Tussen de paniek wel rustig blijven...

Gisterochtend zijn we wat vroeger wakker geworden. Ik moest op tijd op kantoor zijn (Vóór 9 uur aanwezig zijn lukt mij vaak niet, dus nog wat extra vroeg wakker worden) en mijn partner had een goede excuus om wat op tijd te zijn. Ik was eerst bezig om onze jongste dochter te voeden en hij ging met de oudste naar de douche. Ze houdt van haar tijd op bad/douche zoals alle andere kinderen. Dus ze maakt het niet moeilijk en gaat haarzelf meestal snel naar de badkamer. 

Als we met haar naar de trappen naar beneden lopen, doen we het voorzichtig. In de laatste tijden hebben we gezien dat ze doet het netjes alleen, we had geen zorgen erover. Dus mijn partner is even boven gebleven om wat kleding te pakken om naar de douche te gaan.

Wat is het gebeurd weten we precies niet. We hoorde een klap achter de andere en na een grotere klap, hoorde we onze oudste prinsesje aan het huilen en gillen. Natuurlijk gingen we zo snel mogelijk naar beneden om te kijken hoe met haar ging. Ze begon opeens te overstrekken en haar oogjes zijn gerold helemaal naar achter. Dit was echt schrikken maar na 3 seconden was het klaar. We waren echt was rustiger op eens geworden. Huilen was voor ons een goede tekent. Na 5 minuten huilen begon een beetje te rustig te worden, en op een moment was het zo kalm dat ze begon in slaap te vallen. FOUT!!!! Nou, er was niet zo moeilijk te beslissen dus we hebben direct een ambulance gebeld. Ik pak onze huis telefoon en die had geen batterij, nou, snel mijn mobiel pakken en bellen. In tussen tijd moest ook voor onze kleinste zorgen en even haar leggen in haar box dus ik kon wat helpen als mijn partner met de hulpdienst praat. Maar ik zie dat hij onder de stress is, dus ik spring even en begin om wat te vertellen over wat er gebeurt is. Voor het eerst was ik de enige die wat rustiger was en alles onder controle had.

De mensen die mij kennen weten dat ik vol van temperament ben. Mijn mix van Latijn Amerikaanse en Spaanse bloed wordt direct aanwezig en het wordt altijd een tijdbom. Dit kan goed of slecht zijn, maar bij mij het is nooit rustiger. Maar het was heel bijzonder voor mij om even wat alles zo goed te behandelen. 

Nou, ambulance is gebeld, wat nou? Even mijn schoonmoeder bellen. Die woont 200 meters van ons, dus ze kon wel de ambulance zien. Voor dat gebeurt, heb ik haar gebeld. Ik zei "Blijft mij rustig, er komt een ambulance bij ons want de kleine is gevallen". Gelukkig is ze niet geschrokken, dat betekend dat ik alles wel duidelijk en met veel kalm aan zei. Dat gevoel was wat ik zocht om even aan haar te vertellen alles wat gebeurt is. Na mijn schoonmoeder heb ik onze team leider van werk en één collega gebeld. Er was een reden waarom ik niet aanwezig zou zijn dus ik moest ze laten weten. Daarna even helpen om onze meid wakker maken en haar attentie te krijgen. Het was echt vechten maar het lijkt dat het ons is gelukt. 

Inmiddels is de ambulance gekomen. Er komen een man en een vrouw bij. Ze zei "Kijk papa, lichten!". Ze was van 0 reactie tot heel wakker geworden. Dat was fijn! Ze was ook heel stoer en wijs. Alles die was aan haar verteld die ging gebeuren, heeft ze wel begrepen en met een grote glimlach, laat ze aan het ambulance personeel doen. Na alle testen hebben ze als advies gegeven om haar naar ziekenhuis te nemen. We waren akkoord met wat besloten was en voor ons was duidelijk dat mijn partner met haar zou gaan. Ik kon eventueel onze tweede baby klaar maken voor de opvang en daarna naar het ziekenhuis gaan. En zo is het gebeurd. Ze zijn om 7:50 uur ongeveer vertrokken, ik ben uit huis rond 8:20 uur, nog even langs de opvang en dan direct naar ziekenhuis.

Toen ik binnen kwam in de kamer, "lag" ze op bed en er was papa naast haar. Ze "lag" op bed... ik kan dat beschrijven als ze was op de bed aan het springen en klimmen... Maar goed, een goede tekent! Ze is wat beter. Na een kleine overleg met de kinderarts, is besloten om even haar ter observatie laten in ziekenhuis blijven, maar wij mochten naar de speelkamer gaan. Dus we zijn onze hele ochtend met een peuter die geen rust wou nemen maar ze wou alleen maar spelen met alle puzzels, poppen, duplo, auto's en alles wat laag in de speelkamer. Ze had een geweldige tijd met veel aandacht van papa, mama en de verpleegkundigen. Pas om 13 uur mogen we terug naar huis. We kregen wat instructies en een telefoonnummer voor we de kinderafdeling mogen verlaten.

Na zo'n een dag kan ik gelukkig met een kleine glimlach terug kijken om hoe rustig was de mama en hoe dapper de kleine moppie waren. Maar nu weet ze dat ze geen trappen naar beneden mocht alleen lopen. Daar doen papa en mama nog extra voorzichtig!