We mogen naar huis!

Op de dag dat we exact 5 weken in het ziekenhuis verblijven komt de kinderarts langs voor overleg. Tot op dat moment passen alle uitslagen van de onderzoeken van Mini bij haar dysmaturiteit. Het is vrijdag, en aankomende maandag worden de laatste belangrijke uitslagen verwacht. 

De kinderarts geeft aan dat zij het goed vindt dat wij inmiddels zijn begonnen met het leren van zelf sondevoeding geven aan Mini. Wanneer de uitslagen maandag binnen zijn komt ze deze toelichten en komt ze overleggen hoe we kunnen toewerken naar een ontslag uit het ziekenhuis. Het zelf sondevoeding geven is daar een belangrijk onderdeel van. 

We gaan het weekend in met een positief gevoel. Het moment dat we Mini mee naar huis mogen nemen komt voelbaar dichterbij, ook al weten we nog niet wanneer dat zal zijn.

Die zondag moeten mijn man en ik nog 1 vinkje halen in ons leerproces om zelf sondevoeding te geven. We moeten nog 1 keer aantonen dat we het zelf kunnen, zonder enige vorm van hulp. En dan gebeurt het. Mini drinkt haar fles leeg. Helemaal leeg. En de volgende ook. En die daarna ook. We zijn super blij! Dat laatste vinkje komt wel. 

Maandagochtend komt de kinderarts weer langs. De laatste uitslagen zijn binnen, en gelukkig passen deze allemaal bij de dysmaturiteit van Mini. Het verloop van de uitslagen laat zien dat ze zich netjes ontwikkelt en bijna op het niveau is van een pasgeboren baby. Het gaat echt goed! De resterende onderzoeken kunnen ook poliklinisch, daarvoor hoeven we niet in het ziekenhuis te blijven. 

Dan begint de kinderarts over de sondevoeding. Ze moet wel lachen dat we net dat laatste vinkje niet kunnen halen. Ze spreekt de verwachting uit dat Mini deze week zelfs zonder sondevoeding naar huis kan. Wat zou dat fijn zijn! 

Ze geeft aan dat het regelen van sondevoeding thuis best tijdrovend is en veel geld kost. Er moeten allerlei spullen naar ons huis, en kinderthuiszorg moet worden ingeschakeld voor als Mini haar sonde er weer eens uit trekt. En dat gebeurt vaak! 

Haar voorstel is dat we afwachten tot woensdag. Haar verwachting is dat Mini zo goed blijft drinken en dat we woensdag zonder sonde naar huis kunnen. Mocht dit toch niet lukken gaat ze woensdag alsnog alles in gang zetten voor sondevoeding thuis, zodat we vrijdag naar huis kunnen. Dat betekent dat we sowieso die week naar huis kunnen! Wij gaan akkoord. 

Die maandag blijft Mini het super goed doen. Ze drinkt voldoende en krijgt niet 1 keer voeding via haar sonde. Het lijkt wel of ze het ineens heeft begrepen. 

Dinsdagochtend, daar is de kinderarts weer. Ik ben een beetje verbaasd, omdat ze woensdag pas weer zou komen. Ze staat daar echter met een big smile en zegt dat ik mag kiezen: vandaag naar huis of morgen. Zonder sonde.  

Ik ben verbaasd en weet het even niet. Het is zo fijn om naar huis te mogen, maar ook spannend. Ik bel mijn man, die gewoon aan het werk is. Hij zegt verbaasd hardop: of we vandaag of morgen naar huis willen? En dan is hij stil. Ik hoor al snel zijn collega’s op de achtergrond schreeuwen: vandaaaaaag!! 

Ok, vandaag. Dan moet ik nog heel veel regelen. Mijn man sluit af op zijn werk en komt naar ons toe. Ondertussen bel ik familie, de verloskundige, de kraamzorg, enzovoorts. Daarnaast zit ik bijna een uur in de rij bij de apotheek om de speciale anti koemelk allergie melk voor Mini te halen. Gelukkig heb ik vandaag nog onze dure oppas, de verpleegsters. Zij passen ondertussen op Mini. 

Mijn man rijdt onderweg naar het ziekenhuis via ons huis. Hij neemt tassen mee, want in die weken hebben we heel wat spullen verzameld in het ziekenhuis die allemaal mee naar huis moeten. En de maxi cosi, die we een keer mee naar huis hebben genomen omdat die toch alleen maar in de weg stond in onze ziekenhuiskamer, mag nu eindelijk gebruikt worden. 

Na veel regelen en inpakken zetten we Mini voor de eerste keer in de maxi cosi en mag ze met ons mee naar huis. Daar lopen we door het ziekenhuis met Mini. Bijna zes weken te laat, waardoor ik ook gewoon zelf loop, maar we gaan naar huis!