toch gebleven, omdat we niet wisten wat de oorzaak was. De nieuwe omgeving? Doorkomende tandjes? Toch nog oorpijn? De warmte? Een iets vertraagd 15 maanden sprongetje? Soms zou het zo handig zijn als een dreumes gewoon kan zeggen wat er aan de hand is! 

Inmiddels zijn we een week thuis en Mini heeft haar slaapritme weer langzaam aangepast aan wat het was. Terug naar normaal. Wij hebben weer avonden voor ons zelf, en kunnen ook weer een beetje bijslapen. 

Hebben jullie ook weleens van die weken waarin je je afvraagt wat er toch aan de hand is?