Ohnee, een jongen!

Genderdisappointment, oftewel: geslachtsteleurstelling. Een dikke taboe, ik weet het. Terecht? Dat weet ik niet.

Ik weet dat het niet vanzelfsprekend is om zwanger te mogen zijn en te blijven. Ik weet dat het niet vanzelfsprekend is om een gezond kindje op de wereld te mogen zetten. En toch vind ik wel dat deze gevoelens er ook mogen zijn.

De mensen die mij kennen weten: ik had heel graag een meisje gewild. Toen ik een stuk jonger was riep ik dan ook heel hard: ‘ik wil geen jongens, die geef ik dan wel weg’. Juist daardoor wist ik stiekem al: het wordt later vast een jongetje.

Toen met de 20 weken echo bleek dat we inderdaad een jongetje zouden krijgen, was ik ook echt oprecht teleurgesteld. Ondanks dat ik al die tijd al ‘wist’ dat het een jongetje zou zijn. Ik heb daarna toch de stiekeme hoop gehad dat ze het mis hadden. 

Waarom ik zo graag een meisje had gewild? De typische meiden dingen. Haartjes, kleertjes, poppen, tutten, dat soort dingen. Ik heb niks met auto’s, dino’s en voetbal. Super cliché, ik weet het. Maar toch.. Ik dacht oprecht dat ik nooit net zoveel van een jongetje kon houden als van een meisje.

BOY I was wrong. Dat jongetje van ons, dat is echt het allerbeste in mijn leven. Ik hou zoveel van dat mannetje. Als ik naar hem kijk kan ik het soms niet aan, zo vol is mijn hart. Wel 20x per dag vertel ik hem dat hij mijn allergrootste liefde is, dat ik zo ontelbaar veel van hem hou.

Door alles wat we met hem meegemaakt hebben zal ik zijn bestaan nooit als vanzelfsprekend beschouwen. Maar ik geloof niet dat ik onder ‘normale’ omstandigheden andere gevoelens zou hebben gehad.

Mochten we het geluk hebben in de toekomst nog een kindje te krijgen, zal ik er dan anders over denken? Heel eerlijk? Nee. Stiekem zal die hoop op een meisje er gewoon weer zijn. Dat zit er gewoon ingebakken. Zal ik weer net zo teleurgesteld zijn? Nee dat zeker niet. Na Matteo’s vroeggeboorte is het enige wat ik zou wensen een gezond kindje dat lekker lang in mijn buik mag dobberen.