Dwars door de weeënremmers heen..

Nadat ik voor de tweede keer een sloot vruchtwater had verloren kwam de verpleegkundige en nam het matje waar ik op zat mee omdat ze twijfelde of er misschien in het vruchtwater was gepoept. ‘Ga jij je verschonen, dan breng ik deze even weg’.

Dus daar ging ik, met m’n schone ziekenhuisonderbroek in de hand en infuus aan de arm, naar de wc. ‘Even verschonen’. Eenmaal op de wc sloeg de paniek toe. Ik kreeg zo’n ontzettend pijnlijke wee, hier was ik niet op bedacht. Ik heb uiteindelijk kreunend op handen en knieën op de grond van de wc gezeten tot de wee weg trok. Snel verschoond en even geplast, BAM, nog een. Shit, dit is toch wel het echte werk. Inmiddels was ik vrij erg in paniek. Dat hij na die 48 uur weeënremmers zou komen had ik wel gedacht doordat ik nog steeds krampen had, maar TIJDENS?! Weer kreunend op handen en voeten op de vloer van de wc heb ik hard ‘help’ geroepen in de hoop dat één van mijn kamergenoten op de bel zou drukken. Dit deden ze gelukkig want vrij snel werd ik door verpleegkundigen in een rolstoel gehesen, op naar de verloskamers. Achteraf had ik waarschijnlijk zelf ook wel een bel daar, dus het had iets minder dramatisch gekund, maar goed, lichtelijke paniek dus.

Jaap was er niet. Hij zou met mijn ouders op visite komen bij me dus gelukkig waren ze onderweg. De verpleging probeerde Jaap te bellen maar Jaap die dacht: ‘Onbekend nummer, die neem ik niet op’. Flapdrol. Gelukkig bedacht ik me dit meteen dus ik heb zelf met mijn telefoon gebeld: ‘De baby komt eraan!!’. ‘De baby komt eraan?’. ‘Wat de baby komt eraan?’ geëchood door mijn ouders op de achtergrond. Wat ik achteraf heb gehoord vlogen op dat moment de onderweg gehaalde hamburgers zo het raam uit en plankgas. Voor zover dat ging in de mist.

Ik stond er dus helemaal alleen voor, hopende dat Jaap op tijd zou zijn. Natuurlijk werd ik gesteund door een kamer vol onwijs lief personeel maar goed, je voelt je toch erg alleen op zo’n moment. Iemand bood nog aan om telefonisch contact te houden maar van mijn gepeeuw zou niemand in die auto blij worden en het leek mij niet verstandig om de paniek in die daar nog groter te maken.

Ondertussen ging ik echt kapot van de pijn. Ik heb nog nooit een 'normale' bevalling gehad (wat is normaal?) maar ik heb wel ergens het idee dat doordat ik zo compleet overdonderd en in paniek was dat het extra heftig was, al was het misschien alleen maar omdat ik totaal niet wist hoe met de pijn om te gaan. De befaamde pufcursus stond tenslotte pas in januari op de planning.

Ik heb tijdens m’n zwangerschap ook steeds heel hard geroepen: ‘Doe mij maar lekker pijnstillers en een ruggeprik, ik ga het mezelf niet moeilijker maken dan nodig’. Maar omdat alles zo snel ging kreeg ik géén pijnstillers en géén ruggeprik. Ik heb er echt wel 6x om gevraagd, maar helaas, het kon niet meer. Leuk voor het verhaal achteraf, dat je het helemaal zelf hebt gedaan, maar daar heb je verder niks aan. Wel kreeg ik nog allemaal medicatie waardoor ik het onder andere bloedje heet had. M’n trui kon alleen niet uit door m’n infuus dus die bungelde ergens aan m’n arm.

Ineens voelde ik dat ik moet persen. Ik vond dat zo gek, je lijf perst gewoon zonder dat je er iets voor doet. Ik had genoeg ontsluiting en mocht mee gaan persen. Na 10 minuten en 3x persen was hij daar. Wat een mini baby! Gelukkig begon hij meteen te huilen dus dat was een heel goed teken! ‘Je mag hem wel aanraken hoor’ zei de verpleegkundige. Ik was denk ik een beetje in shock dus ik zat eigenlijk alleen maar toe te kijken, ook opgelucht dat de pijn eindelijk weg was. Ik heb hem toen even aangeraakt, volgens mij aan z’n arm of z'n wang, ik weet het niet eens meer. Ik kreeg m’n telefoon zodat ik nog wat foto’s en filmpjes kon maken. In de chaos heb ik precies weten te filmen dat de navelstreng werd doorgeknipt. Daar was ik achteraf wel blij mee. Hij kreeg een mutsje op en werd in een plastic zakje gehesen om zo min mogelijk warmte te verliezen en weg was hij. Daar zat ik dan, nog steeds alleen, maar nu ook nog eens zonder kind..