Schokjes in haar slaap

In mijn vorige blog vertelde ik jullie over onze eerste twee weken in het ziekenhuis, waar Mini was opgenomen op de couveuseafdeling. Voordat ik vertel over het vervolg van de ziekenhuisopname van onze dysmature dochter wil ik jullie graag meenemen in wat ik als het meest heftige moment in die eerste twee weken heb ervaren. 

Die middag staan mijn man en ik met een verpleegster te praten in onze couveusesuite. Mini ligt ondertussen lekker te slapen in haar wiegje. Alles rustig, niets aan de hand. 

Ineens loopt de verpleegster naar Mini toe en houdt haar armpjes vast. Mini heeft hele kleine, maar goed waarneembare schokjes over haar hele lichaam. Wat is dat? De verpleegster zegt: “Ik houd haar vast om te kijken of ik de schokjes kan doorbreken.” Dat lukt niet. Ineens loopt ze weg met de woorden: “Ik ga een arts halen.” Wij blijven beduusd achter, ondertussen ook aan het proberen de schokjes te doorbreken. 

Nog geen minuut later is de verpleegster terug en zegt: “De arts komt eraan.” Heel snel daarna komen de kinderarts en co-assistent met een enorm gevaarte onze couveusesuite binnen rijden. Ze lopen recht op Mini af, maar de kinderarts zegt nog net tegen ons: “We gaan een hersenecho maken om uit te sluiten dat ze infarctjes heeft.” Kortsluiting in mijn hoofd. De woorden ‘hersen’ en ‘infarct’ in 1 zin. 

Mijn man en ik blijven rustig, maar kijken ongerust naar Mini. De kinderarts begint aan de hersenecho. Hij kijkt serieus, de co-assistent ook. Ik blijf zo dicht mogelijk bij Mini staan. 

Dan komt de opperbaas binnen. De verpleegsters noemen hem de opperbaas. Hij is de hoofd neanatoloog en heeft volgens de verpleegsters super veel ervaring en weet heel veel. Dat hebben ze me daarvoor al meerdere keren verteld. 

De opperbaas loopt recht op Mini af en kijkt naar haar. Ook hij houdt even haar armpjes vast. Hij zegt bars tegen de kinderarts: “Wat ben je aan het doen?” De kinderarts legt in medische termen uit wat hij doet. De opperbaas reageert in medische termen, maar wat ik ervan heb onthouden is dat Mini symmetrische schokjes heeft en een symmetrisch gezicht. Hij draait zich naar ons toe met de woorden: “Ik denk niet dat er veel aan de hand is.” En dan tegen de kinderarts: “Maak je echo maar af en stuur me straks de foto’s nog maar voor de zekerheid.” Hij geeft ons een hand en vertrekt. 

Ik ben helemaal gerustgesteld. Als de opperbaas denkt dat het wel meevalt, zal het wel meevallen. Ongelofelijk hoe je in korte tijd zoveel vertrouwen kunt krijgen in een persoon. 

Later die dag komt het bericht dat er op de hersenecho geen afwijkingen te zien zijn. Gelukkig! Wel krijgen we het verzoek om de schokjes bij gelegenheid te filmen met een telefoon, zodat de opperbaas het kan bespreken met een neuroloog. 

Onze filmpjes worden later voorgelegd aan een neuroloog. De kans bestaat dat Mini iets epileptisch heeft. Er wordt een EEG (hersenscan) ingepland. Weer een extra onderzoek voor onze Mini.