Op naar Amsterdam..

Rond een uur of 3 's ochtends kwamen we aan in het ziekenhuis. Ik werd daar opgenomen en er werden allerlei onderzoeken gedaan. Ik kreeg twee banden om m’n buik: een voor de hartslag van de baby en een voor de weeën activiteit. Hartslag was prachtig, weeën waren ook hier niet waarneembaar.

Er werd bloed afgenomen en ik kreeg een infuus. Prikken van het bloed ging niet helemaal soepel dus ik was al aardig blauw. Ik heb verschillende artsen gesproken maar eigenlijk geen idee meer waar ze allemaal voor kwamen. Rond een uur of 5 gingen ze inwendig onderzoek doen, om even te kijken hoe het er daar voor stond. Zodra ze de eendenbek naar binnen stopte kwam er een sloot vocht uit. Vruchtwater.

Dit betekende dat m’n vliezen toch echt gebroken waren. Niet per se op dat moment, waarschijnlijk zat er al een scheurtje in en had het nu de vrijheid om eruit te komen. Nu ze zeker wisten dat de bevalling begonnen was moest ik worden overgeplaatst omdat ik onder de 32 weken niet daar mocht bevallen. We hoopten op Amsterdam maar het kon ook Rotterdam, Maastricht of zelfs Antwerpen worden. Gelukkig konden we terecht in het VU in Amsterdam.

Ik kreeg weeënremmers en longrijping voor de kleine en rond 6.00 werd ik in de ambulance gereden, op naar het VU. M’n schoonmoeder was gelukkig nog steeds bij ons dus die ging met Jaap achter de ambulance aan. In Amsterdam hebben ze weer alle onderzoeken herhaald. Waarom ze nieuw bloed nodig hadden voor dezelfde onderzoeken weet ik niet, maar dat vond ik wel een beetje jammer. 

Gelukkig nam de pijn van de weeën af door de remmers maar ik voelde wel nog steeds lichte krampen. Er kwam een neonatoloog om alles uit te leggen. Ik zou 48 uur weeënremmers krijgen omdat dat de tijd is die de longrijping nodig heeft om in te werken. Van die longrijping zou ik na 24 uur de tweede injectie krijgen. Na die 48 uur doen ze niks meer om de bevalling tegen te houden dus het was afwachten of de weeën zouden stoppen. Omdat ik toch krampen bleef voelen ging ik er al wel ergens vanuit dat de bevalling na die 48 uur weer door zou zetten, dat het ook daarvoor al kon had op de een of andere manier totaal geen rekening mee gehouden. Ik voelde me wel oké en hoefde ook niet per se in bed te blijven liggen. Ik zat aan het infuus dus heel veel opties had ik niet maar ik kon me nog wel enigszins door de kamer bewegen. Jaap en z’n moeder gingen rond 1u ‘s middags even naar huis. Dan konden Jaap en ik allebei even bijslapen en Jaap zou ‘s avonds met mijn ouders langskomen. Die hadden de oppas op mijn neefje en nichtje dus konden niet eerder komen.

Als alles voorspoedig zou gaan zou ik met 37 weken worden ingeleid en tot die tijd zou ik in het ziekenhuis liggen. Pfhoe, dat zag ik nou niet bepaald zitten, 9 weken in het ziekenhuis. We hadden ook nog een ziek poezenkind thuis, dus daar is de familie voor ingeschakeld. Ik had nog zoveel te doen thuis! Maar, alles voor de baby. Ik werd overgeplaatst naar de zaal waar ik zou verblijven. Er lagen nog 2 aanstaande mama’s. Rond 3 uur kwam mijn oom even op visite.

Ik had tussendoor nog wat echo’s gehad maar alles zag er daarop goed uit. Er was nog genoeg vruchtwater aanwezig gelukkig. Wel viel het me op dat bij elke echo en/of gewone controle ze toch steeds verder naar beneden dat hoofdje moesten zoeken. Maar niemand maakte zich daar zorgen om, dus ik ook niet.

Ik had om 12.00 m’n tweede dosis weeënremmers gehad en 18.00 was de volgende. Rond 17.00 uur merkte ik toch wel dat de krampen weer steeds heftiger werden. ‘s Ochtends was dit ook zo geweest, in mindere mate, maar na de volgende dosis ging het beter. Ik had de verpleegkundige gebeld maar ze kon niet zoveel voor me doen. Ze zou zo snel als het kon de volgende dosis brengen. Ik kreeg ondertussen m’n eten en om 18.10 kwam de verpleegkundige met m’n weeënremmers. 20 minuten lang merkte ik weinig verschil. Het was een tabletje dus dat zal wel even in moeten werken dacht ik. Ik lag op bed de pijn weg te zuchten toen er ineens een sloot water tussen m’n benen vandaan kwam, shit.