17 november is ‘Wereld prematurendag’. 

Bijna een jaar geleden, 11 maanden om precies te zijn, was het ook vrijdag de dertiende. Matteo was op dat moment 3,5 week oud, 31,5 week zwangerschap. Hij heeft gelukkig weinig echte complicaties gehad, behalve dus op vrijdag de dertiende, toen zijn hartje er even bijna mee stopte.

Genderdisappointment, oftewel: geslachtsteleurstelling. Een dikke taboe, ik weet het. Terecht? Dat weet ik niet.

Tijdens de kennismaking met onze kraamhulp zei ik al: ik wil het wel proberen, maar niet koste wat het kost. Het moet wel voor mij en de baby leuk blijven. Hoe ons dit voedingsverhaal uiteindelijk verliep had ik toen niet kunnen bedenken.

Na 16 weken bevallingsverlof, 3 weken WAZO en 3 maanden ziektewet begin ik deze week weer met langzaam opbouwen van mijn werk als Paraveterinair.

Ondanks dat ik zelf nog in de ziektewet zit en dus gewoon thuis ben door alles wat er gebeurd is rondom de bevalling en het ziekenhuisverblijf van Matteo, ging hij vorige week voor het eerst naar de opvang. We hadden dit voor de bevalling al zo geregeld en doordat ik ook niet precies weet wanneer ik weer aan het werk ga, lijkt het me handig dat hij vast gewend raakt.

Nog geen 5 minuten nadat onze zoon was geboren kwamen Jaap en m’n moeder binnen gerend. Nèt te laat. Jaap gaf mij een kus en weg was hij, hij mocht naar onze zoon toe, gelukkig was mijn moeder mee dus ik was ook niet meer alleen. M’n vader was nog even de auto parkeren en was er gelukkig ook snel.

Nadat ik voor de tweede keer een sloot vruchtwater had verloren kwam de verpleegkundige en nam het matje waar ik op zat mee omdat ze twijfelde of er misschien in het vruchtwater was gepoept. ‘Ga jij je verschonen, dan breng ik deze even weg’.

Rond een uur of 3 's ochtends kwamen we aan in het ziekenhuis. Ik werd daar opgenomen en er werden allerlei onderzoeken gedaan. Ik kreeg twee banden om m’n buik: een voor de hartslag van de baby en een voor de weeën activiteit. Hartslag was prachtig, weeën waren ook hier niet waarneembaar.