Opname op de couveuseafdeling

Na een goed verlopen bevalling (zie mijn vorige blog) blijkt onze Mini, zoals verwacht, te klein te zijn voor de duur van de zwangerschap. Ze is een dysmatuur. 

Al snel na de bevalling daalt haar bloedsuikerspiegel in een rap tempo. Nog niet bekomen van de bevalling wordt Mini op mij gelegd en worden we met z’n tweeën door de gangen van het ziekenhuis naar de couveuseafdeling gebracht. De verpleegster duwt, mijn man stuurt voorop. Voor mijn gevoel werden we ontvoerd uit onze babybubbel. Er wordt gezegd dat het waarschijnlijk maar voor 1 of 2 dagen is. 

Aangekomen op de couveuseafdeling blijkt het daar rustig te zijn en krijgen we meteen onze eigen couveusesuite. Super fijn! Dit betekent dat Mini een eigen kamer heeft en dat ik daar ook mag blijven slapen. Ik krijg zelfs mijn kraamzorg ter plekke. Helaas moet mijn man wel thuis slapen, maar hij is 24 uur per dag welkom. 

Mini hoeft gelukkig niet in een couveuse, maar mag in een wiegje liggen. Wel krijgt ze meteen een infuus zodat glucose kan worden toegediend. Wat naar om te zien, dat naaldje in haar kleine handje en een draad eraan. Maar het is niet anders. 

Die avond en nacht blijkt dat het Mini niet lukt om zelf te drinken, terwijl dit wel heel belangrijk is voor haar groei en bloedsuikerspiegel. Ze krijgt dan ook al snel een neus-maagsonde om voldoende melk binnen te krijgen. Weer een draadje. Die draadjes zijn maar lastig als we Mini willen knuffelen of verzorgen. Maar gelukkig mogen we alle niet-medische handelingen zelf doen. 

Na de voorspelde 2 dagen is het ons al wel duidelijk dat Mini nog niet mee naar huis kan. Ze drinkt niet en ze krijgt haar melk inmiddels via een druppelsonde, ze krijgt steeds meer glucose toegediend om haar bloedsuikerspiegel op orde te houden en ze huilt de hele dag. De verpleegsters weten niet wat ze aan moeten met een baby die zo veel en zo hard huilt. 

De kinderarts geeft aan dat Mini wat langzamer is dan andere kindjes, maar dat we met nog 4 dagen geduld waarschijnlijk echt wel naar huis mogen. We gaan ervoor. 

Die week wordt het echter alleen maar gecompliceerder. Mini drinkt nog steeds niet, haar bloedsuikerspiegel blijft schommelen, ze blijft maar huilen en dan komen er ook nog schokjes bij. In haar slaap begint ze regelmatig te schokken, en dit duurt dan vaak 15 tot 20 minuten. Wat is dit? 

Ik geef aan dat ik echt het idee heb dat er wat mis is met Mini. Ze huilt niet voor niets zo veel en hard, en de kinderarts geeft niet voor niets aan dat het allemaal veel langer duurt dan normaal. Gelukkig wordt er naar me geluisterd. De dokters geven aan ‘we hebben geen betere indicatie dan het moederinstinct’. 

Dan starten de onderzoeken. Er wordt onder andere veel bloed afgenomen bij Mini om te testen. En er worden bijvoorbeeld hersenechos en EEG’s (hersenscans) gemaakt om te kijken waar de schokjes vandaan komen. Ook een fysiotherapeut (ivm onrust en huilen), een logopedist (ivm niet drinken) en een diëtist (ivm verdenking koemelkallergie) zijn inmiddels betrokken. 

Halverwege de tweede week ben ik helemaal kapot. Ik heb helemaal niet aan mijn eigen herstel gedacht, mijn volledige focus lag op Mini. Dat zorgt ervoor dat ik tegen een soort muur aan loop. Ik word naar huis gestuurd door de verpleging om thuis te slapen en bij te tanken. Ondanks dat ik dit absoluut niet wilde was dit achteraf gezien heel goed voor me. Ik kwam terug met veel meer energie, waardoor ik er ook weer meer kon zijn voor Mini. 

De eerste uitslagen van de testen zijn goed; alle problemen zijn vooralsnog te herleiden naar haar dysmaturiteit. In de loop van die tweede week wordt ook eindelijk Mini’s bloedsuikerspiegel stabiel, zodat ze van het infuus en de druppelsonde af mag (ze houdt nog wel de neus-maagsonde). Er is vooruitgang! Al blijft het spannend, want echt goed gaat het natuurlijk nog niet en nog niet alle onderzoeken zijn afgerond. 

In de loop van onze twee weken op de couveuseafdeling is het druk geworden. De afdeling ligt inmiddels helemaal vol. Gezien Mini niet in een couveuse ligt krijgen wij dan ook het nieuws dat we gaan verhuizen naar de kinderafdeling. Daar kan dezelfde zorg worden geboden, maar mogen we nog meer zelf doen als voorbereiding op een hopelijk spoedige thuiskomst. 

Dat we nog meerdere weken op de kinderafdeling zouden verblijven wisten we toen nog niet. Hoe dat verloopt lees je in mijn volgende blog.