Verhuizen naar de kinderafdeling

In haar eerste twee weken heeft Mini al heel wat meegemaakt. De opname op de couveuseafdeling kende een aantal spannende momenten (zie mijn vorige blogs), maar het gaat nu de goede kant op. Mini’s bloedsuikerspiegel blijft stabiel en de eerste resultaten van de onderzoeken passen bij haar dysmaturiteit. Er lopen nog verschillende onderzoeken, en Mini huilt nog de hele dag, heeft nog steeds schokjes en weigert te drinken, maar wij zien dat ze langzaam vooruit gaat. Zoals de kinderarts mooi zei: “Mini zet steeds drie stapjes vooruit, en dan weer twee achteruit, maar ze komt er wel.” 

Mijn man en ik willen net gaan lunchen als de verpleegster binnen komt. Ze gaat zitten en kijkt ons met een grote glimlach aan: “Ik heb goed nieuws.” We zijn heel benieuwd! 

Mini doet het zo goed dat we mogen verhuizen naar de kinderafdeling. Daar kan dezelfde zorg worden geboden, maar mogen we nog meer zelf doen om ons voor te bereiden op een hopelijk spoedige thuiskomst. Wat fijn! 

Een belangrijke reden dat dit nieuws nu komt is dat de couveuseafdeling helemaal vol ligt. Er is plek nodig, en gezien Mini niet in een couveuse ligt kan ze ook verhuizen. Dat maakt het wel een beetje dubbel. Is het niet te vroeg? Toch is het ook fijn om een andere baby een goede plek te kunnen bieden. We moeten met spoed alles inpakken, want over een uur moet de kamer van Mini leeg zijn. Snel alles inpakken dus. 

In de twee weken dat Mini in het ziekenhuis ligt hebben we er heel wat spullen verzameld. Gezien we niet voorbereid waren op de verhuizing hebben we geen tassen om alles in te stoppen. De verpleegster regelt een karretje voor ons, zodat we alles toch makkelijk kunnen vervoeren. Binnen een uur zijn we klaar voor de verhuizing. Let’s go! 

Daar gaan we, door alle gangen van het ziekenhuis. De verpleegster helpt ons en duwt het karretje. Wij duwen Mini in haar wiegje. Het is de langste rit van Mini tot nu toe. En dat binnen 1 gebouw. 

Op de kinderafdeling krijgt Mini weer een mooie kamer. De kamer is een stuk groter en lichter dan haar vorige kamer. Wat fijn! En ook hier staat een bed zodat mijn man of ik kan blijven slapen. 

Het is even wennen in ons nieuwe thuis. In die twee weken was ik echt gewend geraakt op de couveuseafdeling. Op de kinderafdeling is alles veel opener, er is meer geluid en er lopen meer mensen rond. Een stapje uit ons coconnetje. Een stapje op weg naar huis! 

In mijn volgende blog vertel ik jullie over onze weken op de kinderafdeling van het ziekenhuis. Tot dan!