Ik mocht nog geen mama zijn

Tijdens de echo kreeg ik te horen: "Ik kan geen baby en geen hartslag zien, is het misschien nog te vroeg?" Ik was geschrokken. Ik heb van alles gelezen en hoorde dat ik nu echt een klein mens zou moeten zien op de echo. Maar helaas, bij de 5e week van mijn zwangerschap is het hele proces gestopt. Dus er was een hele kleine vruchtwaterzaak, maar geen baby. Het is iets raars om te beschrijven hoe ik me voelde. Ik was vol met verdriet en boosheid. Ik dacht opeens: "Waarom kon ik dit niet eerder zien? Waarom had ik geen kans om een vroegere echo te hebben? Wat is er mis met mijn lichaam?" 

Vanaf de echopraktijk zouden ze contact met mijn verloskundigenpraktijk hebben en eventueel zouden ze aan mij vertellen wat er moest gebeuren. Ik verwachtte de hele middag een oproep van hen, en het was 's avonds toen ze mij hebben gebeld. De bedoeling was om nog een week te wachten en, als er niks spontaans was gebeurd, konden ze mij eventueel naar de gynaecoloog sturen. Het was een lange en pijnlijke week. Ik had geen animo om met iemand te praten en ik wilde alleen maar thuis blijven en huilen. Dat was ook niet een echte optie. Ik ging gewoon naar werk, naar de sportschool, even uiteten met een vriendin... Ik had een ruzie met een collega, ik huilde tot ik kon in slaap vallen, het was een echte rollercoaster van gevoelens.

Het was eindelijk 1 week later. Ik bel de verloskundigenpraktijk, want er was niks gebeurd. Ik had expres vrij van werk genomen om eventueel naar de dokter op hetzelfde dag te gaan, dus ik verwachtte dat ze mij dezelfde dag mogen sturen. Ik kreeg van de secretaresse te horen: "Sorry, maar het is niet mogelijk om je vandaag direct naar de gynaecoloog te sturen". Op dat moment kwamen mijn hormonen naar boven en zei ik dat ik vrij was en dat het dus wel die dag moest. Ik was niet de liefste, maar anders moest ik nog 5 dagen wachten en mijn gedoeld was al op. Ik wilde dit hoofdstuk zo snel mogelijk van mijn leven sluiten en verdergaan. Uiteindelijk hebben ze wel een afspraak geregeld, dus ik belde mijn vriend, die op zijn werk was, om mij naar het ziekenhuis te brengen.

In de wachtkamer van het ziekenhuis moest ik van alles zien, maar als ik een zwangere vrouw moest zien, deed het nog meer pijn... Dus even opstaan en doorgaan, want je gaat ook niet je leven kapot maken. Er is iemand die gelukkig is, alleen jij nog niet. Bij de gynaecoloog hebben wij besloten dat ik wat pillen mocht gebruiken en ze verwachtte dat dat voldoende zou zijn. Dus even naar huis gereden en de instructies gevolgd. Na 2 uren kon ik niet opstaan van de pijn, het was vreselijk, ik kon niks meer doen.

Na 15 dagen moest ik terug naar de gynaecoloog. Er was nog wat achtergebleven, maar het grootste deel was weg. Ik kreeg nog een doosje pillen en na 1 maand moest terugkomen. Weer dezelfde procedure, maar dit keer was de pijn wat minder. Het was best moeilijk om eventueel andere zwangere vrouwen te zien of horen. Hun geluk deed nog steeds pijn in mijn hart, en ik was nog niet voorbereid om naar Gran Canaria te gaan. (Ik zal wat vertellen in de komende blogs over het eiland). Dit is mijn lievelingsplek! Ik voel me daar wat rustiger en beter met mezelf. Ik kon daar even denken en vrede krijgen met alle gebeurtenissen. Ik dacht altijd: "Er is iets niet goed met mij", en ik was geconfronteerd met mezelf en mijn lichaam. Ik dacht dat er iets mis met mij was en dat ik misschien nooit moeder zou worden. Dezelfde gevoelens die ik al een paar jaar geleden had, na de operatie. Ik had zo veel vragen als “waarom aan mij?”, “kan dit onderzocht worden?”, “waarom moet ik zo veel wachten?”

Toen we al terug in NL waren, heb ik met mensen gepraat over mijn situatie. Mensen die hetzelfde hebben opgemerkt, die op hetzelfde positie als ik zijn geweest. Ik was niet alleen voor het eerst sinds die echo, en ik kon makkelijker over praten. Leven gaat door, en er zijn dingen die deden heel veel pijn toen, maar gelukkig niet meer. Nu kan ik aan andere mensen vertellen wat heb ik gevoeld toen en ik kan met rust terug in de tijd kijken want het doet geen pijn meer. Het gebeurt vaak, en nog meer dan wat je denkt. Mijn beste vriendin ook heeft een miskraam gehad, en ik wist het niet tot het moment dat we over mijn ervaring hebben gepraat. Het lijkt dat er vaker is gebeurt en er is geen echte reden voor het. Daarom de gouden regel om de eerste 12 weken wat alles als geheim te houden. Na deze bijzonderheden heb ik precies dit gedaan, zelfs met mijn familie en de familie van mijn partner. En ik ben wat extra voorzichtig geworden. Die heeft ook bepaald mijn keuze voor andere zorgaanbieder, maar dat wordt ook verteld in andere blog.

Na deze pijnlijk en bijzondere periode, ik was lichamelijke klaar om nog een poging doen. Het was bijzonder en ik wou nu heel graag moeder worden. Het was wel gelukt, maar dat is andere verhaal.