Gisterochtend zijn we wat vroeger wakker geworden. Ik moest op tijd op kantoor zijn (Vóór 9 uur aanwezig zijn lukt mij vaak niet, dus nog wat extra vroeg wakker worden) en mijn partner had een goede excuus om wat op tijd te zijn. Ik was eerst bezig om onze jongste dochter te voeden en hij ging met de oudste naar de douche. Ze houdt van haar tijd op bad/douche zoals alle andere kinderen. Dus ze maakt het niet moeilijk en gaat haarzelf meestal snel naar de badkamer. 

Tja... Ik heb een doel, eventueel even vertellen mijn ervaring als mama en buitenlander in Nederland. Ik wil graag eventueel met alle moeders die zoals ik geen echte drama maar een gewone leven in deze prachtige land hebben. Ik lees vaak over vrouwen die hun kinderen ontvoeren, over vrouwen die ruzie met de vader van de kinderen hebben en daarna hebben de rechten over hun kinderen kwijt, over vrouwen die niet willen geïntegreerd in de Nederlandse maatschappij zijn. Als ik meer van die verhalen leest, voel ik me nog wat echt normale hier. Dat is de reden waarom wil ik schrijven, want er zijn heel veel moeders zoals ik en die hebben geen echte stem in deze media wereld waar wij nu leven. 

En opeens... ik was zwanger voor de tweede keer. Ik was heel bang. Ik voelde wel duidelijk de kwaaltjes: misselijkheid, vermoeidheid, duizeligheid... maar na wat het gebeurt is met mijn eerste zwangerschap had ik veel angst. 

Tja... als buitenlander leeft je alles op andere manier. Ik heb zelfs in 2 andere landen gewoond voor ik naar een kleine dorp in Nederland ben verhuisd. Ik ben geboren in Venezuela. Daar heb ik mijn eerste 26 jaren gewoond. Daarna ben ik verhuisd naar Spanje, naar Gran Canaria, waar ik ben verliefd geworden van leven en natuurlijk van een leuke man. Deze man is de reden waarom ben ik hier in Nederland. En nu na 8 jaar ben ik de moeder van twee prachtige meiden die onze leven nog leuker maken.

Tijdens de echo kreeg ik te horen: "Ik kan geen baby en geen hartslag zien, is het misschien nog te vroeg?" Ik was geschrokken. Ik heb van alles gelezen en hoorde dat ik nu echt een klein mens zou moeten zien op de echo. Maar helaas, bij de 5e week van mijn zwangerschap is het hele proces gestopt. Dus er was een hele kleine vruchtwaterzaak, maar geen baby. Het is iets raars om te beschrijven hoe ik me voelde. Ik was vol met verdriet en boosheid. Ik dacht opeens: "Waarom kon ik dit niet eerder zien? Waarom had ik geen kans om een vroegere echo te hebben? Wat is er mis met mijn lichaam?" 

Ik ben een sociale vrouw, ook pittig maar ik heb genoten van elke moment in mijn leven. Ik ben ook zorgzaam en ik voel zo intens liefde voor mijn familie en mijn partner. Maar ik moest nog een step verder gaan en even ook een intens liefde voor mezelf te voelen.

Hallo!