Frank en ik weten nu twee jaar dat Lieve autisme heeft. Lieve weet dat zelf een jaar. Het is een leerproces, voor ons meer dan voor haar. Ik vind mijn 8-jarige dochter door autisme extra kwetsbaar en probeer haar zoveel mogelijk te beschermen. Dus toen ze aan mij vertelde dat zij haar allereerste spreekbeurt in de klas over autisme wilde houden, had ik daarover in eerste instantie mijn twijfels. Kon Lieve niet beter iets vertellen over haar huisdieren of zoiets? Een lekker neutraal onderwerp? In mijn hoofd ontstond een denkbeeldig gesprek tussen ouders van haar klasgenoten die er helemaal niets van begrepen en mijn dochter in een hokje wilden stoppen. Ik vond dat ik Lieve op onbegrip moest voorbereiden en zei daarom dat autisme heel lastig is om uit te leggen. Dat ik niet wist of iedereen het zou begrijpen. Maar daarom wilde Lieve het nu juist! Ze kon het dan toch gewoon nóg een keertje uitleggen? De trots op mijn dochter overwon het van mijn bezorgdheid. Dus gingen we samen aan de slag: de ambulant begeleider, Lieve én ik.

We hebben een heel lieve hond: Fik (6 jaar). Dat wist ik al lang, natuurlijk. Maar hoezeer we het met hem hebben getroffen, dat besef ik pas goed na het volgen van de cursus PAWS van KNGF.

Als Max (5 jaar) uit school komt, zie ik het meteen. Het is teveel. Max voelt het zelf ook, want hij wil zo snel mogelijk naar de auto. Weg van dit drukke schoolplein. Hij zoekt dringend de rust en veiligheid van de achterbank van zijn eigen auto. Of liever nog: die van zijn eigen huis.