Nog geen 5 minuten te laat..

Nog geen 5 minuten nadat onze zoon was geboren kwamen Jaap en m’n moeder binnen gerend. Nèt te laat. Jaap gaf mij een kus en weg was hij, hij mocht naar onze zoon toe, gelukkig was mijn moeder mee dus ik was ook niet meer alleen. M’n vader was nog even de auto parkeren en was er gelukkig ook snel.

De verpleegkundige vroeg wat de achternaam was en m’n moeder vroeg wat nou eigenlijk zijn voornaam was. Matteo Bakker! Hij heeft ook nog een tweede en een derde naam maar dat vertelden we later pas. Matteo werd ondertussen aan allerlei snoeren gelegd: twee sprieten in z'n neus om zijn ademhaling te ondersteunen, een infuus in zijn handje, plakkers op zijn borst voor het monitoren van zijn hartslag en ademhaling en nog een saturatiemeter aan zijn voetje voor het meten van het zuurstofgehalte in zijn bloed. Jaap mocht hier allemaal bij zijn, gelukkig was hij daarvoor wel op tijd en kon hij bij onze zoon zijn.

Ik moest nog ‘even’ de placenta eruit werken maar dat zat niet mee. Dat werd helaas naar de OK om hem eruit te halen.

Eerst kwam Matteo nog even bij me op de kamer. Daar lag hij dan. Klein gupje, op z’n buik, heel zwaar te ademen. Inmiddels was m’n vader er ook dus toch wel bijzonder dat mijn ouders hem zo snel al hebben kunnen zien. Daarna ging hij naar de NICU (Neonatale Intensive Care Unit) en ik naar de OK. 

(van bovenstaande foto is ook een filmpje, maar die krijg ik niet geupload. Op mijn Instagram is deze wel te zien). 

Omdat ik vlak voor de bevalling nog had gegeten wilden ze me liever geen narcose geven, normaal doen ze dat wel op die manier omdat je ook al een infuus hebt dus dat is wel zo makkelijk. Ik kreeg een ruggenprik, nu wel. Fijn, een uur te laat, maar vooruit.. Ik herinner me nog dat iemand van het OK personeel grapte dat de gynaecoloog tot aan haar elleboog ‘er in’ zat. Ik kon het niet zien gelukkig.

Ik mocht weer terug naar de afdeling zodra ik weer wat gevoel in m’n benen kreeg. Ik probeerde uit alle macht m’n benen te bewegen en al vrij snel lukte dat. Toen ik weg mocht ben ik naar de NICU gereden waar Jaap inmiddels ook was. We hebben even samen bij Matteo gezeten/gelegen en toen gingen we weer terug naar m’n verloskamer.

M’n schoonouders, schoonzus en zwager waren er inmiddels ook en Jaap had inmiddels verteld dat onze zoon niet alleen Matteo heette maar voluit: Matteo Julian Willem Bakker. Julian naar Jan, Jaap z’n vader en Willem naar mijn vader Wim. Dat vonden ze wel mooi natuurlijk!

Het was inmiddels een uur of 11 ‘s avonds en Jaap ging even met zijn ouders naar de NICU. Omdat ze op dat moment net met Matteo bezig waren hebben ze hem toen niet gezien. Dat kwam de volgende dag gelukkig wel. Toen iedereen naar huis ging werd ik voor de nacht naar een ander kamertje gereden. Jaap mocht blijven maar die was ook wel toe aan een goede nacht en had ook helemaal geen spullen mee want dit had hij natuurlijk niet bedacht toen hij van huis weg ging die middag. Achteraf kunnen we het ons eigenlijk niet voorstellen dat hij gewoon naar huis is gegaan maar je leeft in zo’n waas op zo’n moment en hij kon z’n rust ook wel goed gebruiken.

M’n eigenlijke kamer was nog niet beschikbaar dus ik kwam in een tijdelijke kamer. Anders was er kans dat ik midden in de nacht weg moest uit mijn verloskamer omdat er een bevalling was, dus dat was ook niet praktisch. De zuster van de nachtdienst kwam en het eerste wat ze zei was: ‘Dat was niet de bedoeling’. Zij was er namelijk ook ‘s ochtends vroeg geweest toen ik werd opgenomen daar. Ik had inmiddels al 2x gekolfd waarbij het meteen bingo was dus dat was erg goed! Ik moest tussen 0.00 en 1.00 proberen te plassen (i.v.m. de ruggeprik) dus ik kon ook nog niet gaan slapen, niet dat ik moe was.

Daarna zei de verpleegkundige: 'zullen we nog even naar je zoontje gaan?' ‘Huh, kan dat dan?’ ‘Ja hoor geen probleem’. Nou dat was toch wel een goed plan. Ik werd in de rolstoel gebracht en rond 3u heb ik voor het eerst m’n baby vastgehouden. Ik wist helemaal niet dat dat mocht! Ze legden uit dat dat juist heel goed is voor ze, huid op huid contact. Achteraf hoorde ik dat ze hem nog een tweede dosis longrijping wilden geven (deze had hij meteen na de geboorte ook al gehad) maar nadat hij met mij gebuideld had bleek dit niet meer nodig. Wat een wonder is dat toch!

Het gekke is wel dat ik me van het moment van vasthouden niet zo heel veel meer kan herinneren. De periodes ervoor en erna op mijn kamer zijn vrij helder, maar dat moment op de een of andere manier niet. Ik weet niet hoe ik me voelde, ik kan het beeld niet meer voor me halen, ik heb ook geen idee hoe lang ik met hem gezeten heb. Gelukkig heeft de verpleegkundige wel foto's gemaakt, zo kan ik het toch nog een klein beetje terughalen.

Terug op de kamer kreeg ik m’n controles, werd er bloed afgenomen en ik kreeg medicatie. Die laatste twee omdat ik Rhesus negatief ben en en Matteo Rhesus positief is. Ik kreeg een prik in m'n bil om te zorgen dat mijn lichaam geen antistoffen maakt zodat bij een eventuele volgende zwangerschap mijn lichaam geen antistoffen tegen de baby heeft. Dit staat verder los van de vroeggeboorte van Matteo.

Hierna ben ik toch eindelijk maar eens gaan slapen. Dat had ik al een tijdje niet meer gedaan..